تیم امید «گوشت قربانی» فدراسیون؟

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شرق، ماجرا از جایی شروع شد که تیم امید ایران با زلاتکو کرانچار کروات کارش را آغاز کرد؛ مربی‌ای که صلاحیتش بعد از چهار سال توسط وزارت ورزش تأیید شد، چراکه چهار سال پیش هم کرانچار گزینه اصلی هدایت تیم امید بود، اما توسط کمیته مشورتی او را رد کردند! در اردیبهشت 97 اما موافقت هر دو گروه اعلام شد؛ هم نظر کمیته ملی المپیک روی این مربی مثبت بود و هم فدراسیون فوتبال از این انتخاب راضی به نظر می‌رسید؛ مربی‌‎ای با سابقه حضور چندساله و موفق در فوتبال ایران که خصوصیت کارکردن با جوانان را دارد و همچنین تجربه مناسب بین‌المللی می‌توانست ایران را بعد از چهار دهه به المپیک بفرستد. عدم دیدارهای تدارکاتی مناسب کار دست کرانچار داد و تیم امید با وجود حضور در گروهی نه‌چندان قدرتمند، بعد از عراق در جایگاه دوم قرار گرفت و با اماواگر به دور بعدی انتخابی المپیک راه یافت.

بعد از صعود تقریبا سخت تیم امید ایران به دور بعدی، گمانه‌زنی‌ها درخصوص برکناری کرانچار آغاز شد. هرچند کمتر کسی تصور می‌کرد قرارداد مربی‌ای که تا پایان مسابقات المپیک اعتبار دارد و دست‌برقضا رقم قابل‌توجهی از لحاظ دلاری است، به این راحتی‌ها فسخ شود، اما فدراسیون فوتبال با کرانچار به توافق رسیدند تا قرارداد او را فسخ کنند. هرچند بعدها عنوان شد به بهانه حمایت از مربیان ایرانی و البته مشکلات ارزی به صلاح نیست با کرانچار ادامه داد، چراکه این گروه عقیده داشت زمانی که با کرانچار قرارداد بسته شد، دلار چهار هزار تومان بود، اما حالا دلار به بالای 10 هزار تومان رسیده است. همین فرضیه اما عنوان نکرد که اگر با مربی ایرانی، تیم امید به المپیک نرود ضرر مالی آن بسیار بیشتر از رفتن تیم به المپیک با مربی خارجی خواهد بود. در هر صورت با اعلام مهدی تاج، کرانچار برکنار شد تا مربی ایرانی جایگزین او شود. در ابتدا جواد نکونام به‌عنوان گزینه اصلی جانشینی کرانچار مطرح شد و با توجه به اینکه کاپیتان سابق تیم ملی ایران در آخرین لحظه به‌عنوان سرمربی تیم جوانان انتخاب نشد، بهترین گزینه از سوی فدراسیون فوتبال بود تا به نوعی از او دلجویی کند. نکونام اما در نهایت تصمیم گرفت در تیمی باشگاهی فعالیت مربیگری خود را ادامه دهد و سرمربی فولاد خوزستان شد تا دست فدراسیون فوتبال در پوست گردو بماند.

گزینه‌های ضمنی فدراسیون یکی پس از دیگری با تیم‌های باشگاهی خود قراردادشان را تمدید می‌کردند تا در نهایت نام فرهاد مجیدی به‌عنوان اصلی‌ترین گزینه هدایت تیم امید معرفی شود. زمانی که نام سرمربی سابق استقلال مطرح شد، کمیته ملی المپیک از این انتخاب اظهار بی‌اطلاعی کرد و به صورت غیرمستقیم مخالفتش را با این گزینه اعلام کرد، اما در نهایت فدراسیون فوتبال و البته کمیته فنی تصمیم گرفتند کسی را به‌عنوان سرمربی انتخاب کنند که تنها سابقه سرمربیگری استقلال را در پنج مسابقه لیگ برتر داشت! درواقع آخرین گزینه هدایت تیم امید، حالا روی نیمکت این تیم نشسته بود و همچنین تیم امید حمایت قطعی کمیته ملی المپیک را هم از دست داده بود.

فرهاد مجیدی کارش را با تیم امید آغاز کرد؛ با هدف صعود به المپیک. لیست 50 نفره از سوی مجیدی اعلام شد و چند بازیکن مورد غضب کرانچار به تیم برگشتند تا حداقل در ظاهر این‌طور نشان داده شود که قصد، استفاده از تمام ظرفیت‌های موجود است. اولین دیدار تدارکاتی تیم امید با نتیجه تساوی و رضایت‌بخش مقابل تیم ملی بزرگسالان همراه شد. دو دیدار تدارکاتی بعدی تیم امید اما این شائبه را مطرح کرد که فرهاد مجیدی آن کسی نیست که بتواند تیم امید را بعد از چهار دهه به المپیک ببرد. دو شکست بد و درمجموع سنگین مقابل ازبکستان باعث شد تا شک‌وتردیدها آغاز شود. این تردیدها در کنار دخالت حمید استیلی و کمیته فنی نسبت به مسائل فنی باعث شد تا حواشی به اوج خود برسد تا جایی که شایعه درگیری استیلی با مجیدی در ازبکستان در رسانه‌ها مطرح شد. واکنش مجیدی اما نسبت به این درگیری جالب بود: «در شخصیت من نیست که با کسی درگیر شوم!»

