شلخته مثل تیم‌ملی ایران
فوتبالی که تیم‌ملی ایران برابر بحرین و عراق بازی کرد، فوتبالی ساکن، بدون انگیزه، تلاش و میل به خواستن بود.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شهروند، جدا از مسائل فنی که سرمربی به بازیکنان گوشزد می‌کرد، شاهد بودیم تعدادی از بازیکنان ایران کاملا ساکن بازی می‌کردند. اگر میزان دوندگی تیم‌ملی عراق را با ایران در این بازی مقایسه کنید، شاهد تفاوتی عجیب خواهید بود. این اتفاق می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد؛ از برگزارنشدن اردوی بلندمدت قبل از این مسابقه تا برگزارنشدن بازی‌های تدارکاتی مناسب.
من معتقدم بازی‌های لیگ برتر که کمتر از یک هفته تا برگزاری بازی تیم‌ملی برابر عراق انجام شد، حاصل برنامه‌ریزی اشتباه فدراسیون و سازمان لیگ بود. باید از سرمربی تیم‌ملی می‌خواستند زودتر به ایران بیاید و تمرینات را با حضور بازیکنان داخلی استارت بزند. یک بازی دوستانه با تیمی متوسط و حتی ضعیف هم قبل از این بازی می‌توانست به تیم‌ملی کمک کند. نه تنها این اتفاقات نیفتاد، بلکه از همان فرصتی هم که داشتیم، دو روز دیرتر تمرینات تیم‌ملی آغاز شد، چون فدراسیون کوتاهی کرد و به خاطر اختلافی که با ویلموتس بر سر حقوقش داشت، بازیکنان هم دیرتر به اردو دعوت شدند.
در طول بازی هم کاملا شتابزده بودیم و بی‌جهت بازی را به درگیری کشاندیم که باعث عصبانیت بازیکنان خودمان شد. تیم‌ملی رفته بود که به عراق نبازد، نرفته بود که برنده از زمین بیرون بیاید. در نیمه دوم کاملا شاهد بودیم که ایران شوق بیشتری برای پایان بازی داشت و عراق به فکر بردن بود. شاید هم ایده بدی نبود که دنبال مساوی در زمین حریف بودیم، اما با نحوه بازی ایران در نیمه دوم مشخص بود که این تیم به مشکل برمی‌خورد. اخراج مسعود شجاعی هم که کار را سخت‌تر کرد. عراقی‌ها هم انگیزه و هم جسارت بیشتری داشتند. کرنری را که در دقایق پایانی باعث گلزنی عراق شد، نگاه کنید، چند ثانیه‌ای همه بازیکنان ایران ایستادند و از شش هفت بازیکنی که اطراف توپ بودند، یکی از آنها هم به سمت توپ نرفت و پرشی نداشت! من به این حالت سکته موقت می‌گویم. بازیکن عراقی که گل را زد، حتی از روی زمین بلند هم نشد و از ساکن‌بودن بازیکنان ایران بهره برد. در این بازی تعدادی از بازیکنان اندازه اسم‌های خودشان نبودند. بازیکنانی که هر روز می‌گویند بهترین تیم‌های اروپایی آنها را می‌خواهند، هیچ کدام‌شان مشکل‌گشا نبودند و نتوانستند گره بازی را باز کنند.
هنوز هم برای قضاوت مارک ویلموتس کمی زود است. برخی از کنار گذاشتن او حرف می‌زنند، اما هیچ کس نمی‌تواند ضمانت بدهد که اگر ویلموتس برود و جایگزینی برای او بیاید، می‌توانیم در همه بازی‌های بعدی پیروز شویم. البته این را هم بگویم که تاکنون هیچ نشانه‌ای از تیمی که ویلموتس از آن صحبت کرده، ندیدیم.
نقدهای فنی لازم است، اما باید از بازیکنان و کادرفنی حمایت‌کنیم و به آنها روحیه بدهیم تا در بازی‌های بعدی اتفاقات خوبی بیفتد. هنوز چیزی تمام نشده و حتی از نظر من همین که اسم بازی ایران با عراق را مرگ و زندگی گذاشتند، به تیم‌ملی استرس وارد کرد.
