سوگواری غریبانه برای شهدای خدمت!
ویروس کرونا همچنان قربانی می گیرد اما تلخی این واقعیت زمانی بیشتر می شود که می بینیم خانواده های جانباختگان ناشی از این داغ و مصیبت ، به خاطر شیوع بیماری کرونا نمی توانند برای عزیزان‌شان سوگواری کنند؛ آنها بدون برگزاری هر گونه مراسم ترحیم و عزاداری با بغض هایی فروخورده عزیزان‌شان را به خاک می سپارند.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایران، آغوشی برای گریستن نیست، کلمات تسلی به گفت و گوهایی کوتاه پشت تلفن و در فضای مجازی خلاصه شده و اشک ها و حرف های ناتمام بر رنج این خانواده‌ها افزوده است. خانواده‌های مصیبت دیده از کرونا در تنهایی و مظلومیت از رنجی می گذرند که آن را مرهمی نیست. سوگواری به سبک قرنطینه و تنهایی بر دل بازمانده ها سایه افکنده است. آنها نگران هستند. نگران از اینکه نکند کسی بخاطر ملاقات شان به ویروس کرونا مبتلا شود، کرونا بین خانواده‌های داغدیده فاصله انداخته است آنقدر که مظلومانه و غریبانه عزیزشان را کفن می کنند و بدون هیچ بوسه و آغوشی از قربانیان خداحافظی می کنند. اما باید این روزها از جانفشانی های کادر درمانی کشورهم گفت. آخرین آمارهای وزارت بهداشت نشان می دهد که از ابتدای شیوع کرونا در ایران تا هفته اول فرودین ماه، 43 نفر از کادر درمانی در راه مقابله با ویروس کرونا جان‌شان را از دست داده اند.
پزشکان و پرستارانی که از آنها به عنوان رزمندگان خط مقدم مبارزه با ویروس کرونا و شهدای خدمت یاد می شود خیلی از آنها به دلیل شرایط شغلی شان از نزدیک خطر رویارویی با ویروس کرونا را به جان خریده اند و البته شماری هم در این راه شهید شده اند. شاید شنیدن آمار فوت کادر درمان در اثر ابتلا به کرونا برای ما یک عدد و رقم باشد اما برای خانواده‌های آنها یعنی یک عزیز از دست رفته یعنی یک نفس برنیامده یعنی حسرت یک آغوش و آخرین خداحافظی. خانواده‌های داغدیده‌ای که به شدت محتاج حضور بستگان شان هستند تا از این داغ و شوک عبور کنند اما مجبورند در شرایط سوگواری قرنطینه‌ای خاموش و سرد عزیز از دست رفته شان را راهی دیار باقی کنند.در این گزارش با جمعی ازخانواده های مصیبت دیده کادر درمانی کشور گفت و گو کردیم تا روایت واقعی از حال و هوای سوگواری های تنها و غریبانه را به تصویر بکشیم.
ایثارگری دکتر برای احیای بیمار کرونایی
همسر دکتر موسی فتح آبادی متخصص طب اورژانس بیمارستان چمران تهران می گوید همسرش در تاریخ 18 اسفند در بیمارستان فوت کرده است. :« 10 روز مداوم تب و لرز داشت نمی دانستیم کرونا گرفته است . آن موقع این صحبت ها نبود. بعد از یک هفته عکس ریه متوجه شدیم ریه درگیر شده و او نمی خواست ما بترسیم در بیمارستان بستری شد. همسرم بیمار کرونایی را احیا کرده بود. بعدها فهمیدند آن مریض کرونا داشته است.» او در ادامه می افزاید : خودم هم مبتلا شدم اما علائم من خفیف بود. برادر و خانواده‌ام از همان روزهای اول کنارم بودند ما برای دکتر مراسم تشییع جنازه هم گرفتیم خیلی ها سرخاکش آمدند همه خانه مان بودند البته مراسم رسمی نداشتیم چون نمی توانستیم هم مراسم بگیریم. واقعاً رفت و آمدهای اقوام به ما تسلی داد. من اعتقاد دارم هیچ برگی از درخت نمی افتد مگر خدا بخواهد کرونا بهانه ای شد برای رفتن دکتر . او خیلی پاک رفت و شهید شد.»
