جاده‌های زیبا؛ ولی حادثه‌خیز کشور
آمار تصادف‌ها و مرگ و میرهای ناشی از آن در کشور ما بالاست. بخش عمده‌ای از سفرهای تابستانی هم از طریق وسایل نقلیه شهری انجام‌می‌شود. کافی است راننده بی احتیاط باشد و جاده هم ناهموار تا تلخی حادثه کام خانواده‌ای را تغییر دهد.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شهروند، این در حالی است که اگر پیش از سفر اطلاعات خودمان را از راه و مسیر مسافرت بیشتر کنیم، درجه اطمینان سلامتی سفرمان نیز بالاتر می‌رود. سعی کرده‌ایم اطلاعات مفیدی را درباره ١٠ مسیر پرتردد کشور برای شما جمع‌آوری کنیم. بدیهی است که اتفاق در هر جاده‌ای ممکن است بیفتد و انتخاب این ١٠ محور صرفا به دلیل تجربیات گذشته است.
جاده تهران- چالوس (محور کندوان)
شاید دوره قاجار، زمانی که مسیر تهران -کرج- چالوس، تنها یک جاده مالرو برای رسیدن به روستاهای اطراف داشت، کسی فکرش را نمی‌کرد، روزی برسد و این جاده یکی از پر رفت و آمدترین جاده‌های کشور شود. حالا دیگر جاده چالوس از جمله مهمترین جاده‌های کشور است که از میان شهر کرج در استان البرز شروع و به شهر چالوس در کرانه دریای خزر وصل می شود. بیراه نگفته اند کسانی که می‌گویند محور کندوان یکی از زیباترین جاده‌های دنیا به شمار می رود. اما این محور اگر چه زیباست اما پرخبر هم هست؛ گاهی به خاطر ترافیک‌های زنجیره‌وار، گاهی به خاطر محدودیت‌های ترافیکی، زمانی هم برای تصادف‌های دلخراشش!
همکاری با هلال احمر، راهداری و پلیس راه قبل از حرکت با پلیس راه در تماس باشید و از باز بودن جاده اطمینان پیدا کنید، چرا که این جاده در طول هفته مدام شامل محدودیت های ترافیکی می شود. در زمستان حتما زنجیرچرخ با خود همراه داشته باشید و قبل از حرکت، از باز بودن راه‌ها مطمئن شوید. برای اینکه در طول سفر با خیالی آسوده و بدون اضطراب بتوانید مسیر را طی کنید با هلال احمر، راهداری و پلیس ارتباط و همکاری داشته باشید.
مواظب ریزش سنگ باشید. درجاده کندوان دست اندازهای زیادی دیده می شود. علاوه بر این ریزش سنگ در این منطقه زیاد است. با این که تعدادی از این مناطق را پوشش داده اند اما هنوز تمام مناطق به طور کامل رفع خطر نشده اند. البته خدا را شکر، تابلوهای هشداردهنده خوبی در محور کندوان نصب شده که به راننده ها قبل از بروز حادثه، هشدار می‌دهند.
باز هم خطای انسانی. متاسفانه اکثر تصادفات در این محور بر اثر خطای انسانی رخ می‌دهد. مسافران با عدم رعایت قوانین راهنمایی‌و‌رانندگی احتمال بروز تصادف را بالا می‌برند. به طوری که تنها در ٤٠-٣٠درصد تصادف‌ها، «راه» مقصر است. جاده پیچ و خم زیادی دارد و راننده‌هایی که با این پیچ‌و‌خم آشنایی ندارند باید با دقت رانندگی کنند. راننده‌های بومی کمتر دچار حادثه می‌شوند.
جاده کندوان با سایر جاده ها فرق می‌کند. برای همین مهمترین کاری که باید راننده ها در این جاده انجام دهند، این است که با سرعت مطمئن برانند. اگر روی تابلو زده شده سرعت ٤٠ تا ٥٠ کیلومتر، حتما با همین سرعت حرکت کنند. وقتی راننده نمی داند پیچ بعدی چقدر تند است یا چقدر شیب دارد، پس عاقلانه این است که هوشیارانه عمل کنند. در شرایط جوی نامناسب محور کندوان گاهی از ساعت ١٠ شب به بعد یخ می زند، یخ ٣-٢ سانتی‌متری که برای لیز خوردن ماشین کفایت می کند.
