آخرالزمان نزدیک است؛ برای زنده ماندن این گیاه را بکارید!

به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از خبرآنلاین، دانشمندان در پژوهشی که به تازگی داشتند به این نتیجه رسیدند که کاشت اسفناج، چغندر قند، گندم و هویج در مناطق شهری و نزدیک به شهر‌ها می‌تواند تغذیه مورد نیاز جمعیت یک شهر متوسط را در دنیای پساآخرالزمانی تامین کند. آنها با تکیه بر پژوهش‌های قبلی، به دنبال یافتن محصولات کشاورزی بهینه برای کاشت پس از وقوع یک فاجعه جهانی مانند جنگ هسته‌ای، همه‌گیری‌های شدید یا طوفان‌های خورشیدی بودند. هدف آنها یافتن کارآمدترین راه برای تغذیه‌ی یک فرد با کمترین مقدار زمین بود.

مت بوید، نویسنده‌ی اصلی مقاله و بنیان‌گذار و مدیر پژوهشی سازمان مستقل Adapt Research می‌گوید: «این پژوهش در واقع با الهام از وضعیت ژئوپولیتیکی کنونی انجام نشد، اما حالا کاملاً با شرایط کنونی جهان مرتبط شده است.»

در این پژوهش که به تازگی منتشر شد، پژوهشگران بررسی کردند که در صورت وقوع یک فاجعه جهانی، چگونه می‌توان با کشاورزی، جمعیت یک شهر متوسط را زنده نگه داشت. مطالعه دو سناریو را بررسی کرد: اینکه در شرایط اقلیمی عادی چه محصولاتی باید درون و اطراف شهر کاشته شوند و اینکه در صورت وقوع زمستان هسته‌ای چه محصولاتی مناسب‌ترند.

در شرایط اقلیمی عادی، نخودفرنگی به‌عنوان محصول بهینه برای کاشت در یک شهر معتدل معرفی شد. بویْد گفت: «نخودفرنگی غذایی با پروتئین بالا است و در محیط‌های کشاورزی شهری به‌خوبی رشد می‌کند. اگر بخواهید کسی را تغذیه کنید، کاشت نخودفرنگی کمترین مقدار زمین را برای این کار نیاز دارد.»

به گفته بود نخودفرنگی گیاهی مقاوم در برابر سرما نیست. در صورت وقوع زمستان هسته‌ای، فوران یک ابرآتشفشان یا برخورد یک سیارک عظیم، ممکن است تابش خورشید کاهش بیابد که این وضعیت به افت دما منجر می‌شود و باعث می‌شود گیاهان نتوانند به‌خوبی فتوسنتز کنند.

به گفته دانشمندان، در این سناریو، ترکیبی مقاوم‌تر از اسفناج و چغندر قند انتخاب بهتری است. بوید و نیک ویلسون، استاد بهداشت عمومی در دانشگاه اوتاگو در ولینگتون، به این نتایج بخشی با استفاده از داده‌های یک فراتحلیل از پژوهش‌های کشاورزی شهری رسیدند که بازده محصولات مختلف را در ده‌ها شهر جهان بررسی کرده بود.

برای مثال، در شرایط عادی، نخودفرنگی در صدر قرار گرفت، چون فقط به ۲۹۲ مترمربع زمین برای تأمین نیاز‌های کالری و پروتئین یک فرد در سال نیاز دارد، در حالی‌که ترکیب کلم و هویج به ۷۷۷ مترمربع نیاز داشت و این تقریباً سه برابر بیشتر بود.

پژوهشگران شهر پالمِرستون نورت در نیوزیلند را انتخاب کردند، اما به گفته‌ی آنها، یافته‌ها می‌تواند برای شهر‌های مشابه در سراسر جهان کاربرد داشته باشد. این شهر با جمعیتی حدود ۹۰ هزار نفر، یک شهر متوسط جهانی محسوب می‌شود. بویْد گفت: «این شهر درون‌سرزمینی است، مثل بسیاری از شهر‌های دیگر جهان، و تراکم نسبتاً پایینی دارد و نوعی مسکن حومه‌ای، نه آسمان‌خراش‌های سبک منهتن در آن وجود دارد.»