مثل جذامی ها به ما نگاه می کنند
اشک های همسر دکتر وحید منصف کسمایی همچنان بعد از گذشت چند هفته از فوت همسرش جاری است. میهمان ناخوانده بر دل این خانواده نیز داغ سنگینی بر جای گذاشته است. زخمش سر باز می کند و مراحل ابتلای دکتر کسمایی به بیماری کرونا را تعریف می کند او می گوید : همسرم متخصص طب اورژانس بود بخاطر کارش کشیک های طولانی را در بیمارستان به سر می برد. گاهی برای اینکه بیمارها را تعیین تکلیف کند 36 ساعت تمام در بیمارستان می ماند روز دوم اسفند ماه بعد از ساعت ها کشیک طولانی به خانه آمد حال عمومی مساعدی نداشت بدون آنکه ناهارش را بخورد رفت که استراحت کند اما غروب آن روز با ضعف و درد عضلانی شدید بیدار شد و کم کم تب بروز پیدا کرد فردای آن روز علائمش شدیدتر شد اما نتیجه سی تی اسکن ریه چیزی نشان نمی داد دو روز بعد سرفه های شدید ادامه داشت بطوریکه تمام جدار قفسه سینه اش درد می کرد بعد از آن در اتاق ایزوله بیمارستانی در ساری بستری شد این بار اسکن ریه نشان داد ریه اش درگیر شده از شدت تنگی نفس رمقی برایش نمانده بود سطح هوشیاری به قدری پایین آمد که در نهایت به آی سی یو منتقل شد و بعد از 10 روز اینتوبی برایش انجام دادند و در نهایت بعد از انجام دیالیز و کاهش فشار خون در 19 اسفند فوت کرد. همسر دکتر کسمایی می افزاید : این مصیبت بطور ناگهانی کادر درمان را درگیر کرد چرا که روزهای اول چیزی از ویروس کرونا در کشور اعلام نشده بود و پزشکان بدون تجهیزات بیماران را معالجه می کردند. او ردپای کرونا ویروس را در سوگواری عزیز از دست رفته اش اینگونه توصیف می کند: دکتر کسمایی از همان روز اول در اتاق ایزوله بود با این حال من و دخترم ماسک و دستکش داشتیم و نکات بهداشتی را رعایت می کردیم ما شرایط روحی بسیار بدی داشتیم بعد از فوت دکتر هیچ کسی پیش ما نمی آید . حتی بعد از وفات مجبور شدم به تنهایی ماشینم را کارواش ببرم تا ضد عفونی کنند در حالیکه رمقی برای راه رفتن نبود . خانواده ها می ترسیدند و فاصله شان را با ما حفظ می کردند .بستگان مان 10 متر آنطرف بودند ولی نمی توانستیم همدیگر را بغل کنیم نه آنها ما را بغل می کردند و نه ما نزدیک شان می شدیم. در حالیکه اگر تا 40 روز اطرافیان عزادار، آنها را بغل کنند و گریه زاری کنند خودش تسلی بخش است در حالی که نه مادری و نه خواهری هیچ کسی نبود آدم خودش را خالی کند. مصیبت وارد شده یک طرف و نبود بستگان مان از طرف دیگر ما را اذیت کرد. همراه دو دخترم حس تنهایی و مصیبت کردیم همه این شرایط را تحمل کردیم در حالیکه موقع تدفین دکتر بالای سرش نبودیم و نه جایی که می خوابد را خودمان انتخاب کردیم. دکتر منصف کسمایی خیلی زحمتکش، خوش نام، صادق و مهربان و ساده بود اما تنها و مظلوم به خاک سپرده شد.» همسر دکتر کسمایی که خودش نیز پزشک طب اورژانس است می گوید: خانواده های قربانیان کرونا بعدها از نظر روحی و روانی آسیب های بسیار جدی را بروز می دهند ما نتوانستیم سوگواری کنیم هنوزهم در مرحله انکار سوگ هستیم و باورمان نمی شود که دکتر نیست. خانواده ها نمی آیند اگر کسی هم لطف کند از فاصله زیاد پشت در راهرو نگاهی به ما می اندازد. مثل جذامی ها با ما برخورد می کنند. اما از حق نگذریم همکاران دکتر خیلی لطف داشتند البته نمی توان به خانواده ها هم خرده گرفت همه وحشت کرده اند مجبورند فاصله را حفظ کنند. من بخاطر ترس همسایه‌ها، خانه مان را دوبار ضدعفونی کردم تا اگر همسایه‌ای مریض شد نگوید ما مسبب بیماری هستیم. ما سزاوار این گونه برخورد بعد از فوت عزیز مان نبودیم.»
