دوی ماراتن در قرنطینه
خودقرنطینگی می‌تواند فرصتی برای استفاده بیشتر از یک روز بی‌تحرک باشد. فرصتی برای یادگیری یک زبان جدید یا بافندگی یا مطالعه از میان کتاب‌هایی که قبلا خریده‌اید و فرصتی برای خواندن‌شان نداشته‌اید. هر کس در این زمینه می‌تواند خلاقیت‌های خودش را به خرج دهد تا این ایام را پشت سر بگذارد. با این حال شما نیز می‌توانید تخت خود را رها کنید و به دسته دوندگانی بپیوندید که تلاش می‌کنند با چالش محصور بودن سازگار شوند.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از اعتماد، وضعیت امروز دونده‌ها را وادار به نوآوری کرده است. خواه آنها که از سر سرگرمی و برای سلامتی بدن می‌دویدند یا ورزشکاران حرفه‌ای که مدتی است از مسابقات و تمرینات دور افتاده‌اند، اما سعی در حفظ فرم بدنی خود و مسافتی که هر روز می‌دویدند، دارند. اتاق‌های نشیمن، پشت بام‌ها، بالکن‌ها، تردمیل‌ها و راه‌پله‌های عمودی هر یک می‌تواند برای این ورزشکاران یک چالش باشد. جیمز کمپل ورزشکار بازنشسته انگلیسی دید که حیاط خلوت پشت خانه‌اش چمن‌کاری شده بی‌استفاده افتاده است، در همین حال سوالی برای او پیش آمد؛ «احمقانه‌ترین کاری که می‌توانم انجام دهم تا کمی هیجان برای خود ایجاد کنم، چیست؟» آن لحظه کمپل به خودش یادآوری کرد که «من یک ماراتن را در باغ خود اجرا خواهم کرد.»
و به همین ترتیب او نوارهای مجزایی را کنار هم گذاشت تا چرخه‌ای از دور را نشان دهد. وی نوشیدنی‌ها و میان‌وعده‌هایی را روی میزها قرار داد. او همچنین تجهیزاتی را فراهم کرد تا بتواند مهمانی‌اش را به صورت آنلاین برای دیگران به نمایش بگذارد. درست بعد از ساعت 9 صبح روز اول آوریل آقای کمپل 32 ساله استارت زد. او در حلقه‌ها شروع به گردش کرد. بعضی اوقات به عقب می‌رفت و در الگوی طراحی شده قرار می‌گرفت. همسایگانش او را از حصار تماشا می‌کردند و هواداران آنلاین مشوقش بودند. یک دستگاه GPS پیشرفت او را ارزیابی می‌کرد. او گفت: «من فقط ادامه می‌دادم.» پنج ساعت و پنج دقیقه بعد او 26.2 مایل دویده بود.
آقای کمپل گفت: «من قبل از این هیچ وقت دونده حرفه‌ای نبودم. اما در یک سالن به ورزش و تناسب اندامم می‌پرداختم. همچنین من دویدن را همیشه در خیابان پشت خانه‌ام انجام می‌دادم.» قوانین فاصله‌گذاری اجتماعی ناشی از شیوع ویروس کرونا باعث شده است که بسیاری از دوندگان در خانه ماندگار شوند و مایل‌های دویدن‌شان را روی تردمیل یا دوچرخه ثابت به ثبت برسانند. برخی دوندگان که خارج از منزل می‌دویدند، دوچرخه‌های ثابت یا تجهیزات کوهنوردی یا تردمیل خریده‌اند تا بتوانند تحرک خود را در زمانی که نمی‌توانند جایی بروند، حفظ کنند.
تامی وایت یک مربی دوومیدانی مستقر در واشنگتن دی‌سی گفت که او کلاس‌های بدنسازی آنلاین برای ورزشکاران برگزار می‌کند. وی گفت: «روش‌های زیادی برای بالا بردن ضربان قلب شما وجود دارد. در حال حاضر برخی دوندگان از دویدن به عنوان راهی برای کاهش استرس استفاده می‌کنند. شما می‌توانید دور یک بالکن یا روی راه‌پله یا حیاط کوچک دویدن را انجام دهید.»
ترس از آلوده شدن و نیاز به دوری و حفظ فاصله اجتماعی و همچنین قوانین جدید آداب و معاشرت نگرانی‌هایی در مورد اینکه دوندگان باید فاصله خود را با دیگران نگه دارند به وجود آورده. برخی دوندگان از لباسی به نام بوف استفاده می‌کنند. یک لباس همه‌کاره و محبوب در ورزش که بینی و دهان را می‌پوشاند. برخی دیگر از ماسک و دستکش استفاده می‌کنند و در مورد اینکه باید برای رفع خشکی گلو یا بیرون انداختن آب دهان در طول مدت دویدن چه کار کنند، برنامه‌ریزی می‌کنند. البته برخی هم برای اینکه نشان دهند از کرونا ترسی ندارند کنار مردم و در کوچه و خیابان می‌دوند و ورزش می‌کنند.