این صحبت اما در کنار مصاحبه 20 شهریور مجیدی با ورزش 3 اوج اختلاف با کمیته فنی فدراسیون فوتبال را نشان داد و به نوعی تحمیل چندین بازیکن و رد دستیار مجیدی توسط این کمیته را در تیم امید تأیید کرد: «اولین دستیار خارجی که جهت عقد قرارداد معرفی کردم، سانچز، مربی آکادمی اسپانیول بود، اما فدراسیون اصرار داشت که قرارداد شش‌ماهه ببندد و سانچز به‌عنوان یک مربی حرفه‌ای خواستار قرارداد یک‌ساله شد که فدراسیون نپذیرفت. بعد از این یک دستیار صربستانی معرفی کردم که هشت سال سابقه کار در آکادمی رئال‌مادرید را داشته و سرمربی تیم زیر ۲۳ سال ترکمنستان هم بوده که متأسفانه مورد تأیید قرار نگرفت و بعضی از اعضای کمیته فنی مثل آقای اکبر محمدی با حضور این مربی مخالفت کردند! برای من جای سؤال است که چطور افرادی که رزومه خاصی ندارند درباره حضور یک دستیار خارجی دارای رزومه در تیم امید مخالفت می‌کنند».

بعد از مشخص‌شدن قرعه‌کشی انتخابی و هم‌گروه‌شدن ایران با کره جنوبی و ازبکستان و چین اندک تحلیل‌های مثبت درخصوص شرایط تیم به صفر رسید. مجیدی که قرار بود هفته قبل، بعد از تماشای دیدار فولاد خوزستان و سپاهان در اهواز لیست جدید نفرات تیمش را اعلام کند، درخواست نشست فوری با مهدی تاج داد تا وضعیت بحرانی اتفاقات اخیر را بررسی کند. اعضای کمیته فنی با حضور مرتضی محصص، میرشاد ماجدی و اکبر محمدی از حامیان حمید استیلی بودند، اما مهدی تاج به‌عنوان رئیس فدراسیون از مجیدی حمایت می‌کرد. در نهایت اما فرهاد مجیدی که نتوانسته بود انتظارات فدراسیون فوتبال را در بُعد فنی برآورده کند، با کسب دو شکست و یک تساوی در دیدارهای دوستانه، با انتشار پستی اینستاگرامی از سمت خود کناره‌گیری و اعلام کرد با شرایط موجود و دخالت‌های همه‌جانبه نمی‌توان در تیم امید کار کرد: «به‌خاطر دخالت‌های نادرست و غیرحرفه‌ای در امور سرمربیگری، تیم المپیک ایران را ترک می‌کنم. زمان زیادی از کارم در تیم امید به تلاش برای حل این مشکل بزرگ گذشت اما در نهایت ادامه این وضع شرم‌آور را به نفع تیم امید در آستانه یک تورنمنت مهم نمی‌دانم و روش‌هایی که بر اساس پست‌های تعریف‌نشده و غیراستاندارد توسط کمیته فنی بر تیم امید حاکم است مطابق اصول مربیگری‌ام نبوده و نخواهد بود». اشتباهات سریالی فدراسیون فوتبال درخصوص تیم امید تمامی ندارد. رفتار تمامی سال‌های اخیر فدراسیون فوتبال با تیم امید مانند «گوشت قربانی» بوده است. برکناری کرانچار به بهانه بحران ارزی، بدترین انتخاب ممکن بهانه حمایت از مربی داخلی و حالا استعفای همان مربی داخلی به بهانه دخالت کمیته فنی فدراسیون فوتبال که قرار بود حامی و پشتیبان کادر فنی باشد نه مداخله‌کننده باعث شده تا این تیم در آستانه آغاز مسابقات انتخابی با نیمکت خالی مواجه شود.

حالا باز هم عنوان شده حمید استیلی گزینه هدایت تیم امید شده است؛ مربی‌ای که در صورت انتخاب قطعی‌اش به‌عنوان سرمربی اگر نتیجه نگیرد، توجیه کافی دارد و اگر هم نتیجه بگیرد، به‌عنوان قهرمان از او یاد خواهد شد! هرچند امید نمازی، گزینه تحمیلی به فرهاد مجیدی از سوی کمیته فنی نیز یکی دیگر از گزینه‌های هدایت تیم برای مسابقات انتخابی المپیک توکیو بود. در هر صورت «اشتباهات سریالی» فدراسیون فوتبال در این دوره و دوره‌های قبلی باعث شده تا بیش از 40‌سال حسرت حضور در المپیک تمدید شود.