به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایسنا، وقتی برای اهدا و یا فروش اثر هنری با یک موزه ارتباط برقرار کنید در ابتدا متصدی موزه تعیین می‌کند که آیا موزه به اثر جدید نیاز دارد یا خیر و با توجه به ماهیت پیشنهاد شما ارزش آن را ارزیابی می‌کند. اطلاعاتی از قبیل نام سازنده، مدل، شماره سریال، جزئیات استفاده و یا پیشرو بودن به متصدی موزه کمک می‌کنند تا شی را با منابع فعلی موزه خود مقایسه کند و تصمیم بگیرد که در موزه جای گیرد یا خیر. از آن‌جا که ثبت، فهرست‌نویسی، حفظ و ذخیره‌سازی آثار بسیار پرهزینه است، بسیاری از موزه‌ها سعی در جمع‌آوری نمونه‌هایی از هر نوآوری یا محصولات شرکتی در موزه خود ندارند.
اگر متصدی نتیجه‌گیری کند که یک شی باید به مجموعه اضافه شود، پیشنهاد خرید به انجمن خرید ارسال و قیمت نهایی آن اعلام می‌شود. البته قیمت اعلام‌شده در کشورهای مختلف شرایط خاصی دارد و ممکن است شامل مالیات شود.
به‌این‌ترتیب شی اهدایی یا خریداری‌شده اموال موزه محسوب می‌شود و می‌تواند بر اساس قوانین موزه نگهداری و یا به نمایش گذاشته شود. اسامی اهداکنندگان هر سال در گزارش سالانه برخی موزه‌ها اعلام می‌شوند. هنگامی‌که آثار هنری به نمایش گذاشته شود نیز نام اهداکنندگان مطابق با سیاست و شیوه‌های موزه معرفی می‌شود، اما برای آثار خریداری‌شده چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد و نام فرد در فهرست فروشندگان قرار می‌گیرد.
متخصصان موزه به‌صورت دوره‌ای مجموعه‌های موزه را بررسی می‌کنند و ممکن است یک شی را از مجموعه به دلیل وضعیت بد و یا کاهش اهمیت آن به دلیل تکرار حذف کنند. اگر دلایل کافی وجود داشته باشد، این شی از موزه حذف و در صورت تمایل دیگر موزه‌ها به دریافت آن، بر اساس قوانین به موزه‌های مذکور ارسال می‌شود.
بسیاری از موزه‌ها به دلیل محدودیت فضای خود قادر به ذخیره‌سازی و حفاظت از اشیای مختلف نیستند به همین دلیل در خرید اثر هنری و یا اهدایی بسیار سخت‌گیر هستند.
موزه‌ها بدون اطمینان از انتقال عنوان معتبر و حقوقی، اشیاء را خریداری نمی‌کنند.
اگر موزه‌ها دریابند جمع‌آوری اثری خاص به بافت اصلی تاریخی، فرهنگی، اجتماعی یا طبیعی منطقه آن آسیب رسانده است، شی را خریداری نمی‌کنند.
موزه‌ها برای ایجاد وضعیت حقوقی یک شی برای تحقیق، اثبات یا روشن ساختن منشاء آن تلاش می‌کنند. بسیاری از موزه‌ها هیچ شی فاقد سابقه مالکیت ایمن را خریداری نمی‌کنند، مگر اینکه اسناد موثقی وجود داشته باشد تا دریابند این شی به‌طور غیرقانونی مورد معامله قرار نگرفته است.
برای اثبات این مورد فهرستی از صاحبان قبلی یک اثر هنری که آن را از دست هنرمند یا سازنده گرفته تا مکان و مالک فعلی آن را ردیابی می‌کنند. برای تعیین صحت یک اثر نیز از سایر هنرمندان کمک گرفته تا جعلی یا اصل بودن اثر و مالک آن را شناسایی کنند.
