شباهت شرایط فضانوردان و بیماران سرطانی
در مقاله‌ای که اخیرا منتشر شده پژوهشگران استدلال جدیدی را ارائه داده‌اند و آن این است که بیماران سرطانی که تحت شیمی درمانی و فضانوردانی که در فضا قرار دارند، دارای مشکلات مشابهی از جمله تحلیل استخوان و ماهیچه‌ها هستند و به همین دلیل می‌توانند برنامه‌های ورزشی مشابه‌ای داشته باشند.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایسنا، پژوهشگران اخیرا دریافته‌اند بیماران سرطانی که تحت شیمی درمانی قرار دارند با فضانوردانی که در فضا هستند، به بیماری‌های یکسانی مبتلا هستند.
"جسیکا اسکات"(Jessica Scott) دانشمند ارشد مطالعه اخیر از مرکز فضایی جانسون ناسا که در مورد چگونگی تأثیر پرواز در فضا بر روی بدن انسان مطالعه کرده است، گفت: هنگامی که ما در حال بررسی یک مطالعه دیگر بودیم متوجه این موضوع شدیم زیرا یکی دیگر از همکاران من که به مطالعه سرطان پرداخته بود را ملاقات کردم و هنگامی که به گفتگو پرداختیم، دریافتم که مشکلات فضانوردان ناسا در فضا و بیماران سرطانی تحت شیمی درمانی و پرتونگاری بسیار شبیه هم هستند. به عنوان مثال، فضانوردان چیزی را به نام "مه فضایی"(space fog) تجربه می‌کنند که شبیه به آنچه بیماران سرطانی "مغز شیمیایی"(chemo brain) می‌نامند است.
اسکات در گفتگو با پایگاه گیزمودو گفت: فضانوردان و بیماران سرطانی در معرض آنچه آن را "ضربه چندگانه "(multiple hits) می‌نامند هستند.
وی خاطرنشان کرد که هر دو گروه می‌توانند عوامل خطر اساسی داشته باشند که بر چگونگی پاسخ آنها به فضا یا معالجه سرطان مانند فشار خون بالا تأثیر می‌گذارد. محیط خشن فضا و شیمی درمانی می‌توانند به طور مستقیم و غیرمستقیم بدن را از سر تا انگشتان پا تحت تأثیر قرار دهند. به عنوان مثال، فضانوردان به دلیل شرایط ریزگرانش نمی‌توانند در فضا بایستند و از آن طرف نیز انجام ورزش بیماران سرطانی را خسته می‌کند.
اسکات و تیم او در مقاله خود شواهدی را ذکر کردند که نشان می‌دهد هر دو گروه کاهش توانایی در تنفس و پمپ کردن خون در بدن را تجربه می‌کنند.
طی چندین دهه، ناسا با دقت مطالعه کرده است که چگونه سختی‌های فضا می‌توانند بدن را(حتی در سطح ژنتیکی) تجزیه کنند. در نتیجه، دانشمندان مانند اسکات برنامه‌ای از اقدامات متقابل را برای خنثی کردن این اثرات ایجاد کرده اند که برجسته‌ترین آن، یک برنامه تمرینی برای فضانوردان قبل، حین و بعد از یک مأموریت است. اما در حالی که درمان‌های سرطانی در طول سال‌ها مؤثرتر شده و از شدت سمی بودن آنها کاسته شده، باز هم ورزش اغلب جزئی از برنامه درمانی پیشنهادی نیست و بسیاری از بیماران حتی نمی‌دانند که ورزش برای آنها مفید خواهد بود. اسکات و همکارانش مدعی نیستند که هر بیمار سرطانی لزوماً باید ورزش سه‌گانه را انجام دهد. ورزش سه‌گانه یا تریاتلون(triathlon) یا مسابقات سه‌گانه یک ورزش ترکیبی است که شرکت‌کنندگان در آن با انجام سه مرحلهٔ استقامتی با یکدیگر رقابت می‌کنند. مراحل مسابقه شامل شنا، دوچرخه‌سواری و دو هستند.
در حال حاضر به بیمارانی که دارای شرایطی هستند که نیاز به مدیریت طولانی مدت مانند سرطان دارند، توصیه می‌شود سه تا پنج روز در هفته ۲۰ دقیقه تا یک ساعت ورزش کنند و فعالیت‌هایی انجام دهند که ضربان قلب آنها بین ۵۵ تا ۷۵ درصد از حد معمول بالا ببرد.
اسکات در انتها گفت: هر برنامه ورزشی برای بیماران سرطانی، دقیقاً مانند آنچه که برای فضانوردان ناسا وجود دارد، باید شخصی سازی(personalized) شود، زیرا ورزش نیز مانند دارو است و هر شخصی می‌بایست انواع خاصی از آن را در مدت زمان معینی انجام دهد.
گام بعدی پژوهشگران انجام آزمایش‌هایی بر روی تعدادی از بیماران سرطانی خواهد بود.
