به گزارش اقتصادآنلاین، سیدمحمدصادق الحسینی نوشت؛ ونزوئلا امروز به این وضعیت نیفتاده. این کشور در ۱۹۷۰ ثروتمندترین کشور منطقه، بیستمین اقتصاد جهان و بهترین دموکراسی منطقه خود بود، اما با کاهش قیمت نفت اقدامات درستی را پیش نگرفت که به افزایش نابرابری و نارضایتی از عقب‌گرد کشور و پوپولیسم انجامید.
این جریان ریشه ظهور چاوز در ۱۹۹۸شد. او اشتباهات بزرگ و جذابی کرد.زمین‌ها را بین کشاورزان تقسیم کرد که تولید غذا را کاهش داد. فولاد، آلومینیوم، هواپیما و هتلداری و... را دولتی کرد و این صنایع را از بین برد. نرخ ارز را سرکوب کرد تا مصرف مردم را بالا ببرد ولی تولید داخلی نابود شد.
با وخیم شدن اوضاع پس از ۲۰۰۰ چین به ونزوئلا وام میداد تا سطح مصرف مردم با سرکوب ارز و واردات حفظ شود.اختلاف ارز دولتی و آزاد تا ۱۴برابر هم رسید. چاوز ۲۰۱۳ مرد و از ۲۰۱۴ قیمت نفت افت کرد که هم درآمدهای دولت را کاهش داد هم وامهای خارجی باید پس داده میشد. شرایط غیرقابل کنترل شد.
میزان فقر و تولید نفت در ونزوئلا در ۲۰ سال گذشته. چاوز نتوانست به قولهایش عمل کند.
فقر بشدت گسترش پیدا کرد. چاوز ونزوئلا را با ۴۰% مردم زیر خط فقر تحویل گرفت. او روی موج نارضایتی مردم از نابرابری و کاهش رشد سوار شده بود و به آنها قول داده بود زندگیشان را متحول کند.اما جامعه را فقیرتر کرد بطوریکه ۹۰% مردم زیر خط فقر رفته و تولید نفت از ۳.۵ م.ب به ۱ م.ب رسید.
کشوری که مردمش قوی نشده و جامعه‌ای قدرتمند نداشته باشد حتی اگر روی گنج هم نشسته باشد بشدت آسیب پذیر است. چه کودتای آمریکایی موفق شود و چه نه، ونزوئلا با جامعه نحیفش با کوچکترین شوک خارجی می تواند دچار فروپاشی شود. و این ضعف، بهترین وضعیت برای دولت‌های مداخله‌گر خارجی است.
نسبت بدهی خارجی ونزوئلا به صادراتش در مقایسه با سایر کشورها. وضعیت خطرناک ونزوئلا در بدهی خارجی که در میان کشورهای نفت خیز بی مثال است.
پوپولیسم بر امواج نارضایتی نشسته و سوسیالیسم کور آن را همراهی می‌کند نتیجه همین میشود که در ونزوئلا شاهدیم. جامعه ضعیف‌تر و مردم بیش از پیش وابسته به دولت می‌شوند. دولتی که با کوچکترین شوک به درآمدهایش متزلزل شده و کل ساختار کشور را می‌لرزاند. رقبا و دشمنان منتظر این فرصت‌ها هستند.
