به‌عبارت دیگر، این معیار نرخ رشدی را نشان می‌دهد که شرکت می‌تواند با استفاده از درآمد داخلی خود و بدون وام گرفتن از منابع خارجی به آن دست پیدا کند. نرخ رشد پایدار شامل بیشینه‌سازی فروش و رشد درآمد بدون افزایش اهرم مالی می‌شود. دستیابی به نرخ رشد پایدار می‌تواند به شرکت کمک کند تا از افزایش بیش از اندازه اهرم مالی خود و مواجهه با مشکلات مالی جلوگیری کند.
برای محاسبه این نرخ، ابتدا بازده سرمایه سهامداران (ROE) شرکت را بدست آورید یا محاسبه کنید. بازده سرمایه سهامداران میزان سودآوری یک شرکت را با مقایسه درآمد خالص شرکت با سرمایه سهامداران شرکت اندازه‌گیری می‌کند.
سپس، نسبت پرداخت سود توزیعی شرکت را از 1 کم کنید. نسبت پرداخت سود توزیعی سهام، درصدی از درآمد به ازای هر سهم است که به عنوان سود توزیعی سهام به سهامداران پرداخت می‌شود. در نهایت، تفاوت این مقدار را در بازده سرمایه سهامداران شرکت ضرب کنید.
نکات کلیدی
- نرخ رشد پایدار (SGR) حداکثر نرخ رشدی است که شرکت‌ها می‌توانند بدون نیاز به تامین مالی رشد از طریق صدور سهام یا دریافت بدهی اضافی حفظ کنند.
- شرکت‌هایی که نرخ رشد پایدار بالایی دارند معمولاً در بیشینه‌سازی تلاش‌های فروش خود، تمرکز بر محصولاتی با حاشیه سودآوری بالا و مدیریت موجودی، حساب‌های پرداختنی و حساب‌های دریافتنی عملکرد موثری دارند.
- حفظ نرخ رشد پایدار و بالا در دراز مدت ممکن است به دلیل رقابت در بازار، تغییرات شرایط اقتصادی و تحقیق و توسعه روزافزون برای شرکت‌ها دشوار باشد.
- کسب‌وکارها از نرخ رشد پایدار برای برنامه‌ریزی رشد بلندمدت، جذب سرمایه، پیش‌بینی جریان نقدی و استراتژی‌های استقراض خود استفاده می‌کنند.
- شرکت‌هایی که به دنبال دستیابی به نرخ رشد پایدار بالایی هستند می‌توانند سود توزیعی سهام خود را کاهش دهند، اما این اقدام مانوری بحث برانگیز است.
آشنایی با نرخ رشد پایدار
نرخ رشد پایدار شرکت‌ها ممکن است به تشخیص عملکرد مناسب یا عدم عملکرد مناسب آن‌ها در مدیریت عملیات روزانه، از جمله پرداخت صورتحساب‌ها و دریافت به موقع پرداخت‌ها کمک می‌کند. این نرخ نوعی نرخ بلندمدت است و برای تعیین مرحله‌ای که شرکت در آن قرار دارد، استفاده می‌شود. حساب‌های پرداختنی باید به موقع مدیریت شوند تا جریان نقدی به خوبی حفظ شود.
برای اینکه شرکتی به سطوح بالاتر از نرخ رشد پایدار خود دست پیدا کند، باید تلاش‌های فروش را بیشینه سازد و بر ارائه محصولات و خدمات با حاشیه سودآوری بالا تمرکز کند. همچنین، مدیریت موجودی نیز مهم است و مدیران باید درک درستی از موجودی کالاهایی که برای حفظ سطح فروش شرکت بایستی به طور مداوم بایستی تامین شوند، داشته باشد.
مهم
نرخ رشد پایدار (SGR) = نسبت انباشت درآمد x بازده سرمایه سهامداران (ROE)
مدیریت حساب‌های دریافتنی
مدیریت وصول حساب‌های دریافتنی نیز برای حفظ جریان نقدی و حاشیه سودآوری بسیار مهم است. حساب‌های دریافتنی نشان دهنده بدهی مشتریان به شرکت است. هر چه وصول مطالبات توسط شرکتی مدت زمان بیشتری طول بکشد، احتمال بیشتری وجود دارد که این شرکت با کمبود جریان‌های نقدی مواجه شود و برای تأمین مالی مناسب عملیات خود به تکاپو بیفتد. در نتیجه، شرکت باید برای جبران این کسری جریان نقدی، ملزم به دریافت بدهی بیشتر یا صدور سهام اضافی شود. شرکت‌هایی که نرخ رشد پایدار پایینی دارند ممکن است در مدیریت بدهی‌ها و مطالبات خود عملکرد موثری نداشته باشند.