در مسافرت های تابستان همه تجهیزات و امکانات را با خود به همراه داشته باشید، خصوصا وقتی که راهی کندوان شده اید چون در این جاده هیچ چیز قابل پیش بینی نیست. حتما کمک‌های اولیه و مراحل کمک‌رسانی اولیه به مصدومان را یاد بگیرید، با توجه به تنگ بودن این جاده و ترافیکی که عموما دارد، تا رسیدن نیروهای امدادی، کمک شما به مصدوم می تواند او را نجات دهد. هیچ کدام از ما دوست نداریم، در هنگام مشکل بی دست و پا باشیم!
جاده چابهار کنارک
جاده چابهار- کنارک به چند دلیل مهم است؛ اول این که بخش عمده‌ای از تردد محلی از طریق این جاده انجام می شود. دومین مورد، وجود روستاها، شهرها و شهرک‌های مجاور چابهار است که هم برای زندگی روزمره به چابهار تردد می‌کنند و هم برای استفاده از امکاناتی چون آموزش و کار. سومین دلیل اهمیت این جاده موضوع ترانزیت بار است که البته جابه جایی ماهی از سواحل کنارک، پزم و ... را هم در خود دارد. بنابراین هیچ ساعتی از روز این جاده بدون کاربری نیست.
مشکل بعدی این جاده که خطر تصادف در آن را افزایش می دهد، موتورسوارانی هستند که بدون رعایت نکات ایمنی در این جاده تردد می کنند. تصور محلی ها این است که جاده چابهار- کنارک یک جاده محلی است و رانندگی بدون داشتن کلاه ایمنی و انجام حرکات نمایشی در آن خطرناک نیست، این موضوع را البته که مسافران ناآشنا نمی دانند و یک آن در تاریکی شب با موتوری تصادف می کنند که بدون چراغ و کلاه ایمنی در حاشیه جاده در حال حرکت بوده!
اگر به هر دلیل در سفر تابستانی تان به محور چابهار- کنارک با مشکل مواجه شدید، زیاد نگران نباشید. بلوچ ها مردم مهمان نوازی هستند و حاضرند هر کاری برای شادی مهمانان خود انجام دهند. بومیان این منطقه معمولا ماشین‌های دو دیفرانسیل سوارند و می توانند ماشین شما را تا اولین تعمیرگاه بکسل کنند.
جاده ساری- سمنان (محور کیاسر)
دسترسی به دریای شمال از جنوب کشور کار چندان ساده ای نیست، چرا که هم مسیرها خطرناک و پر پیچ و خم هستند و هم ترافیک در جاده های تهران به سمت شمال غوغا می کند. بنابراین معمولا آنهایی که در نیمه شرقی کشور هستند، از محور کیاسر به سمت شمال می‌روند تا هم از طبیعت بکر آن جا حظ ببرند و هم مسافت کمتری را بپیمایند.
ترجیحا طوری برنامه ریزی کنید که این محور را در روز رانندگی کنید، شب‌ها محور کیاسر نور چندانی ندارد. نور مشکل اصلی این جاده است که می‌تواند با کاهش دید رانندگان، خطر سقوط آنها را در دره‌ها و حتی چپ کردن ماشین در شانه خاکی راست جاده به همراه داشته باشد.
محور کیاسر تنها جاده اصلی است که ساری را به سمنان متصل می کند. مهمترین خطری که در جاده کیاسر در فصول سرد مردم را تهدید می کند برف است. برف سنگین در کیاسر باعث بروز حوادث جبران ناپذیری می شود. شرایط جاده به گونه ای است که یا تصادف نمی شود یا اگر تصادف شد خیلی سنگین است، چرا که معمولا تصادفات این جاده به خاطر لیزی مسیر اتفاق می افتد.معمولا اکثر تصادفات محورکیاسر، در مسیر سمنان به ساری رخ می دهد. راننده ها در این جاده لیز با سرعت غیرمجاز حرکت می کنند و به خاطر آشنا نبودن به جاده، پیچ و خم ها و سبقت های غیر مجاز، ماشین شان سُر می خورد.
جاده تهران - آمل (هراز)
نزدیک ترین مسیری که می شود از تهران به آمل رسید جاده هراز است؛ جاده ای که راه را برای رسیدن به قله دماوند هم ساده کرده. این جاده با ١٤ تونل که طولانی ترین آن به ١٥٠٠ متر می رسد بعد از جاده چالوس، مهمترین جاده محور تهران- مازندران به شمار می رود و نسبت به قدمت جاده چالوس، تازه ساخت تر است.
