با همسری که مدام قهر می کند، چه کنم؟

به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از فارس؛  برای همه زوج ها در زندگی زناشویی پیش می آید که زمان هایی به نشانه اعتراض، ناراحتی یا آشفتگی قهر کرده باشند و با طرف مقابل‌شان صحبت نکنند، گاه این قهر کردن ها به درازا می کشد و عواقب بدی دارد و گاهی هم طرفین زود کوتاه می آیند و آشتی می کنند اما بدتر از همه این است که دو طرف در زندگی اهل لجبازی و قهر باشند، اینجاست که دیگر کار به وساطت دوست و آشنا می رسد تا اینها را با هم آشتی بدهند.

اما به صورت عادی و در اکثر اوقات یکی از طرفین در زندگی مشترک بیشتر اهل قهر کردن و صحبت نکردن است و همیشه یک طرف دیگر شکایت می کند که همسرش زیاد قهر می کند و به جای حل مسائل، صحبت نکردن را راهکار می داند، یا اینکه موقع ناراحتی قهر می کند و منتظر معذرت خواهی طرف مقابل می نشیند.

اولین نکته این است که اگر طرف مقابلتان در زندگی زناشویی مدام قهر می کند ، باید در نظر داشته باشید که قهر کردن علل مختلف دارد گاهی برخی افراد در خانواده هایی پرورش پیدا می کنند که قهر را راه چاره می دانند و از اطرافیانشان الگوبرداری می کنند برخی نیز به طور ژنتیکی تمایل به این کار دارند و در برابر موقعیت های ناراحت کننده متوسل به ابزار قهر می شوند. قهر رفتاری است که ریشه در یک عاطفه یا هیجان منفی یا خشم دارد.

قهر دو نوع دارد و شامل قهر مثبت و منفی می شود. گاه پیش می آید که همسران به ویژه آقایان به دلیل جلوگیری از اتفاق بدتر یا رفتار پرخاشگرانه و زورگویی، کم‌تر صحبت می‌کنند. اگر این نوع قهر از روی لجبازی و عدم بخشش باشد، در واقع قهر منفی است. اما زمانی که به صورت یک عادت در نیامده باشد قابل تحمل است اما اگر جزو شخصیت یک نفر بشود، نیاز به حل و ترک عادت دارد.

خیلی از زوجین در جلسات مشاوره اعتراض می کنند که همسرشان به جای صحبت کردن و رفع مشکل، زندگی شان را تلخ می‌کند، بدون اینکه مشکل را حل کند تنها لجبازی می کند و آن را ادامه می دهد. اینطور همسران مدام نگران هستند که طرف مقابلشان از یک جمله یا حرف نرنجد و قهر نکند و به اصطلاح الم شنگه به پا نکند. خیلی از این افراد که زودرنج هستند وقهر می کنند همانطور که گفته شد به دلیل شرایط دوران کودکی و رفتارهای والدین قهر را می آموزند و فکر میکنند در زندگی مشترک خودشان هم باید مدام برای ترک موقعیت و صحبت نکردن قهر کنند و یکی همیشه باید برنده و یکی بازنده باشد.

*با قهر کردن مردان چه کنیم؟

برخی روانشناسان معتقد هستند که قهر کردن مردان نوعی رفتار طبیعی و ژنتیکی است و همیشه هم منفی نیست چرا که به نوعی نشا‌ن دهنده خشم است و می‌تواند جایگزین رفتارهای هیجانی باشد.  اما در هر صورت قهر به هر دلیلی که باشد به بنیان خانواده آسیب می زند  و اثرات منفی دارد. طبق گفته همین روانشناسان مردانی که قهر می کنند نیاز به توجه و حل مشکل دارند و ممکن است اعتماد به نفس‌شان ضعیف‌تر باشد.

در این طور مواقع بهتر است در مقابل قهر کردن شوهر، آرام باشید، دعوا و مشکل را زیادتر نکنید. بنابراین با منطقی بودن و عاقلانه بحث کردن وارد گفت وگو نشوید و بدون دعوا و لجبازی سعی کنید تعادل را برقرار کنید. اگر مدام شروع به سرزنش کردن و عصبانی شدن کنید، شرایط بدتر می شود.

نکته دیگر تشویق کردن همسرتان به آشتی کردن است و معنی این نیز منت کشی و التماس کردن نیست مثلا اگر یک بار همسرتان برای آشتی کردن پیش قدم شود ، او را تشویق کنید تا آشتی کردن در رفتار او بیشتر شود، نه اینکه با سردی او را ازخود برانید. در ادامه گفت وگوی منطقی و بدون موضع‌گیری، رفتاری اثرگذار است  و مشکل را کمتر می کند و علت رفتار را مشخص می‌کند.