مایکل واردیان 45 ساله یک دونده اولترا ماراتن حرفه‌ای که در آرلینگتون واشنگتن زندگی می‌کند، گفت که دیگر در برنامه گروهی شرکت نمی‌کند و برای تمرین کردن خود یک مربی شخصی را ملاقات می‌کند. وی گفت: «همه چیز کاملا تغییر کرده است.» مسیرهای تمرین این دونده در جاده کاملا دگرگون شده است. او می‌گوید: «تمام مسیرهای مخفی و خلوت من برای تمرین دیگر برای مردم لو رفته و آدم‌های زیادی به آنجا می‌آیند. حالا دیگر مکان‌هایی که برای تنهایی تمرین کردن به آنجاها می‌رفتم، مساعد نیست.»
راب تیدول 49 ساله از واشنگتن و خانواده‌اش نیز مجددا مسیرهای تمرینی خود را مورد ارزیابی قرار دادند. آنها که همیشه از مسیرهایی بیابانی یا جنگلی و کوهستانی استفاده می‌کردند حالا آن مکان‌ها را رها کرده‌اند و به محله نزدیک خود چسبیده‌اند. البته همان محله نزدیک هم حالا تبدیل به محیطی دور افتاده شده است. راب گفت: «مردم در پارک‌ها تجمع می‌کنند و آنجا بسته می‌شود. آخرین باری که از محله خود به یک پارک رفتم با ازدحام مردم روبه‌رو شدم.»
اما برای آنا کارلسون 34 ساله که یک دونده مسافت طولانی است همه چیز برعکس رخ داده است. از آنجا که بازدیدکنندگان روستای Abisco در کشور سوئد در نزدیکی قطب شمال بسیار کاهش پیدا کرده، در نتیجه مکان تمرین این دونده کاملا خالی و رها شده است. خانم کارلسون گفت که در این زمان از سال معمولا علاقه ندارد در نزدیکی این منطقه باشد، اما با لغو مسابقات ماراتن وی دیگر نیازی به رفتن به جنوب برای تمرین معمول بهاری خود نداشته است. در عوض او در حال انجام تمرین در مسیرهای کوهستانی و لغزنده است که توسط موتورهای برفی کوبیده شده است. گاهی هم به سطوح دریاچه یخ‌زده Totnetrask سر می‌زند و آنجا می‌دود. آنا گفت: «بسیاری از گردشگران در این موقع سال به دریاچه سر می‌زنند، اما امسال در حال حاضر اینجا بسیار خلوت است.»
اما خانم کارلسون و دیگران هنوز راهی برای رقابت پیدا می‌کنند، زیرا مسابقه‌هایی به صورت آنلاین برگزار می‌شوند تا ورزشکاران بتوانند مسابقات بدون خطر را با مسابقات در خیابان‌های عمومی جایگزین کنند. جایی که تماشاگران اطراف مسیر حرکت به دونده‌ها فشار می‌آورند و آنها می‌دوند.
خانم کارلسون یکی از بیش از 2413 نفر در جهان است که در یک مسابقه مجازی که محلش حیاط خلوت خودش بود، شرکت کرد. همه افراد حاضر نیز از جغرافیاهای مختلف در این رقابت حاضر بودند. ورزشکاران از اتاق‌های خود، راه‌پله‌ها، بالکن‌ها و تردمیل‌ها برای شرکت در چنین چالشی بهره برده‌اند. در دوبی یک مرد روسی به مدت 20 ساعت در اتاق نشیمن خود دوید. مت شپارد کانادایی نیز که می‌خواست از سرمازدگی فرار کند، بخشی از مسابقه را در یک کافی‌شاپ در والویو آلبرتا که به دلیل همه‌گیری ویروس بسته شده است، انجام داد. گرگ آرمسترانگ اهل لبنان مجبور شد برای دویدن از تردمیل خودش کمک بگیرد. هدف این مسابقه این بود که 4.17 مایل در هر ساعت دویده شود و در طول روز به 262 مایل برسد و در نهایت کسی که در آخر ایستاده باشد، برنده است. این را استفانی گلیس ترتیب‌دهنده مسابقه گفت.
ساعت 9 بامداد روز 4 آپریل آقای واردیان اهل ویرجینیا وارد حلقه ماراتن خانگی خود شد و همسایه‌هایی که در اطرافش بودند از دور برایش هورا می‌کشیدند و تشویقش می‌کردند. در تاریخ 6 آوریل واردیان بعد از اینکه دونده چکی به نام رادک برونر روی تردمیل افتاد و دیگر نتوانست ادامه دهد به عنوان نفر پیروز شناخته شد. این ورزشکار در یک پیام ویدیویی در توییتر گفت: «در پایان این برای من و یک ورزشکار دیگر باورنکردنی بود. رادک بیشتر از چیزی که تصور می‌کردم مرا به جلو هل داد.»
جایزه این مسابقه یک رل دستمال توالت به رنگ طلایی بود که از جنبه فان ماجرا به برنده داده شد