آمار تصادفات رانندگی در جاده هراز بسیار بالااست و از دیدگاه اداره راه و ترابری استان مازندران، کیلومتر ١٨ تا ٢٢ جاده رودهن به سمت امامزاده هاشم، بحرانی ترین قطعه این راه از نظر سقوط بهمن است. اگرچه تونل بهمن گیر امامزاده هاشم، سپری در برابر این خطر است ولی حتی این سپر هم در سال ١٣٧٦ نتوانست از جان ٣٢ مسافری که در همین نقطه زیر بهمن ماندند حفاظت کند.
جاده تهران-آمل علاوه بر داشتن جاذبه‌های گردشگری زیبا، به علت کوهستانی بودن منطقه و داشتن پیچ های تند و دره های عمیق، خیلی خطرناک است. در فصل زمستان هم به خاطر بارش های مکرر برف و یخ زدگی جاده، راننده ها قبل از تردد باید سیستم گرمایشی خودرو را چک و حتما خودرو را به زنجیر چرخ مجهز کنند.
در جاده هراز چند پیچ خطرناک وجود دارد. پیچ «شیطان» در٥٠ کیلومتری جاده آمل قرار دارد که اصلی ترین مشکل آن خطر ریزش سنگ است؛ مخصوصا در انتهای فصل زمستان و اوایل فصل بهار. چون زمستان که برف می بارد بین سنگ ها آب می رود و یخ می زند. فصل بهار که یخ ها می خواهند آب شوند باعث متلاشی شدن سنگ ها می شود و ریزش سنگ اتفاق می افتد. با اینکه گاردریل هایی در این منطقه زده اند اما باز هم احتمال خطر وجود دارد.
پیچ «خانزاد» هم پیچ دیگری است که احتمال تصادف در آن زیاد است. ٥ کیلومتر بعد از منطقه «پلور» یک دو راهی به نام دوراهی «آبشار» قرار دارد که منطقه خیلی خطرناکی است و تصادف زیادی در این منطقه اتفاق می افتد. اتفاقا آبشاری که آنجا قرار دارد خیلی جذاب است و مسافران برای تماشای این آبشار دقایقی را توقف می کنند. اما دقیقا کنار این آبشار، جاده به دو قسمت تقسیم و تصادفات شدیدی را موجب می شود.
جاده اسالم- خلخال
جاده ٧٠ کیلومتری اسالم به خلخال که استان اردبیل را به گیلان و زنجان متصل می‌کند، ١٨ کیلومترش از گردنه الماس در حوزه استحفاظی استان اردبیل و بقیه از حوزه استحفاظی استان گیلان می‌گذرد. جاده اسالم به خلخال را یکی از محورهای سخت گذر کشور می‌شناسند، چون ٣هزار و ٣٠٠ متر از سطح دریا بالاتر است و برای همین، بیشتر ماه های سال، در معرض ریزش کوه و جاری شدن سیل قرار دارد.
بهتر است در فصل زمستان و پاییز برای رفتن به اردبیل، فکر گذشتن از این محور را از سرتان بیرون کنید. با این وجود و با تمام خطرهایی که در این جاده مسافران را تهدید می کند، خیلی ها نمی توانند از خیر زیبایی و جذابیت این جاده بگذرند و هرکس راهی این مسیر می شود، احساس می کند در مسیر بهشت قرار گرفته؛ واقعا زیبایی‌های شوکه‌کننده‌ای دارد!
محور اسالم به خلخال، راه پیچ‌درپیچی در دامنه‌های سبز کوهستان است؛ جایی بکر و سبز که بیشتر نقاطش را مه پوشانده اما وجود مه زیاد در این منطقه، دید راننده‌ها را خیلی کم و محدود می کند و همین موضوع، باعث می‌شود خیلی از راننده‌ها پرتگاه‌های کوچک و بزرگ جلوی خود را نبینند و به ته دره سقوط کنند.
با وجود اینکه راهداران سعی می‌کنند این جاده را از هر نظر برای رانندگی مساعد کنند اما باز هم مشکلات جاده، پیچ های خطرناک و خطای انسانی احتمال تصادف را در مسیر رویایی بالا می برد و باید در حین رانندگی کاملا هوشیار بود.
