احمد مسجدجامعی، با بیان اینکه این مستند گزارش جامعی از شهر تهران بود و رد پای تهرانگردی ها را در آن می توان دید، گفت: این مستند و موضوعاتی که در آن مطرح شده باید توسط اعضای شورای شهر دیده شود زیرا امکان استفاده از مباحث آن وجود دارد. این مستند گزارشی از مسائل تهران است هر چند مشکلاتی که در آن مطرح شده مشکلاتی است که در تمامی کلان شهرها وجود دارد و تنها مساله تهران نیست.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از مهر ، وی با بیان اینکه تفاوت تهران با سایر کلان شهرها این است که مشکلاتش بیشتر در معرض گفتگوی رسانه ای قرار دارد، گفت: اصل ماجرا و ریشه بسیاری از مشکلات ایجاد شده در نظر نگرفتن آمایش سرزمینی است، اینکه امکانات کشور را متناسب با ظرفیت های سرزمینی ندیده ایم.
وی ادامه داد: هر نقطه از کشور مزیت های نسبی دارد که این مزیت ها کمتر در نگاه برنامه ریزان برای توسعه دیده شده، نمونه آن اینکه کارخانجات ذوب فلزات در کنار آب فراوان معنا دارد اما می بینیم این کارخانه ها در جایی احداث شده که از این ویژگی برخوردار نیست و یا اینکه ساخت و ساز شهرها بیشتر در جایی انجام شده که ظرفیت محیط زیستی زندگی در آنها کمتر است و شاید دلیل آن این باشد که مدیران ارشد و در قدرت، از ساکنان همان مناطق بودند.
مسجدجامعی با بیان اینکه به قیمت آبادانی تهران بسیاری نقاط دیگر خراب شده است گفت: این مستند طرح مسائل و مشکلات تهران است و ما باید به این نکته برسیم که برای حل مشکلات چه کنیم و چه چشم اندازی داشته باشیم.
تهران از سال ۷۰ تا ۸۵ بدون برنامه اداره شد
در ادامه این مراسم، مهدی چمران با بیان اینکه بسیاری از مشکلات تهران در این مستند مطرح شد و بسیاری نیز مانند مشکلات فرهنگی، ناهنجاری های اجتماعی، مشکلات بازار، بافت فرسوده و ... نشان داده نشد، گفت: اینکه در این مستند مطرح شد که مشکلات تهران نباید تنها به مشکلات داخل شهر تهران محدود شود و باید مشکلات شهرهای اطراف تهران دیده شود موضوع درستی است که از زمان پیش از انقلاب نیز به این موضوع توجه شده و جلسات گروه توسعه شهر تهران با حضور شخص شاه و در غیاب او با حضور نخست وزیر تشکیل می شد و در آن موضوع گسترش ناپایدار و ناموزون تهران مورد بررسی قرار گرفته بود تا آنجا که طرح جامع فرمان فرمایان تدوین شد که افق آن ۲۰ ساله بود.
وی ادامه داد: از سال ۷۰ تا ۸۵ تهران بدون برنامه اداره شد و تصمیماتی که برای تهران گرفته می شد بر اساس تصمیمات شورای عالی شهرسازی و شهردار تهران بود. حتی طرح اصلاح شده کوتاه مدت تهران نیز در این سال ها اجرایی نشد و معروف است که می گویند شهردار وقت آن را در کشوی میزش گذاشت و هرگز به آن عمل نکرد.