سپس پژوهشگران با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای گوگل از پالمِرستون نورت، کل فضای سبز در دسترس برای کشت محصولات، مانند حیاط‌های جلویی و پشتی و پارک‌ها را بررسی کردند.

بویْد گفت: «جای تعجب نیست که شهر نمی‌تواند همه‌ی مردمش را تغذیه کند.» اگر غذا فقط در محدوده‌ی شهری تولید شود، زمین‌های موجود تنها می‌توانند حدود ۲۰٪ از جمعیت را در شرایط اقلیمی عادی با محصولاتی که حداکثر پروتئین و انرژی غذایی را در هر مترمربع تولید می‌کنند، تغذیه کنند. این عدد در زمستان هسته‌ای به حدود ۱۶٪ کاهش می‌یابد.

برای تغذیه‌ی بقیه‌ی جمعیت، مردم باید از زمین‌های بلافاصله بیرون شهر استفاده کنند حدود یک‌سوم اندازه‌ی ناحیه‌ی شهری ساخته‌شده—تا محصولات مؤثر بیشتری کاشته شوند. در مورد پالمِرستون نورت، این مقدار حدود ۱۱۴۰ هکتار (۲۸۱۷ جریب) زمین به‌علاوه‌ی ۱۱۰ هکتار (۲۷۲ جریب) کلزا برای تبدیل به بیودیزل جهت سوخت‌رسانی به تراکتور‌ها و ماشین‌آلات کشاورزی است.

در زمین‌های اطراف شهر، این مطالعه نشان داد که سیب‌زمینی برای شرایط اقلیمی عادی مناسب است و ترکیبی از ۹۷٪ گندم و ۳٪ هویج، نسبت بهینه در زمان زمستان هسته‌ای خواهد بود، چون تحمل بیشتری به دمای پایین دارند.

ترزا نوگر-مک‌ری، بوم‌شناس منظره در سازمان American Farmland Trust و استاد وابسته در دانشگاه ایالتی اورگن، که در این مطالعه مشارکت نداشت، گفت: «حتی در شهر‌ها «مقدار زیادی زمین کشاورزی وجود دارد که می‌توان برای تولید غذا از آن استفاده کرد.»

او گفت: «مردم برای دلایل خوبی شهر‌ها را در مکان‌های کنونی ساخته‌اند. خاک‌های غنی نزدیک رودخانه‌ها، دارایی‌های ارزشمندی هستند. نباید این ثروت را نادیده گرفت.» او همچنین افزود که روش‌های مطالعه درست بوده و یافته‌ها منطقی هستند.

بوید خاطرنشان کرد عوامل ناشناخته‌ی زیادی وجود دارد که ممکن است بر عملکرد محصولات در دنیای واقعی تأثیر بگذارند. کیفیت خاک یک متغیر مهم است، چون خاک با کیفیت پایین‌تر بازده کمتری خواهد داشت. او همچنین سناریویی را فرض کرده که در آن سیستم‌های آبرسانی همچنان فعال هستند. با این حال او گفت می‌توان شرایطی را تصور کرد که در آن فاجعه جهانی موانع و مشکلات بیشتری ایجاد کند. همچنین انتظار ندارد مردم تمام سال فقط نخودفرنگی بخورند، اما کاشت محصولات کارآمدتر مقدار زمینی را که برای تغذیه‌ی یک جمعیت نیاز است، کاهش می‌دهد.

بوید گفت این مطالعه می‌تواند گامی نخست برای شهر‌هایی باشد که می‌خواهند تاب‌آوری کشاورزی شهری را در سیاست‌گذاری کاربری زمین لحاظ کنند. تصمیم‌هایی که ممکن است از یک منظر، مثلاً اقتصادی، بهینه به نظر برسند، شاید اگر از زاویه‌ای دیگر مانند تاب‌آوری، ایمنی و رفاه نیز بررسی شوند، چندان بهینه نباشند.»