بنابراین بهترین راهکار در محیط آرام بدون ناراحتی گفت وگو کردن است وگرنه مشکلات حل نمی‌شود و با قهر همه چیز شعله ور تر و طولانی تر می شود پس موقع عصبانیت سکوت کنید تا ناراحتی بیشتر نشود و در موقعیت آرام درباره مشکلاتتان صحبت کنید.

*با قهر کردن زنان چه کنیم؟

قهر در بین زنان رایج تر است اما این بدین معنی نیست که یک امر طبیعی است. مردها نیز باید طوری رفتار کنند که همسرشان به اشتباهشان در زمینه قهر کردن پی ببرد مثلا اینکه سریع منت کشی نکنند تا طرف مقابلشان بفهمد که اشتباه کرده است. بنابراین فرقی نمی‌کند چه کسی مقصر است بلکه باید در فضایی با هم زندگی کنید که مملو از گفت وگو باشد، در موقع ناراحتی سکوت کنید و پس از آرامش بدون قهر با هم صحبت کنید.

به طور کلی قهر را در خانه ممنوع کنید. هم زوج های جوان و هم زوج‌هایی که سالهاست از زندگی شان گذشته می توانند یک قانون در خانه تصویب کنند و آن هم قانون «قهر کردن ممنوع است».

در مقابلش جلسه منطقی برای گفت وگو بگذارید و به حرف های هم گوش دهید حتی اگر نمیتوانید صحبت کنید برای هم نامه بنویسید یا اینکه یک پیغام بگذارید یا در فضای مجازی صحبت کنید حتی اگر طرف مقابل جواب نمی دهد اگر مقصر هستید، عذرخواهی کنید همین نتیجه مثبتی خواهد داد.

*همیشه پیشقدم شدن اشتباه است

برخی زوجین عادت دارند که در قهر کردن‌ها مدام پا پیش می‌گذارند و آشتی می کنند و طرف مقابلشان هم به این سیستم عادت کرده است درحالیکه این یک رابطه فرسایشی است که یک طرف همیشه گیرنده و یک طرف دهنده است و باعث نارضایتی در طولانی مدت می‌شود.

راه حل درست این است که وقتی اشتباه کرده اید پیش قدم شوید وگرنه اگر همسرتان مقصر است  نباید با پا پیش گذاشتن به رفتار همسرتان پاداش دهید و بهتر است واکنشی در برابر قهرش نداشته باشید و در فرصت مناسب به گفت وگو بپردازید.

*قهر می‌کنید هم حرف بزنید!

یک قانون دیگر نیز که می توانید در خانه بگذارید اجازه قهر کردن همراه با صحبت کردن است اگر یادتان باشد سالها پیش سریال خانه سبز این آموزش را به زوجین داد که اگر قهر میکنید در کنارش حرف بزنید درست است که این شاید به یک شوخی نزدیک باشد اما در واقع می تواند اثرگذار باشد چرا که افراد همراه با صحبت کردن ناراحتی هایشان را هم ابراز می کنند.

*از این کارها اجتناب کنی

-در قهر و ناراحتی به طرف مقابل‌تان برچسب نزنید و او را سرزنش نکنید.

-در ناراحتی همه خوبی های همسرتان را فراموش نکنید. شما حق دارید زمان ناراحتی از همان موضوع ناراحت باشید نه به یاد گذشته همه خوبی های همسرتان را فراموش کنید و دل او را بسوزانید. بیان کردن جملاتی مثل اینکه: «مردها هم مثل هم هستند»، «تو همیشه اینطور هستی»، «تو همیشه بی عاطفه وبی محبتی»، «مرا پیش خانواده ات همیشه حقیر میکنی» و جملاتی از این دست که دارای خطای شناختی همه یا هیچ است، غیر منصفانه است.

-قهر کردن همسرتان را تقویت نکنید. خیلی رفتارها باعث می شود که جلوی تعامل سازنده گرفته شده و قهر کردن ادامه پیدا کند از جمله اینکه به جای حل مسئله مدام ابراز شکایت و گریه و ناراحتی کنید.

در نهایت اینکه پس از هر بحث یا ناراحتی از هم عذرخواهی کنید. رفتارهای نابالغانه و کودکانه را کنار بگذارید و از صمیم قلب به هم محبت کنید و عذرخواهی کنید تا به تفاهم برسید اما اگر همسرتان اشتباه کرده و مقصر بود ، احساسات منفی خود را با او درمیان بگذارید و حتما بگویید که رفتار قهر کردنش شما را خیلی ناراحت کرده و دوست ندارید خوشبختی تان به خطر بیافتد بلکه بهتر است با هم گفت وگو کنید. اگر هم دیدید بعد از مدتی این رفتارها در خانه تان ادامه پیدا کرد و شما قادر به کنترل آن نیستید حتما با یک مشاور خانواده در میان بگذارید.