نرخ رشد پایدار بالا
حفظ نرخ رشد پایدار بالا در دراز مدت ممکن است برای اکثر شرکت‌ها دشوار باشد. با افزایش درآمد، شرکت‌ها معمولا به نقطه اشباع فروش محصولات خود می‌رسند. در نتیجه، شرکت‌ها برای حفظ نرخ رشد خود باید به تولید محصولات جدید یا محصولات دیگر بپردازند که ممکن است حاشیه سودآوری کمتری داشته باشند. حاشیه‌های سود کمتر ممکن است سودآوری را کاهش دهند، منابع مالی را تحت فشار قرار دهند و احتمالا منجر به لزوم تامین مالی جدید برای حفظ نرخ رشد شوند. از سوی دیگر، شرکت‌هایی که نتوانند به نرخ رشد پایدار خود دست یابند، در معرض خطر رکود قرار خواهند گرفت.
در محاسبات نرخ رشد پایدار چنین فرض می‌شود که شرکت می‌خواهد ساختار سرمایه هدف بدهی و سرمایه سهامداران خود را حفظ کند، نسبت پرداخت سود توزیعی سهام را ثابت نگهدارد و سرعت فروش را تا آنجا که سازمان اجازه می‌دهد افزایش دهد.
در برخی از موارد نرخ رشد یک شرکت بیشتر از آن چیزی می‌شود که شرکت می‌تواند با اتکا به منابع داخلی خود حفظ کند. در این موارد، شرکت باید استراتژی مالی خاصی را طراحی کند که سرمایه لازم برای تامین مالی رشد سریع آن را جمع‌آوری کند. این شرکت می‌تواند سهام اضافی صادر کند، اهرم مالی خود را از طریق بدهی افزایش، پرداخت سود توزیعی سهام را کاهش یا با بیشینه‌سازی کارایی درآمد حاشیه سود خود را افزایش دهد. تمام این عوامل ممکن است نرخ رشد پایدار شرکت را افزایش دهند.
واقعیت سریع
وام دهندگان نیز ممکن است از نرخ رشد پایدار شرکت برای تعیین توانایی یا عدم توانایی احتمالی آن برای بازپرداخت وام‌های خود استفاده کنند.
نرخ رشد پایدار در مقابل نرخ رشد نسبت قیمت به درآمد
نرخ رشد نسبت قیمت به درآمد (نسبت PEG) نسبت قیمت به درآمد سهام (P/E) یک شرکت تقسیم بر نرخ رشد درآمد آن شرکت در یک دوره زمانی مشخص است. نرخ رشد نسبت قیمت به درآمد برای تعیین ارزش سهام شرکت در عین در نظر گرفتن رشد درآمد آن استفاده می‌شود. گفته می‌شود که نرخ رشد نسبت قیمت به درآمد تصویر کامل‌تری از وضعیت شرکت نسبت به معیار قیمت به درآمد ارائه می‌دهد.
نرخ رشد پایدار شامل نرخ رشد یک شرکت بدون در نظر گرفتن قیمت سهام آن می‌شود در حالی که نرخ رشد نسبت قیمت به درآمد نرخ رشد شرکت را با در نظر گرفتن قیمت سهام آن محاسبه می‌کند. در نتیجه، نرخ رشد پایدار معیاری است که برای ارزیابی دوام رشد شرکت از نظر بدهی و سرمایه سهامداران استفاده می‌شود. نرخ رشد نسبت قیمت به درآمد نوعی معیار ارزیابی است که برای تعیین قیمت‌گذاری بیشتر از اندازه یا کمتر از اندازه سهام شرکت استفاده می‌شود.
محدودیت‌های استفاده از نرخ رشد پایدار
دستیابی به نرخ رشد پایدار هدف هر شرکتی است، اما برخی از بادهای مخالف ممکن است مانع رشد یک کسب و کار و دستیابی آن به نرخ رشد پایدار شوند.
