دلیل کاهش صادرات سنگ آهن چه‌بود؟
رییس انجمن سنگ آهن ایران گفت: عمده‌ترین مشکل در حوزه صادرات سنگ‌آهن در بحث مبادلات مالی و موظف کردن صادرکنندگان به برگرداندن ارزهای حاصل از صادرات به نرخ نیمایی است. این موضوع رغبت صادرات را کاهش می‌دهد.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایسنا، مهرداد اکبریان اظهار کرد: صادرات سنگ آهن و کنسانتره کاهش یافته است. در حوزه صادرات مشکلات زیادی وجود دارد اما ایراد اصلی در بحث مبادلات مالی و دلار نیمایی است که صادرکننده را موظف به برگرداندن ارزهای صادراتی به نرخ نیمایی کرده‌اند که منجر شده در بسیاری از صنایع به ویژه در صنعت آهن شامل سنگ آهن دانه‌بندی، گندله‌سازی و کنسانتره‌سازی توجیه اقتصادی برای صادرکننده از بین برود.
وی افزود: محاسبات روی کاغذ انجام می‌شود اما هزینه‌ها، قیمت تمام شده، هزینه‌های کشتی و غیره باعث شده است که صادرات صرفه اقتصادی نداشته باشد ضمن اینکه بسیاری از هزینه‌ها نیز به عنوان هزینه‌های بالاتر تایید نمی‌شوند. به طور مثال هزینه ترانسفر که زمانی عددی بسیار کوچک بود اما اکنون هفت تا هشت درصد، هزینه ترانسفر مالی وجود دارد که جزو هزینه‌های بالا هم مورد تایید قرار نمی‌گیرد. بنابراین حتی در بسیاری از موارد حتی اگر محموله‌ها به قیمت جهانی هم صادر شوند، صادرکننده متحمل ضرر بسیار خواهد شد لذا صادرات انجام نمی‌شود و کاهشی بوده است.
رییس انجمن سنگ آهن ایران گفت: علاوه بر بحث‌های مالی، بحث حمل‌ونقل دریایی و اخذ کشتی بسیار سخت شده است. در حال حاضر بسیاری از کشتی‌ها حاضر نیستند در این مسیرها آمده و خدمات‌دهی داشته باشند. از طرف دیگر در داخل نیز دولت دائماً روی بخش معدن فشار وارد می‌کند. بنابراین شرایط به حدی سخت شده است که چندان دورنمای راحتی در تولید، کسب و کار و فروش دیده نمی‌شود؛ لذا خیلی‌ها ترجیح دادند که با مقداری شرایط پایین‌تر کار انجام دهند. تیراژ کار را پایین بیاورند یا ظرفیت‌ها را کاهش دهند؛ ضمن اینکه مسائل سیاسی و خارجی نیز مزید بر علت شده است.
اکبریان اظهار کرد: در حال حاضر بسیاری از شرکت‌های بزرگ و معتبر به عنوان شرکت‌های مطمئن، از همکاری کناره‌گیری کرده‌اند. اکنون تنها شرکت‌های کوچک با سابقه‌های کار کمتر و ارائه گارانتی‌های کمتر و محدودتر هستند که با ایران فعالیت داشته و در شرایط تحریم‌ها آزادی بیشتری برای کار با ایران دارند. این موضوع علاوه بر اینکه از یک سو مثبت است؛ چراکه حداقل رابطه‌ها هرچند محدود قطع نشده اما از طرف دیگر نمی‌توان قراردادهای محکمی همچون گذشته داشت. همه این مسائل باعث شده که تولیدکننده و صادرکننده رغبتی برای صادرات نداشته باشند.
وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر بازار داخلی به عنوان گزینه‌ای است که صنایع آهنی را سرپا نگه داشته است، اما به شدت بابت آن نگران هستیم؛ چراکه فولاد شرایط مناسبی نداشته است. فولاد اگر نتواند مارکتینگ خود را داشته باشد و بازارهای هدف را از دست بدهد، مسلما طرف‌های تجاری کمتر سمت خرید محصولاتی همچون سنگ آهن، کنسانتره و گندله خواهند آمد. این موضوع فشار مضاعفی را بر دوش معدنی‌ها وارد خواهد کرد.
