بدون شک راز موفقیت این تشکل نیز حضور افرادی با انگیزه، با دانش و با افکار نو در زمان خود بوده که توانسته است چنین جایگاهی را برای این تشکل فراهم سازد. با این وجود چند سالی است که به نظر می‌رسید این نهاد صنفی، راز پیشرفت و بالندگی خود را فراموش کرده و فرصت جوان‌گرایی و ورود افکار، انگیزه‌ها و انرژی‌های جدید از آن گرفته شده بود.
در کار صنفی باید این نکته در نظر گرفته شود که این نوع فعالیت، از اساس با بنگاه‌داری خصوصی افراد متفاوت است. اعضای یک تشکل، به عنوان نمایندگانی از کل مجموعه صنعت دور هم جمع شده و هدف‌شان نه نفع شخصی، که پیگیری منافع ملی و صنفی در مراجع تصمیم‌گیری است تا شاهد بهبود فضای کسب و کار باشیم. در این راه لزوم جلب مشارکت هرچه بیشتر اعضای صنف و افزایش اعتبار و وجهه قانونی تشکل ضروری است. در چنین شرایطی، نمی‌توان و نباید کار صنفی، به کسب و کار افراد بدل شده و بقای خویش را در حفظ صندلی و جایگاه خود ببینند. از همین رو در بسیاری از تشکل‌های صنفی که موفقیت‌شان پردوام بوده، شاهد گردش مستمر افراد و نخبگان در آنها بوده‌ایم.
نکته دیگر این که استفاده از خرد جمعی در کار صنفی، اصلی ضروری است که صرفا با تشکیل کمیته و کارگروه نمی‌توان به آن دست یافت و حتما نیاز به چرخش تیم مدیریتی است تا ضمن تولید ایده‌های جدید، فرصت پذیرش و اجرای آن نیز فراهم شود.
محمدرضا بهرامن در جایگاه رییس خانه معدن ایران، دستاوردهای قابل توجهی داشته و از همین رو همواره مورد احترام و تکریم فعالان معدنی است و خواهد بود. اما خانه معدن، در چند سال اخیر به همان عارضه‌های ذکر شده مبتلا بوده و به همین دلیل انتقادات از عملکرد این خانه افزایش یافته بود. از همین رو گمان می‌کنم آقای بهرامن زمان مناسبی را برای استعفا انتخاب کرده و اکنون فرصت حضور برای فعالان جوان معدنی و رشد و بالندگی هرچه بیشتر خانه معدن با استعفای ایشان فراهم شده است.
*دبیر اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان محصولات معدنی ایران