او یک شیر زن بود
شیرین روحانی نژاد 52 ساله و پزشک عمومی بیمارستان پاکدشت تهران نیز جزو ده ها قربانی است که کرونا خزان عمرش را رقم زده است. خواهرش از یادآوری بدرقه ای با هیچ بوسه و آغوشی پشت گوشی تلفن اشک می ریزد. او می گوید:«اوضاع ما خیلی سخت است. مادرم چشم انتظار خواهرم است. شیرین برای خانواده ما هم پدر بود هم مادر. نمی دانیم فقدانش را چگونه تحمل کنیم. ما تنهاییم. کسی به خانه مان نیامده است البته خودمان هم اجازه نداده ایم بیایند. اقوام تلفن می زنند و دلجویی می کنند. با این وجود ما تلفن های مان را خاموش کردیم روزی 200 تا تلفن را باید جواب می دادیم 24 ساعت باید پای تلفن بودیم سخت بود طاقت نداشتیم. تلفن را قطع کردیم و با پدر و برادر و مادرمان اشک ریختیم اگر بستگان مان می آمدند حرف می زدند و سرمان شلوغ می شد سبک می شدیم اما نشد. تنهایی عزاداری کردیم. »
خواهر دکتر روحانی نژاد ادامه می دهد: خانم.... واقعاً سخت است مادرم خودش کرونا گرفت منتها علائمش خیلی خفیف بود استرس زیادی را این روزها تحمل کردیم. تک و تنها نشستیم و سوگواری کردیم. کادر درمان روزهای اول امکانات نداشتند خواهرم می‌گفت ما ماسک «ان 95» نداریم و ماسک معمولی استفاده می کنیم. هفته ای دو مرتبه شیفت بود نیمه دوم اسفند علائم تب و لرزش شروع شد و بعد در بیمارستان مسیح دانشوری در تاریخ 28 اسفند فوت کرد او یک شیر زن بود.»
پدرم را تنهایی به خاک سپردم
علی شیخ مرادی پرستار بیمارستان قائم رشت نیز از جمله قربانیان ویروس کرونا است.خانواده او نیز این روزها مثل همه داغدیده ها تنهایی سوگواری کرده اند. پسر این پرستار به ما می گوید: «شرایط پیچیده بود غیر از آنکه پدرمان را از دست دادیم شرایط و ارتباطات مان هم باعث شد کنار آمدن با اتفاق سخت تر شود. بابا جزو اولین پرسنلی بود که در بیمارستان قائم درگیر شد. در ابتدای شیوع کرونا شرایط نسبت به الان سخت بود خیلی شوک سنگینی بود. بابا خیلی اذیت می شد همه از ما فاصله می گرفتند طبیعی هم بود. بعد از آنکه بابافوت کرد من تک و تنها سر خاکش بودم وتنهایی دفنش کردیم نفهمیدم چه شد ما اصلا مراسم سوم و هفتم پدرم را حس نکردیم. البته بعد از فوت بابا خودمان را 20 روز قرنطینه کردیم تا مشکلی برای کسی پیش نیاید اما اقوام خیلی کم می آمدند باید رعایت می کردیم تا مشکل دیگری پیش نیاید سعی کردیم تحمل کنیم. اقوام خریدهای مان را انجام می دادند و وسایل را در آسانسور می گذاشتند که تحویل بگیریم.
شرایط مادرم خیلی سخت است او پدرم را خیلی دوست داشت و این داغ بیش از همه ما بر دل او سنگینی می کند.»
