چند می‌گیری تیمت رو بفروشی؟!

20 ساله  است ودر جواب  پیشنهاد ما می گوید به این مبالغ نیاز دارد اما عشق، فروشی نیست و عاشق پرسپولیس است. می‌گوید ؛عمری برای پرسپولیس با همه کل‌کل داشته است و برای معمولی‌ترین بازی‌های پرسپولیس هم دچار تپش قلب می‌شود.

احمد دانشجوی کارشناسی است و با لحن و چهره‌ای جدی می‌گوید به پدیده و استقلال علاقه دارد و همیشه عاشق رنگ آبی بوده و از کودکی حس می‌کرده که استقلال تیم با شخصیت‌تری است. احمد ماهانه دو ونیم میلیون درآمد دارد و با 100 میلیون حاضر است تیمش دربی را 4 بر صفر شکست بخورد و می‌گوید که شرایط اقتصادی به شکلی نیست که آدم از 100 میلیون پول بگذرد اما وقتی مبلغ 500 میلیون می‌شود در صورتی که استقلال دربی را 6 بر صفر ببازد، او قاطعانه «نه» می‌گوید و اصلا راضی نمی‌شود برای پول، هواداران میلیونی استقلال متحمل این نتیجه شوند.

 حیدر سال آخر دبیرستان است و استقلالیِ با تعصب. کمی از خاطرات دربی و علاقه‌اش به استقلال می‌گوید. هرچه هم ما عدد می‌دهیم حاضر به معامله نیست. البته  وقتی به میلیارد می‌رسیم، وسوسه می‌شود اما یک میلیارد را برای یک باخت معمولی طلب می‌کند. هنگام صحبت با حیدر، علی واکنش‌های خیلی جالبی داشت. پرسپولیسی بودن علی باعث شد با او نیز گفت‌وگو کنم و این‌چنین هم کری می‌‌خواند: «پرسپولیس با عدد شیش خاطره دارد. بازی با صنعت نفت آبادان هم که بازی ماقبل دربی بود در روز بیست و ششمِ ششمین ماه سال برگزار شد و برای پرسپولیس بازیکن شماره شش گل زد و شش روز هم تا دربی مانده بود و البته شش روز تا پاییز» بعد از گفتن این جمله‌ نفس‌گیر، مشخص شد با هواداران متعصبی روبه رو هستیم و زمان معامله فرا رسید. علی به سرعت گفت: یک میلیارد را قبول می‌کند و تاکید هم داشت هرکس بگوید این مبلغ را قبول نمی‌کند ادا درآورده است و امکان ندارد شخصی این پول را قبول نکند.

 

 

در زندگی اجتماعی، آدم‌ها را با برچسب‌های مختلفی می‌شناسیم که برگرفته از تحصیلات، محل زندگی، علایق و ... آن هاست، مثل مهندس، مشهدی، پرسپولیسی، کتاب باز، استقلالی، فیلم بین و ... . گاهی ما دوست داریم با خواندن یک کتاب یا تماشای یک فیلم یا ابراز علاقه به یک هنرمند، افزایش معلومات و تجربه‌ها و ... این هویت را دقیق‌تر برای دیگران تعریف کنیم تا در دسته مشخصی از آدم‌ها قرار بگیریم و یکی از این انتخاب‌ها که شاید جزو جالب‌ترین انتخاب‌ها هم باشد تیم مورد علاقه یک نفر است. 

حتما شما هم آدم‌هایی را می‌شناسید که برای تعریف شخصیت خود به کلیشه‌های دم دستی رو می‌آورند تا خودشان را خاص جلوه بدهند. مثلاً می‌گویند: «فیلم‌های ایرانی ارزش تماشا ندارد، فیلم فقط هالیوودی! یا فوتبال ایرانی که ارزش وقت گذاشتن ندارد فوتبال فقط لالیگا!» این دست آدم‌ها می‌خواهند یک هویت از خودشان تعریف کنند ورای رفتار متداول آدم‌های پیرامون‌شان تا خاص باشند. البته هر کسی چنین ا ظهارنظری داشته باشد الزاماً اهل نمایش نیست اما عده‌ای هستند که خیلی راحت‌تر خودشان را تعریف می‌کنند؛ با عناوینی به ظاهر ساده اما پرچالش. مثل رفیقتم، داداشتم، بچه محلیم و ... می‌توان ادعا کرد اهل تماشای سریال ایرانی نیستیم و در عمل تکرار «ستایش» را هم از دست ندهیم اما به همین راحتی نمی‌شود از رفاقت گفت و جور دیگر عمل کرد چون تظاهر به رفاقت و ... راحت لو می‌رود. بسیاری از این عناوین چنان مسئولیتی بر عهده فرد می‌گذارند که رفتار او را جهت می‌دهد و یکی از واقعی‌ترین‌هایش پرسپولیسی یا استقلالی بودن است. چیزی که درون آدم در زمان نامشخصی که برای بیشتر ما کودکی بوده است اتفاق می‌افتد و به راحتی عوض نمی‌شود. فرد می‌تواند بگوید من با 50 میلیون تیمم را عوض می‌کنم اما اتفاقی که در قلب آن فرد می‌افتد با ادعایش فرق دارد. با هیچ قیمتی نمی‌توان واقعاً درون قلب یک آدم را تغییر داد. عشق و علاقه می‌تواند جلوه‌های متنوعی داشته باشد، ما یک تیم را انتخاب می‌کنیم تا بخشی از هویت و شخصیت خود را تعریف کنیم. تا در زندگی اجتماعی خود یک سرمایه غیر مادی مشترک با میلیون‌ها نفر دیگر داشته باشیم. تا با هر ضربان قلب بازیکنان داخل زمین، ما هم استرس و هیجان را تجربه کنیم، از روزمرگی فرار کنیم و به دامن نشاط برویم. برای همین است اگر قلبت به یک تیم گره خورد حتی اگر نتیجه نگیرد، دوستش داری. حتی اگر ببازد و طعنه بشنوی دوستش داری. تو بخشی از آن تیم هستی، مثل یک خانواده بزرگ، قرار نیست مثل بازیکنان به بهانه حرفه‌ای بودن فوتبال عشقت را به پول بفروشی. حتی اگر بگویی بابت پول هم خوشحال می‌شوی تیم محبوبت ببازد، دروغ گفته‌ای چون ناراحتی باخت بر شادی پول غلبه می‌کند اما چنین علاقه‌ای باید بخشی از تعریف شخصیت و هویت فرد باشد نه تمام آن. وقتی این احساس تبدیل به همه چیز می‌شود با نتیجه نگرفتن تیم تبدیل به خشم می‌شود سر همکار، دوست، خانواده، حتی تیم خودی و حریف.