آزادی مطبوعات تنها یک افسانه است!

اقتصاد هنر آنلاین - فرزانه شهریاری؛ دو هفته نامه تندیس از سال 1381 با نگاه به موضوعات روز هنرهای تجسمی به سردبیری و مدیر مسئولی محمدحسن حامدی منتشر شد. از ابتدای سال 1397 با شروع بحران‌های اقتصادی که گریبانگیر تمام نشریات ایران شد، حامدی مدیر مجله تندیس خبر از تعطیلی و توقف انتشار مجله داد. او بعد تر در مرداد ماه سال 97 اعلام کرد که شماره جدید مجله با تغییر قطع و گرافیک منتشر می شود. دست آخر چاپ کاغذی این نشریه جای خود را به انتشار اینترنتی داده است. او می گوید:

پس از 17 سال انتشار مداوم مجله تندیس، از دو سال پیش رفته رفته شرایط اقتصادی باعث شد که کمتر آگهی‌های تبلیغاتی به مجله داده می شد و مجبور شدیم از سوم و چهارم اردیبهشت ماه شماره های 386 و 387 مجله را چاپ نکنیم و آن را بر روی سایت طاقچه قرار دهیم و تنها مسائل مالی دلیل این اتفاق نبوده است. در حال حاضر یک آشفتگی در بازار کاغذ وجود دارد، و قیمت کاغذ هر روز به یک عددی می رسد و هیچ سرو سامانی ندارد. ما تا کجا می توانیم این روند را بپذیریم و به بازی گرفته شویم. من فکر می کنم با این روندی که وجود دارد تا چند ماه آتی کاغذی وجود نداشته باشد. پیش تر در مورد کاغذ مازندران فکر می کردیم که از صفر تا صد تولید ایران است، اما متوجه شدیم که تمام مواد اولیه آن از کشورهای دیگر وارد می شود و چوب آن ایرانی ست و با وجود اینکه ارز دولتی از بازار کاغذ حذف شده است، در شرایط آزار دهنده ای قرار داریم. چه حسنی دارد که پولی بابت تولید یک مجله خرج شود و هیچ بازگشتی نداشته باشد. ممکن است گفته شود مجله کم کار شده است، جدای مسائل مالی، مخاطب هم دیگر مثل پیش نیست، آدم ها  تنبل شده اند و مخاطبان همراه ما نیستند و وقتی این مسائل با هم تلاقی پیدا می کند به این جایی که هستیم می رسیم. ما مفتخر بودیم  از این که یک بخشی از اندیشه دوران و تاریخ هنر را به ثبت می رسانیم ولی انگار دیگر این موضوعات حائز اهمیت نیستند. ما فکر می کردیم که تاریخ هنر مهم است ولی آیا واقعا مهم است، ازین رو آزادی مطبوعات تنها یک افسانه است. آزادی که از قبلش فکر کنیم که چه بنویسیم و یا ننویسیم دیگر آزادی نیست، این که مخاطب محور باشیم و یا بخواهیم تقاضایی را از بابت پولی که تزریق کرده اند، برایشان برآورده کنیم... این ها همه باعث می شوند راجع به آزادی مطبوعات چیزی نگوییم. این کشمکش میان نویسنده و مخاطبش آزار دهنده می شود و همه این ها منجر به این می شود که دیگر قلم دیگر به جولان خودش فکر نکند. در آزادی مطبوعات نباید تشنج وجود داشته باشد و دغدغه های مشترک فردی و جمعی باید اهمیت داشته باشد.

او در ادامه راجع برنامه پیش روی مجله عنوان کرد: چاپ نکردن مجله در این شرایط یک صرفه جویی به حساب می آید. اما سعی داریم تعداد محدودی از آن را چاپ کنیم. برای آدم پرشور و خیالی چون من، شرایط فعلی تنها باعث کاستن انگیزه هایم شده است. سال گذشته با تمام کمبودهایی که بود و بار زیادی که به دوش کشیده ام باز هم ثبات بیشتری وجود داشت. تا سال پیش می دانستی وقتی مجله برای چاپ می رود، چه میزان بدهی داری، اما حالا این عداد و ارقام مدام در حال نوسان و تغییراند و نمی توان پیش بینی کرد چه اتفاقی قرار است بیفتد. البته خارج از مسائل مالی بی التفاتی جامعه نیز به این دست موضوعات نیز از دلایل بی انگیزگی و کم کاری ماست. 

محمد حسن حامدی درباره‌ی روزِ جهانی آزادی مطبوعات به خبرنگار اقتصاد هنر آنلاین گفته است:

از نگاه من آن آزادی که ازش صحبت می کنیم تحت یک شرایط خاصی تجلی پیدا می کند. در حال حاضر ما دچار یک خود سانسوری هستیم و بخشی از این آزدی را برای خودمان محدود کرده ایم و شاید تنها به بخشی از آن توفیق یابیم.