بغض مهاجرت در المپیک ترکید

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از آرمان، مسابقه تکواندوی کیمیا علیزاده که در تیم پناهجویان  و ناهید کیانی با پرچم ایران در المپیک توکیو روز گذشته برگزار شد که با پیروزی کیمیا علیزاده به پایان رسید، اما فارغ از نتیجه که در میدان مسابقه به دست آمد، اشک‌های کیمیا بعد از شکست هموطنش همه ما را به یاد روزهای تلخی انداخت که بسیاری از ایران مجبور به مهاجرت می‌شوند.

بدون تردید این اولین مصاف ایرانیان در المپیک نبوده و آخرین نیز نخواهد بود، در روزهایی که سالانه هزاران نفر به دلیل هزار و یک مشکل و گره در زندگی مجبورند از ایران مهاجرت کنند، یکی خانواده «ایران‌نژاد» می‌شود که در آب‌های کانال مانش غرق می‌شوند و دیگری کیمیا علیزاده است که پس از کسب مدال برنز در المپیک 2016، به نماد «دختر ایرانی» تبدیل شد و حتی او را در برنامه‌های تلویزیونی ترک اعتیاد هم دعوت می‌کردند.

با‌ این‌حال، قریب به دو سال بعد از آن اتفاق، علیزاده راهی کشور آلمان شد و درخواست پناهندگی داد. او با انتشار بیانیه‌ای بحث‌برانگیز در صفحه اینستاگرامش نوشت که دیگر قرار نیست به ایران برگردد و تلاش می‌کند از این به بعد با پرچم آلمان در رقابت‌های بین‌المللی شرکت کند و در المپیک با پرچم پناهجویان به مصاف دیگر کشورها رفت و تقدیر در اولین مسابقه او را در مقابل دوست سابقش و هموطنش قرار داد.

کسی نمی‌داند چرا نامی از او در هنگام مسابقه و در زمان پخش از تلویزیون برده نشد و گزارشگر این مسابقه ورزشی که خراسانی بود، حتی یک بار هم از نام «کیمیا علیزاده» استفاده نکرد و برای خطاب کردن علیزاده از کلماتی مانند «حریفش، رقیبش، او، خودش و...» استفاده می‌کرد، که این موضوع بازتاب گسترده‌ای و مورد انتقاد کاربران شبکه‌های اجتماعی قرار گرفت. در این میان میلیون‌ها نفر در شبکه‌های اجتماعی به این مسابقه ورزشی واکنش نشان دادند و از علیزاده به عنوان یک ایرانی که همیشه در یادها می‌‌ماند، نام بردند.  

 کشورهایی که بیشترین مهاجرت را دارند 

علیزاده تنها ایرانی غریب در المپیک 2020 توکیو نیست و پنج ورزشکار تیم ۲۹ نفری پناهندگان المپیک توکیو، ایرانی‌اند. کیمیا علیزاده، سعید فضل‌ا...، جواد محجوب، دینا پوریونس و هامون درفشی‌پور، ورزشکاران ایرانی، در تیم پناهندگان المپیک حضور دارند. دیگر اعضای تیم پناهندگان المپیک ورزشکارانی از کشورهای سوریه، کنگو، سودان جنوبی، سودان، ونزوئلا، افغانستان، اریتره، کامرون و عراق‌اند، کشورهایی که بیشترین پناهنده را در دنیا دارند. 

 چرا مهاجرت؟‌

اما چه عاملی سبب می‌شود که یک نخبه ایرانی که برای او هزینه‌های بسیار شده، ترک وطن کند، در پاسخ به این سوال، یک جامعه شناس میل به رفتن را هنجاری رو به گسترش می‌داند که شاید نگران کننده باشد: «در جوامع امروزی میل به جا به جایی زیاد است و انسان‌ها دیگر مانند گذشته، آن تعلقات قلبی را به وطن  ندارند. مردم در همه جای دنیا به دلایل مختلف به کشور جدید نقل مکان می کنند و این مختص ایران نیست.»

یعقوب موسوی از گفت وگوهای روزمره جوانان و دغدغه آنان برای زندگی در کشوری دیگر مثال می‌زند و البته جوانانی که عشق به زندگی در وطن برای آنها مانند ایمانی قلبی است که هرگز تغییر نمی‌کند: «مهاجرت در ایران به دلایلی به صورت انومیک یا مرضی خود را نشان می‌دهد.» او عدم توفیقات  را در برنامه ریزی کلان اجتماعی و سیاسی و اقتصادی می‌داند که میل به خارج شدن از کشور را تشدید می‌کند.

او شوک‌هایی چون  بالا رفتن قیمت‌ها و هزینه‌های زندگی و کوچک شدن سفره مردم را در کنار زخم‌های عمیقی  که هویت اجتماعی ایران در این سال‌ها دیده است، ازجمله مسائلی می‌داند که ترمیم آنها زمانبر است. پیشنهادهای وسوسه کننده‌ای هم هست که هر روز در همه کانال‌های خبری فضای مجازی خود را نشان می‌دهند؛ نشان دادن زرق و برق آپارتمان های لوکس در کشورهای همسایه از طریق شبکه‌های ماهواره‌ای که تاثیر چشم‌گیری در فرار سرمایه از کشور دارد. مردمی که هر روز سرمایه خود را درحال از دست دادن می‌بینند، کشورهای دیگر را مکانی امن برای ساکن شدن می‌یابند و وسوسه رفتن دست از سرشان بر نمی‌دارد.»