گردنه حیران
گردنه حیران، مسیر ارتباطی آستارا و اردبیل است. این گردنه که آخرین منطقه حفاظتی استان اردبیل به‌شمار می‌رود، از یک طرف مشرف به کوه‌های پوشیده از جنگل‌های انبوه است و ازطرف دیگر مشرف به دره‌ای نه چندان عمیق که از میان آن رود آستارا، «آقچای» عبور می‌کند. با وجود این که گردنه حیران چندان مرتفع نیست و ارتفاع بلندترین نقطه آن از سطح آب های آزاد تنها حدود ۱۵۰۰ متر است، در تمام طول سال مه این جاده را پوشانده و دید رانندگان را کم می کند.
رطوبت دریای خزر به طور مستقیم از شمال ایران به سمت رشته کوه های البرز و زاگرس می رود و در واقع علت اصلی مه تقریبا دائمی گردنه حیران هم همین موضوع است، نه ارتفاع زیاد این جاده از سطح دریا. گردنه حیران از این نظر نیز اهمیت دارد که یکی از روستاهای تاریخی و ییلاق بزرگترین خوانین آستارا و قشلاق‌های غربی و شمالی این شهرستان در گذشته بوده و اکنون هم یک مسیر دسترسی زیبا و مهم به شمار می رود.
حوادث و تصادفات مرگباری که در این گردنه به خاطر پیچ های خطرناک، مه دائمی، سرعت های غیرمجاز و سبقت های بی موقع اتفاق می افتد، جان بسیاری از مسافران را در معرض خطر قرار می‌دهد. با این وجود هیچ کس نمی تواند منکر زیبایی حیران کننده گردنه حیران باشد. کسانی که ادعای رانندگی‌شان امان خیلی‌ها را بریده، معمولا در پیچ‌های این محدوده دچار سردرگمی می شوند و با انحراف از مسیر اصلی عامل تصادف‌های زنجیره وار را مهیا می کنند. بهترین روش حرکت در این گردنه، سرعت کم و استفاده از دنده سنگین است.
گردنه‌ها در فرهنگ سفر ما به مکان‌هایی گفته می‌شوند که تردد در آنها به دلیل عوارض طبیعی، سخت و خطرناک هستند. بنابراین فقط گردنه حیران نیست که جزو مناطق خطرناک محورهای مواصلاتی کشور به حساب می‌آید؛ در جاده تهران-مشهد، گردنه آهوان و در جاده غرب، گردنه حسنی هم به همین اندازه خطرناکند، اما یا مسیر جاده تغییر یافته و یا تردد در آن ها کم است و به همین خاطر آمار تلفات‌شان پایین گزارش شده است. بنابراین در حین تردد در هر جاده ای باید از گردنه های احتمالی آن باخبر شوید و برنامه سفرتان را طوری تنظیم کنید که حین عبور از این مناطق، هم در هوشیاری کامل باشید، هم مقررات رانندگی را به خوبی رعایت کنید و هم هوا روشن باشد.
محور میانه- زنجان
برای رفتن به تبریز و زنجان، استفاده از جاده میانه، گزینه منطقی هم در کاهش مسافت به حساب می آید. مسیر اتوبان شده مابین زنجان و میانه اما یکی از جاده‌های پر تصادف کشور هم به حساب می آید. جاده‌ها هر چه بومی‌تر باشند، خطرناکتر هستند چرا که معمولا توجه کمتری از سوی رانندگان در این مسیرها وجود دارد و از طرفی مشکلات و کاستی‌های جاده بیشتر است. با این همه محور زنجان - میانه نه به دلیل این مشکلات بلکه به خاطر مسائلی ظریفتر همیشه یکی از کانون‌های خطرات رانندگی در کشور به حساب می آید.
چند سالی است که موضوع مرمت و بازسازی راهدارخانه‌های آرادان، ارمغانخانه، نیک‌پی و شهرستان قدیم به میان آمده و کار‌های خوبی انجام شده اما شرایط جوی در این جاده بعضا مشکلات زیادی پدید می‌آورد. بنابراین پیش از آن‌که کارتان در این جاده به مشکل بر بخورد تجهیزات ایمنی لازم را با خود بردارید.
علاوه‌بر برف و طوفان، یکی از دلایل بسیاری از تصادفات در این جاده، انحراف به طرفین خودروهاست. در شب ها این محور بسیار خلوت بوده و رانندگان به این خیال خوش که تخلفات شان از چشم قانون به دور است، جاده را از پاشنه در می آورند، غافل از این که همین کار به معنای تصادفات دلخراش است؛ تصادفاتی که تعداد کشته های آن برای چنین جاده نه چندان حیاتی، زیاد به نظر می رسد.
