چگونه درد نوزادان نارس را کاهش دهیم؟

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایسنا؛ این نتایج، اهمیت حضور والدین با نوزادان نارس که از بدو تولد در معرض استرس شدید قرار دارند را نشان می‌دهد، حضوری که بر سلامت و رشد آنان تاثیر واقعی می‌گذارد.

نوزادان نارس به محض تولد قبل از هفته ۳۷ بارداری از والدین خود جدا شده و در انکوباتور و اغلب در مراقبت‌های ویژه قرار می‌گیرند. این نوزادان باید مداخلات پزشکی روزانه را تحمل کنند که برای زنده نگه داشتن آنان ضروری است (لوله‌گذاری، نمونه‌گیری خون، لوله تغذیه و غیره) و تاثیرات بالقوه‌ای بر تکامل و کنترل درد آنان دارد.

مشکل چیست؟ همیشه نمی‌توان آنان را با داروهای مسکن تسکین داد، زیرا عوارض جانبی کوتاه‌مدت و بلندمدت بر رشد عصبی آنان می‌تواند قابل‌توجه باشد. روش‌های دیگری برای تسکین نوزاد مانند قنداق، کمربند، محلول‌های قندی یا مکیدن پستانک بدون تغذیه وجود دارد. بااین‌حال، چندین سال است که نتایج تحقیقات نشان داده است که حضور مادر یا پدر به‌ویژه از طریق تعدیل عاطفی صدا، تاثیر آرامش بخش واقعی بر کودک دارد.

به همین دلیل است که گروه تحقیقاتی دیدیه گراندژان، استاد تمام در بخش روان‌شناسی دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی و در مرکز علوم تاثیرگذار دانشگاه ژنو به تماس صوتی اولیه بین مادر و نوزاد نارس، تاثیر صدای مادر بر کنترل درد ناشی از شیوه‌های معمول لازم برای تماس با نوزادان و در مکانیسم‌های روانی و مغزی علاقه‌مند شده است.

مشارکت دادن مادر در آزمایش غربالگری نوزاد(خون گرفتن از پاشنه)

برای آزمایش این فرضیه، دانشمندان ۲۰ نوزاد نارس را در بیمارستان پارینی ایتالیا دنبال کردند و از مادر خواستند در طول آزمایش خون روزانه که با استخراج چند قطره خون از پاشنه پا انجام می‌شود، حضور داشته باشد.

دکتر مانوئلا فیلیپا، یکی از محققان گروه دیدیه گراندژان می‌گوید: ما این مطالعه را بر روی صدای مادر متمرکز کردیم زیرا در روزهای اول زندگی حضور پدر سخت‌تر است، به دلیل شرایط کاری که همیشه امکان مرخصی وجود ندارد.

این تحقیق در سه مرحله و طی سه روز انجام شد و امکان مقایسه وجود داشت؛ اولین تزریق بدون حضور مادر انجام شد، دومین تزریق با حضور مادر که با نوزاد حرف می‌زد و سومین بار با حضور مادر که برای کودک آواز می‌خواند. ترتیب این شرایط به‌طور تصادفی تغییر کرد.

این محقق افزود: برای تحقیق، مادر پنج دقیقه قبل از تزریق، در حین تزریق و بعد از تزریق شروع به صحبت یا آواز کرد همچنین شدت صدا را اندازه‌گیری کردیم تا صدای اطراف را بپوشاند، زیرا مراقبت‌های ویژه اغلب به‌دلیل تهویه و سایر وسایل پزشکی پر سر و صداست.

درد به میزان قابل‌توجهی کاهش یافت

ابتدا، گروه تحقیق بررسی کرد که آیا درد نوزاد در حضور مادر کاهش می‌یابد یا خیر. برای انجام این کار، آنان از پروفایل درد نوزادان نارس (PIPP) استفاده کردند که یک شبکه رمزگذاری بین صفر تا ۲۱ برای حالات چهره و پارامترهای فیزیولوژیکی (ضربان قلب، اکسیژن رسانی) ایجاد می‌کند که احساسات دردناک نوزاد را تایید می‌کند. دیدیه گراندژان خاطرنشان کرد: به منظور کدگذاری رفتار نوزادان نارس، ما از هر آزمایش خون فیلم گرفتیم و فیلم‌ها را در تاریکی توسط پرسنل آموزش دیده و بدون صدا قضاوت کردیم به‌طوری‌که معلوم نشود که مادر در آنجا حضور دارد یا خیر.

نتایج قابل توجه است؛ PIPP در زمان غیبت مادر ۴.۵ است و هنگامی که مادر با نوزاد خود صحبت می‌کند به سه می‌رسد. این استاد ژنو تاکید می‌کند: وقتی مادر آواز می‌خواند، PIPP به میزان ۳.۸ است. این تفاوت با صدای گفتاری را می‌توان با این واقعیت توضیح داد که مادر لحن آوازی خود را با آنچه در هنگام خواندن در نوزاد خود درک می‌کند تطبیق می‌دهد، زیرا او به نوعی با ساختار آهنگین محدود شده است، در حالی که وقتی با او صحبت می‌کند، چنین نیست.

صدای مادر باعث افزایش اکسی توسین می‌شود

دانشمندان سپس به بررسی آنچه در نوزاد هنگام شنیدن صحبت‌های مادرش تغییر می‌کند، پرداختند. دکتر مانوئلا فیلیپا توضیح می‌دهد: ما به سرعت به اکسی توسین، به اصطلاح هورمون دلبستگی که مطالعات قبلی آن را با استرس، جدایی از شخص موردعلاقه و درد مرتبط دانسته بودند، روی آوردیم. با استفاده از یک نمونه بزاق بدون درد قبل از صحبت کردن یا آواز خواندن مادر و بعد از آزمایش خون از پاشنه پا، گروه تحقیق دریافت که سطح اکسی توسین از ۰.۸ پیکوگرم در میلی لیتر به ۱.۴ هنگام صحبت مادر افزایش می‌یابد. وی می‌گوید: از لحاظ اکسی توسین، این افزایش قابل‌توجهی است.

این نتایج تاثیر مثبت حضور مادر را هنگامی که نوزادان نارس تحت اقدامات پزشکی دردناک قرار می‌گیرند را نشان می‌دهد. مانوئلا فیلیپا تاکید می‌کند: ما اهمیت حضور والدین در کنار کودک را به‌ویژه در زمینه حساس مراقبت‌های ویژه نشان می‌دهیم.

دیدیه گراندژان نتیجه می‌گیرد: علاوه بر این، والدین در اینجا نقش محافظتی دارند و می‌توانند در کمک به فرزند خود تا حد ممکن مشارکت کرده و احساس کنند که این امر باعث تقویت پیوندهای دلبستگی حیاتی می‌شود که در تولد کامل بدیهی تلقی می‌شوند.

یافته‌های این تحقیق در مجله Scientific Reports منتشر شده است.