آرادکوه تبدیل به حیات خلوت زباله‌های تهران شده است

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایلنا، شهرری به عنوان نقطه کانونی شکل گیری تاریخ بنیادی شهر تهران که نام آن در متون پیش از اسلام نیز آورده شده است، این روزها با ناملایمات بسیاری روبروست، از وجود صنایع آلاینده گرفته تا بزرگترین مکان دفن پسماند خاورمیانه که شهرری را امروز به حیات خلوت مشکلات شهر تهران تبدیل کرده است. 

ساکنانش امروز بیشتر با نام مجتمع دفن آرادکوه عجین شده اند.تنفس که حق اولیه زندگی شهری است بر آنها تنگ شده است و علاوه بر آلودگی هوا، بوی نامطبوع زباله را در سبد مشکلات خود می بینند. 

از زمانی که رئیس جمهور دستور جابجایی آرادکوه را صادر کرد، حالا بیش از یک سال می گذرد، اما گره کور این جایجایی به دلیل اختلاف بین مدیران شهری، محیط زیست و استانداری به قوت قبلی خود پابرجاست. شهرداری مکلف به مکانیابی جدید بود، اما جابجایی آن را غیرعلمی می داند. 

درحالی که شهرداری این انتقال را غیرعلمی می داند، استانداری از ضرورت انتقال آن می گوید و محیط زیست نیز نظر بر جابجایی دارد، اما به گفته شهرداری تهران اکتفا می کند و می گوید شهرداری از هزینه هایی صحبت می کند که به گفته آنها اکنون هزینه این جابجایی در دست نیست. 

مقاومت شهرداری و سازمان محیط زیست برای جابجایی آرادکوه

"حسن خلیل آبادی" رئیس شورای شهرستان ری، در پاسخ به سوالی درخصوص جابجایی مجتمع آرادکوه می گوید: آقای رئیس جمهور سال گذشته دستور دادند که آرادکوه از محل کنونی به جای دیگری منتقل شود، اما اکنون شهرداری و محیط زیست مقاومت می کنند، چرا که موقعیت دیگری برای انتقال ندارند و مکان یابی جدیدی انجام نشده است و در نتیجه اینگونه توجیه می کنند که منشا بوی نامطبوع آرادکوه نیست.

او ادامه می دهد: در حالی که آرادکوه هم بوی بد دارد و هم آبهای زیرزمینی و زمین ها، را آلوده می کند. از طرفی تردد ماشین های حمل زباله به منطقه و ریزش آب و رسوبات آنها بر روی زمین آلایندگی هایی را برای مردم به همراه دارد که تاکنون اقدامی برای آن انجام نشده است. 

خلیل آبادی با بیان اینکه تاکنون اقدام علمی مدرنی برای این منطقه انجام نشده است گفت: چرا که سوخت و برق گران است. در حالی که از پسماند می توانند برق تولید کنند، اما این اقدام را نیز در دستور کار قرار نداده اند و خیلی کم از پسماندها برق تولید می شود. 

رئیس شورای شهرستان ری با اشاره به وجود پسماندهای پزشکی که پس ازشیوع کرونا نگرانی جدیدی را به مشکلات قبلی افزوده است می گوید: شیرابه های پسماندها نیاز به یک برنامه  عملیاتی فوری دارند اما برای آنها چاره ای اندیشیده نشده است. وضعیت پسماندهای پزشکی به دلیل شرایط کرونا نیز وضعیت متفاوتی را رقم زده است و نمی خواهیم بیشتر از این شرایط خطرناک شود و باید فکری برای جای جدید و منطقه دیگری کنند.

خلیل آبادی تاکید دارد که ظرفیت دفن آرادکوه اشباع شده است و باید چند کار را برای آن انجام داد و ادامه می دهد:  جدای از اینکه باید فرهنگسازی در مردم نهادینه انجام شود و شهرداری برنامه مدونی برای ارتقا فرهنگ مردم در مساله تفکیک زباله و کاهش پسماند داشته باشد، از طرفی پسماند باید در مبدا جدا شود و زباله تر و خشک جدا شود و سایر مراحل پسماند برای آن در نظر گرفته شود. از طرفی، محل دفن زباله باید از این منطقه منتقل شود. 

