رد پای فضای مجازی در ارائه کپی‌های هنری
یک گالری‌دار با اعتقاد بر اینکه تعداد آثار کپی که به گالری‌ها ارائه می‌شوند چندان زیاد نیست، اظهار کرد که بعد منفی فضای مجازی می‌تواند در افزایش تعداد کارهای کپی‌شده بسیار تاثیرگذار باشد.
به گزارش اقتصادهنرآنلاین به نقل از ایسنا، امیرحسین جباری _ مدیر گالری ایده پارسی _ درباره تشخیص اصالت آثاری که گالری‌ها به نمایش می‌گذارند، اظهار کرد: گاهی پیش می‌آید که فردی اثر یک هنرمند خارجی یا ایرانی را ببیند، از آن الهام بگیرد و بر اساس آن، به سبک و هنر خودش اثری را خلق می‌کند. در نتیجه شباهت دو اثر می‌تواند بر اساس الهام گرفتن باشد؛ که این موضوع از لحاظ حرفه‌ای مشکلی ندارد.
او ادامه داد: اما زمانی هم هست که یک فرد کار یک هنرمند را بر می‌دارد و کاملاً از روی آن کپی می‌کند. یعنی کاملاً اثری مشابه اثر یک هنرمند را خلق می‌کند و شاید فقط رنگ‌گذاری را تغییر بدهد؛ این کار کاملاً کپی است و از لحاظ حرفه‌ای مشکل دارد. در این میان گالری‌هایی که بخواهند تشخیص کپی بودن آثار را تشخیص بدهند، می‌توانند از تکنولوژی روز بهره بگیرند و تصویر آثار ارائه‌شده را در گوگل ایمیج مورد بررسی قرار دهند.
مدیر گالری ایده‌پارسی یادآور شد: به شخصه برای تشخیص آثاری که برای نمایش به گالری ارائه می‌شوند، به دلیل اینکه کارهای زیاد ایرانی و خارجی دیده‌ام و حافظه تصویری خوبی هم دارم معمولاً این آثار را می‌شناسم.
جباری درباره میزان کارهای کپی که به گالری‌ها ارائه می‌شود نیز گفت: تعداد آثار کپی چندان زیاد نیست و در چند سال گذشته دو بار از سوی هنرمندان آماتور با کارهای کپی مواجه شده‌ام؛ البته در این میان فضای مجازی هم در کارهای کپی‌شده بی‌تأثیر نبوده است. به هر حال فضای مجازی خوبی‌ها و بدی‌هایی دارد. خوب این است که می‌توان آثار زیادی را دید و از لحاظ بصری ارتقا پیدا کرد و بد این است که می‌توان آثار زیادی را دید و از روی آنها کپی کرد. به عنوان مثال می‌توان اثری را در یک گالری خارجی که هیچ کسی هم آن را ندیده پیدا کرد و مشابه آن را در ایران اجرا کرد که الان هم بسیار اتفاق می‌افتد.
مدیر گالری ایده پارسی همچنین در بخش دیگری از سخنان درباره نحوه تشخیص اصالت آثار دارای قدمت نیز اظهار کرد: در ایران برای تشخیص اصالت آثار مرکز تخصصی که دستگاه‌های لازم را داشته باشد، وجود ندارد و تشخیص اصالت آثار هنری بیشتر از طریق تجربه انجام می‌شود.
او اضافه کرد: البته دستگاه‌هایی هم در ایران برای تشخیص قدمت آثار وجود دارد اما چندان مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. تشخیص آثار هنرمندانی که در قید حیات هستند فرآیند ساده‌تری دارد، چراکه در صورت وجود آثار تقلبی و کپی‌شده، خود هنرمند می‌تواند مدعی شود که کدام آثار تقلبی هستند و در صورت تمایل شکایت و پیگیری کنند؛ اما طبیعتاً درباره هنرمندانی که فوت شده‌اند تشخیص اصالت آثار دشوارتر است.
جباری با اشاره به نحوه تشخیص اصالت آثار هنری دارای قدمت بر اساس نظر کارشناسان، گفت: برخی افراد به دلیل تجربه‌ای که در مرمت آثار هنری دارند و بر اساس سبک و جنس آثار می‌توانند اصالت آثار را تشخیص بدهند. در واقع اینگونه نیست که همانند کشورهای پیشرفته بر اساس آزمایش کربن اصالت آثار تأیید شود و این تشخیص بیشتر بر اساس تجربه افراد انجام می‌شود.
این گالری‌دار در پایان سخنان خود درباره آثار کپی‌شده خاطرنشان کرد: متأسفانه بازاری نه فقط در ایران بلکه در جهان وجود دارد که از آثار کپی حمایت می‌کند و این کار هم توسط آدم‌هایی انجام می‌شود که از لحاظ وجدان کاری بسیاری از موضوعات را نادیده می‌گیرند.
