تجربه کره‌جنوبی در تامین مسکن کم‌درآمدها

این سیاست‌ها را می‌توان در سه گروه طبقه‌بندی کرد: افزایش عرضه، مقابله با سوداگری و سیاست‌های مربوط به تامین مسکن خانوارهای کم‌درآمد.

کمبود شدید مسکن موجب شد که دولت در سال 1970 طرحی 10 ‌ساله برای ساخت 5/2میلیون واحد مسکونی تدوین کند. طبق این طرح باید یک میلیون واحد مسکونی در فاصله سال‌های 1972 تا 1976 و 5/1میلیون واحد نیز در فاصله 77 تا 81 ساخته شود.

در سال 1972، قانون توسعه ساخت مسکن تصویب شد. هدف این قانون تولید برنامه‌ریزی‌ شده مسکن و ابلاغ مقرراتی برای تامین منابع مالی و سایر الزامات ساخت مسکن بود. دولت‌های مرکزی و محلی، شرکت ملی مسکن کره و بانک مسکن کره مسوول اجرای این طرح بودند.

با افزایش جمعیت شهری‌ در دهه 1980، مسائل مسکن شهری به‌تدریج جدی‌تر شد. باوجود تقاضای شدید برای مسکن، زمین و مسکن در نواحی شهری بسیار اندک بود و تامین زمین و مسکن کافی به مهم‌ترین سیاست دولت تبدیل شد با این وجود دولت کره برای خروج از این وضعیت سیاست تحریک تقاضا را در پیش گرفت که با افزایش سطح پرداخت‌ وام‌ها در سال 1986 و نیز تزریق نقدینگی به حوزه مسکن، افزایش شدید قیمت مسکن را موجب شد. به گزارش دنیای اقتصاد، این وضعیت به ایجاد شکاف شدید در وضعیت مسکن افراد کم‌درآمد و ثروتمند منجر شد. دولت دوباره چاره را در تولید انبوه مسکن دید و در 1988 پروژه ساخت 2 میلیون واحد مسکونی را آغاز کرد. براساس این طرح باید 2میلیون واحد مسکونی بین سال‌های 1988 تا 1992 ساخته شود و به این منظور 5/6درصد از تولید ناخالص ملی به ساخت مسکن تخصیص داده شد. با وجود برخی تردیدها در آغاز به کار تولید مسکن به ظرفیت 2میلیون واحد، حداقل 2 میلیون و 717 هزار واحد ساخته شده و قیمت مسکن در مرحله تثبیت قرار گرفت و سوداگری نیز کاهش یافت. الگوهای تقاضای مسکن از «تقاضای سوداگرا» به «تقاضای مصرف‌گرا» تغییر کرد. یکی دیگر از نتایج این پروژه افزایش اطمینان عمومی به سیاست‌های دولت بود. به‌علاوه صنعت ساخت مسکن به‌سرعت توانست ظرفیت خود را افزایش دهد که ناشی از پروژه مذکور بود.