او تاکید می کند که این میزان آسیب برای شهر ری کافی است و نمی خواهیم بیشتر از این آسیب به شهر ری اضافه شود. 

خلیل آبادی با بیان اینکه هیات دولت و شورای عالی سازمان محیط زیست مساله جابجایی را پذیرفتند ادامه داد: جدای از مردم به دلیل قرار گرفتن در مسیر ورودی به کشور وجود آن بیش از این نه توجیه اقتصادی و نه توجیه علمی، اجتماعی و بهداشتی دارد.

او در پاسخ به این سوال که شهرداری معتقد است جابجایی توجیه علمی ندارد، اما چرا برای اینکه شرایط دفن بهداشتی تر شود تا زمانی که اختلاف نظرها به نتیجه برسد، برای دفن بهداشتی اقدام فوری و موثری انجام نمی شود؟ گفت: نمی توانیم سلامت، بهداشت و امنیت مردم را به دلیل توانایی و یا عدم توانایی خودمان توجیه و فدا کنیم. شهرداری تهران در این حوزه به روز نیست و از تکنولوژی دنیا نیز به خوبی استفاده نمی کند.

هرکاری دلشان می خواهد در شهر ری انجام می دهند

خلیل آبادی افزود: ما سنتی ترین، بی دردسرترین و کم هزینه ترین و پرعوارض ترین راه را برای مردم شهرری منظور کرده ایم. شهر ری هم از آنجایی که شورای شهر و نماینده مستقل ندارد  هرکاری که دلشان می خواهد در آن می کنند. 

عضو شورای شهر تهران ادامه داد: بهشت زهرا و محل دفن پسماند و تخلیه فاضلاب ها و کارخانه های آلاینده و همه و همه در شهر ری قرار گرفتند، بدون اینکه به قدمت این محل و تاثیری که در تهران شدن آنچه که امروز می بینیم داشته است، فکر کنند. 

خلیل آبادی با بیان اینکه اینجا حیات خلوت زباله های تهران شده است، ادامه می دهد: پسماند در تهران برای عامه مردم نه، اما برای گروه های خاصی ارزش اقتصادی بسیار بالایی دارد، و این در حالی است که تغییر سیاست با بهره گیری از تکنولوژی روز قدرت مافیا را کم می کند.

او تاکید دارد که ما چه در فرهنگ عامه و چه در فرهنگ مدیریتی کشور دربرابر تغییر و نوآوری مقاوم هستیم و هزاران توجیه برای عدم تغییر می آوریم، می افزاید: اما دنیا به سرعت در حال تغییر است و ما همچنان به دنبال دفن سنتی هستیم، در حالی که دفن زباله در دنیا منسوخ شده است و بازیافت می شود. از طلای کثیف در اروپا پول درمی آید، اما در کشور ما تنها برای قشر خاصی آن هم با بکار گیری کودکان درآمد دارد. 

گوشی لوکس وارد می شود، تکنولوژیِ پسماند نه!

خلیل آبادی ادامه می دهد: چطور گوشی لوکس را وارد می کنیم، اما در وارد کردن تجهیزات جدید پسماند عاجز هستیم، چرا که دغدغه ما نیست.

او در پاسخ به این سوال که شهر ری در مدتی که از این دوره مدیریت شهری می گذرد با تغییر قابل توجه و ویژه ای روبرو بوده است یا خیر توضیح می دهد: دو اقدام تبدیل کارخانه سیمان شهر ری به موزه و رینگ گردشگری چشمه علی و برج طغرل در دستور کار شهرداری است که اگر فعال شود می توانیم بگوییم شهرداری قدمی برای شهر ری برداشته است، وگرنه هیچ اقدام خاصی برای این منطقه با این شرایط تاریخی انجام ندادند. 

خلیل آبادی تاکید دارد: شهر ری اگر هرجای دیگر دنیا بود یک مقصد گردشگری مهم بود اما در ایران اینگونه با آن برخورد می شود. اگر رینگ گردشگری در آن فعال شود و کارخانه سیمان تبدیل به موزه شود، شاید راه برون رفت از شرایط  کنونی برای آن احیا شود و اگر نه همچنان محل کوچ صنایع آلاینده به تهران خواهد بود.