روندهای خرید مصرف‌کنندگان و شرایط اقتصادی ممکن است به کسب‌وکار کمک کنند تا به رشد پایدار خود دست یابد یا باعث شوند که شرکت در دستیابی به آن به طور کامل شکست بخورد. زمانی که درآمد قابل تصرف مصرف‌کنندگان کاهش پیدا می‌کند، معمولا آن‌ها در مخارج خود محافظه‌کارتر عمل می‌کنند و این موضوع آن‌ها را به رفتار تبعیض‌آمیز در خرید سوق می‌دهد. شرکت‌ها برای جذب این مشتریان با کاهش قیمت‌های خود با یکدیگر رقابت می‌کنند که این موضوع به طور بالقوه مانع رشد آن‌ها می‌شود. شرکت‌ها همچنین برای حفظ مشتریان فعلی و افزایش سهم بازاری خود، پول خود را برای توسعه محصولات جدید سرمایه‌گذاری می‌کنند که این موضوع ممکن است توانایی شرکت برای رشد و دستیابی به نرخ رشد پایدار را کاهش دهد.
پیش‌بینی و برنامه‌ریزی تجاری شرکت‌ها ممکن است توانایی آن‌ها را برای دستیابی به رشد پایدار در بلندمدت کاهش دهد. شرکت‌ها گاهی استراتژی رشد را با قابلیت رشد خود اشتباه می‌گیرند و نرخ رشد پایدار بهینه خود را اشتباه محاسبه می‌کنند. اگر برنامه‌ریزی بلندمدت ضعیف باشد، ممکن است شرکت در کوتاه مدت به رشد بالایی دست یابد اما در بلندمدت توانایی حفظ آن را نداشته باشد.
در بلندمدت، شرکت‌ها باید از طریق خرید دارایی‌های ثابت، که شامل املاک و مستغلات، کارخانه‌ها و تجهیزات (PP&E) می‌شوند، سود انباشته خود را در کسب‌وکار خود مجددا سرمایه‌گذاری کنند. در نتیجه، شرکت ممکن است برای تامین مالی رشد بلندمدت خود از طریق سرمایه‌گذاری نیاز به تامین مالی داشته باشد.
صنایع سرمایه‌بر مانند نفت و گاز برای ادامه فعالیت باید از ترکیبی از تامین مالی از طریق بدهی و سهام استفاده کنند زیرا تجهیزات آن‌ها مانند ماشین‌های حفاری چاه‌های نفت و سکوهای نفتی بسیار گران هستند.
برای دستیابی به مقایسه‌ای منصفانه و معیار معنادار، بایستی نرخ رشد پایدار یک شرکت با شرکت‌های مشابه در همان صنعت مقایسه شود.
چرا نرخ رشد پایدار مهم است؟
نرخ رشد پایدار معیاری مهم است زیرا تصویر دقیقی از الزامات توسعه‌ای و سرمایه‌ای به شرکت ارائه می‌دهد. تمام شرکت‌ها نمی‌خواهند شرکای اضافی داشته باشند یا از منابع تامین مالی خارجی استفاده کنند، بنابراین نرخ رشد پایدار به شرکت اجازه می‌دهد تا با استفاده از درآمد و سرمایه خود، اهداف رشد خود را «رعایت کند».
نرخ رشد پایدار چگونه محاسبه می‌شود؟
نرخ رشد پایدار را با در نظر گرفتن بازده سرمایه سهامداران و ضرب آن در نتیجه 1 منهای نسبت پرداخت سود توزیعی سهام محاسبه می‌شود. روش دیگر برای محاسبه آن ضرب نرخ انباشت سود در بازده سرمایه سهامداران است. نرخ انباشت سود نشان دهنده درصدی از سود است که شرکت به صورت سود توزیعی سهام پرداخت نکرده است. هر دو روش معادله یکسانی دارند که به طور متفاوتی بیان می‌شود.
شرکت‌ها چگونه می‌توانند نرخ رشد خود را افزایش دهند؟
شرکت‌ها راه‌های مختلفی برای افزایش نرخ رشد خود دارند. مدیر عامل می‌تواند با ایراد یک سخنرانی کلیدی مشتریان را هدایت کند. شرکت‌ها می‌توانند با عرضه محصولی که برای بیشینه‌سازی فروش طراحی شده است، یا با کاهش هزینه‌هایی مانند سود توزیعی سهام یا تعطیلی بخش‌های غیرسودآور، نرخ رشد خود را افزایش دهند.
نظر شما