محور بندرعباس- سیرجان
اگر بخواهید از بندرعباس به هر شهری در نیمه شمالی کشور بیایید، یک راه بیشتر ندارید و آن رسیدن به شهر سیرجان از محور بندرعباس- سیرجان است. بنابر گزارش پلیس راهنمایی و رانندگی، این جاده یکی از پرحادثه ترین جاده های کشور است، چرا؟ چون تقریبا تمامی ترددهای جنوب به شمال کشور از مبدا بندرعباس در این جاده اتفاق می‌افتد و شاید همین شلوغی زیاد، این جاده کویری و بی خطر را به یک جاده پرحادثه بدل کرده است.
روزانه ٤٥ هزار وسیله نقلیه سواری از جاده بندرعباس- سیرجان رفت و آمد می‌کنند، اما این تعداد در برابر آمار تردد خودروهای سواری از جاده‌های پرتردد کشور چندان قابل توجه نیست. موضوعی که رانندگی را در این جاده خطرناک می کند، بحث خودروهای سنگین است. بر اساس آمارها حدود ٦٠ درصد ترانزیت کالای کشور از این جاده صورت می‌گیرد و این یعنی خیل خودرو های سنگین، تریلی‌ها، کمپرسی ها و دیگر خودرو های باری که تردد را برای خودروهای شخصی با مشکل مواجه می کنند. شاید به همین خاطر است که اکثر تصادفات در این جاده از سوی رانندگان غیر حرفه‌ای انجام می شود، رانندگانی که نمی دانند یک ماشین سنگین نه قدرت مانور ماشین های سواری را دارد و نه توانایی توقف به موقع را.
مسأله بعد سبقت های غیر مجاز است. هنوز بخش عمده ای از مسافران ترجیح می دهند که از جاده دوبانده و قدیمی این مسیر برای رسیدن به سه‌راهی سیرجان استفاده کنند. دلایل شان هم معتبر است؛ امکانات رفاهی بیشتر، شهرهای دیدنی، جنگل و... تا این جا هیچ مشکلی در بین نیست اما کوچکترین سبقت
نا به جایی در چنین جاده باریکی می‌تواند تصادف دلخراشی را به همراه داشته باشد.
جاده های کویری را باید شناخت. اگر راننده این جاده ها را بشناسد نه از رانندگی در آن خسته می‌شود و نه پشت فرمان چرتش می برد. چون گرمای هوا اینجا زیاد است اولین توصیه ما استفاده زیاد از مایعات سرد است، اما نباید پشت فرمان چای بنوشید که خطرش فرقی با خواب رفتن پشت فرمان ندارد! آب هم طراوت و بیداری می آورد، هم جبران تعرق بدن و کاهش خواب آلودگی است و هم میزان ادرار بدن را زیاد می کند. همین موضوع بهانه ای می شود برای این که راننده هر ١٠٠ کیلومتر کنار بزند و از ماشین پیاده شود.
تابلوهای این محور کم هستند اما اطلاعات‌شان خیلی مهم است، جاهایی که امکان تصادف با شتر وجود دارد پیش بینی شده، سرعت گیرها مشخص شده اند و فاصله تا حاشیه جاده به خوبی روشن شده است. رانندگان خواهشا به این علائم خوب توجه کنند چرا که بخش عمده ای از واژگون شدن خودروها در شانه راست جاده به خاطر عدم توجه به این تابلوهاست.
رانندگان ماشین های سنگین برای خودشان قانون های مهم و نجات بخشی دارند. تجربه زندگی آنها در جاده ها باعث شده که با نور ماشین به ماشین‌های اطراف علامت بدهند. این علامت ها آن قدر مهم هستند که هم می توانند جان شما را نجات دهند و هم مانع از یک تصادف غیر قابل جبران شوند. اگر معنی نوردادن یک خودروی سنگین را ندانستید، ساده ترین کار، احترام به او و راه دادن است، هر گونه لجبازی با این ماشین های سنگین یا خطر تصادف را در بر دارد و یا تلخ شدن خاطره سفر.
