به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از فارس، شورای امنیت سازمان ملل متحد قطعنامه شماره ۲۴۵۰ که برای تأیید آتش‌بس میان گروه‌های یمنی صادر شده را به تصویب رساند.
۱۵ کشور عضو شورای امنیت پنجشنبه بعد از جدال‌های چند روزه بر سر دو قطعنامه رقیب جهت تأیید آتش‌بس یمن سرانجام پیش‌نویس تهیه شده توسط انگلیس را به تصویب رساندند.
انگلیس و آمریکا دو پیش‌نویس رقیب در شورای امنیت توزیع کرده بودند. روسیه با پیش‌نویس آمریکا به دلیل آنکه اتهاماتی را علیه ایران مطرح می‌کرد، مخالف بود. اعضا، سرانجام پنجشنبه شب بر سر رأی به پیش‌نویس انگلیس توافق کردند.
روسیه در ماه فوریه هم قطعنامه مورد حمایت آمریکا درباره یمن که به دنبال اتهام‌پراکنی علیه ایران بود را وتو کرد. قطعنامه‌های شورای امنیت برای تصویب نیازمند ۹ رأی موافق و عدم وتوی روسیه، چین، آمریکا فرانسه و انگلیس هستند.
گروه‌های یمنی بعد از یک هفته گفت‌وگو زیر نظر سازمان ملل، پنجشنبه دو هفته گذشته در استکهلم سوئد اعلام کردند به توافقی برای آتش‌بس در شهر بندری الحدیده دست پیدا کرده‌اند. این توافق از بامداد سه‌شنبه اجرایی شد.
پیش‌نویس انگلیس که اکنون به تصویب رسیده به «آنتونیو گوترش»، دبیر کل سازمان ملل اجازه می‌دهد تیمی را برای تسهیل اجرای توافق استکهلم و نظارت بر آن مستقر کند.
این قطعنامه به علاوه توافق استکهلم را تأیید کرده و از گوترش می‌خواهد در اسرع وقت پیشنهاداتی را برای حمایت کامل سازمان ملل از این آتش‌بس ارائه کند. این قطعنامه به وضعیت سخت انسانی در یمن هم اشاره کرده و از تلاش‌های سازمان ملل برای ایجاد یک روند سیاسی فراگیر حمایت می‌کند.
یمن از سال ۱۳۹۴ هدف حمله نظامی عربستان سعودی و برخی کشورهای عربی متحد ریاض در قالب «ائتلاف عربی» قرار گرفته است. این ائتلاف از حمایت سیاسی، تسلیحاتی و لجستیک آمریکا، انلگیس و فرانسه برخوردار است.
طبق گزارش‌های قبلی سازمان بهداشت جهانی و صندوق کودکان سازمان ملل (یونیسف) از زمان حمله عربستان در مارس ۲۰۱۵ تا کنون بیش از ۱۰ هزار نفر از جمله ۲۲۰۰ کودک در یمن کشته شده‌اند اما روزنامه واشنگتن‌پست سوم آگوست ۲۰۱۸ نوشت که آمار کشته‌ها از ۵۰ هزار نفر فراتر رفته است.
کارشناسان سازمان ملل، یمن را صحنه بزرگترین بحران بشری در جهان توصیف می‌کنند. ۲۲ میلیون نفر که ۷۵ درصد جمعیت یمن را تشکیل می‌دهند نیازمند نوعی کمک‌رسانی و حمایت بشردوستانه هستند. از این میان، ۸.۴ میلیون نفر نمی‌دانند وعده غذایی بعدی‌شان از کجا تأمین خواهد شد.