محور سبزوار-گناباد
اگرچه که جاده های منتهی به گناباد چندان پر مسافر نیستند اما شاید همین خلوتی بیش از حد باعث شده که این محور یکی از محورهای حادثه خیز کشور باشد. فاصله سبزوار تا گناباد از روی نقشه چیزی در حدود ٨٠٠ کیلومتر است که در چند نقطه حادثه خیز بوده و عملا در حال جایگزین شدن با محورهای موازی است. با این همه لذت حضور در کویر نمک ایران و عبور از شهرهای تاریخی چون بردسکن، کاشمر، قائن و... هنوز این مسیر را به‌عنوان اصلی‌ترین گزینه برای کسانی گذاشته که می‌خواهند از شمال شرقی کشور به سمت شرق و استان سیستان‌وبلوچستان بروند.
در این مسیر چند نقطه بیشتر از دیگر جاها پر تصادف بوده اند و بی شک شعاع هفتاد کیلومتری بردسکن در بین این نقاط جایگاه اول را دارد. جاده در این مسیر عرض بسیار کمی دارد با شیب‌های زیاد، پیچ های تند و دره‌های مرگبار. در بهار معمولا غبار صبحگاهی و مه ساعت‌های نخستین شب، جایی برای دید مناسب راننده باقی نمی‌گذارند و همین دلایل باعث شده که جاده این شهرستان به جاده حادثه‌خیز خراسان رضوی بدل شود. درست در نقطه مقابل در مکان‌هایی چون قلعه نوبهار و عمرانی هم که از بخش‌های گناباد هستند، پیچ های تند و حیوانات اهلی اصلی ترین دلیل تصادفات به حساب می‌آیند.
جاده کویری ویژگی های خاصی دارد و رانندگی در آن با دیگر جاده ها از اساس فرق می کند. برای یک رانندگی ایمن در این محور، باید مراقب بود که توصیه های ایمنی سفر و رانندگی به درستی رعایت شوند. در این محور، قیر از آسفالت جاده بیرون زده و ترمز ماشین ها به سختی می گیرد شاید به همین دلیل است که بخش عمده ای از تصادفات این محور سپر به سپر است که معمولا هم به واژگون شدن و در بعضی مواقع آتش گرفتن خودروها ختم می‌شود.
محور تهران- مشهد
یا امام رضا(ع)! و بعد از این جمله سفر به مذهبی‌ترین شهر ایران آغاز می‌شود. مسیر مهم نیست، هدف بارگاه طلایی امام هشتم (ع) است و بس. معروفترین محور برای رسیدن به شهر مشهد، از مسیر تهران- مشهد
می‌گذرد. تمام راه های فرعی از شمال و جنوب به این محور ختم می‌شوند تا سیل زائران به حرم امام خود برسند. این جاده را می توان بزرگترین و مهمترین جاده کشور به حساب آورد چرا که آمارها حکایت از حضور روزانه ٢ میلیون مسافر در شهر مشهد دارند که تقریبا همگی به نوعی از این جاده راهی سفر خود شده‌اند و یا همجواری با آقایشان را به پایان می‌رسانند. وجود این تعداد مسافر در هر جاده‌ای خود می‌تواند خطر‌آفرین باشد اما علاوه بر این، این محور به دلایل دیگری هم پرحادثه است.
هم شلوغی جاده خطرناک است و هم خلوتی آن. اگر از تهران عازم این سفر هستید باید نقاط شلوغ جاده را تا مقصد بشناسید که ناگهان با خطر برخورد با خودروهای متوقف شده جلویتان رو‌به‌رو نشوید. علاوه‌بر تمام شهرهای بین راهی که نقاط پرترافیک جاده را می‌سازند، مکان‌های استراحت بین جاده‌ای، پلیس راه‌های مهم و حساس، گشت‌های نامحسوس پلیس و... مکان‌هایی هستند که خودروها به طور ناگهانی در آن ازدحام می‌کنند و باعث کندی تردد و شاید هم خطر برخورد با ماشین‌های پشتی می‌شوند. خلوتی هم البته نگران کننده است. مخصوصا در فاصله ٣٠٠کیلومتری شاهرود- سبزوار که عموما باعث خواب آلودگی راننده می شود و تصادف‌های آن چنانی!
مسیر ٩٠٠ کیلومتری این محور، پر است از محل‌هایی که بعضا آسفالت سالمی ندارند و عوارض جاده باعث تکان خوردن های مکرر خودرو و واژگونی آنها
می‌شود. این دست اندازها بیشتر در نقاطی چون پاکدشت، حومه شاهرود، نرسیده به دامغان و محدوده نیشابور قرار دارند که باید حسابی مراقب آنها بود.
