رانندگی در جاده‌ها را به سیستم‌های هوشمند بسپارید

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شرق، اجازه دهید بحث را با یک سناریو از پروفسور ری‌کورزویل از کتاب «عصر ماشین‌های معنوی» شروع کنم. فرض می‌کنیم سال 2050 میلادی است؛ پیشرفت تکنولوژی بسیار چشمگیر بوده و بیشتر کامپیوترها نامرئی و به عبارتی در همه‌جا تعبیه شده‌اند؛ دیوارها، درها، پوشاک، جواهر و حتی بدن انسان. صفحات نمایش مجازی سه‌بعدی در سال 2020 به استفاده عموم درآمده‌اند و هم‌اکنون پیشرفت درخور ‌توجهی کرده‌اند و در شیشه‌های عینک‌ها، لنزهای چشمی و حتی در لنزهای شنوایی به‌کار رفته و عمدتا به‌عنوان واسطه اصلی برای ارتباط با سایر اشخاص، کامپیوترها، شبکه جهانی وب و واقعیت مجازی استفاده می‌شوند. اکثر ارتباطات با کامپیوترها از طریق حرکات دست و چهره و با استفاده از زبان طبیعی شفاهی دوطرفه صورت می‌گیرد. نانوبوت‌ها و ماشین‌های نانو مهندسی‌شده از سال 2020 به بعد، کم‌کم در عرصه تولید و دستگاه‌های پردازش به‌ کار گرفته شده‌اند. با تکنولوژی واقعیت مجازی، صرف‌نظر از بُعد فیزیکی، مردم قادر هستند با دقت بالا و محیطی کاملا لمسی و حسی واقع‌بینانه، هر کاری را انجام دهند. دستگاه‌های رانندگی خودکار در اکثر جاده‌ها کار گذاشته شده و زیرساخت‌های لازم صورت گرفته است. ارتباط انسان‌ها با شخصیت‌های ماشینی عادی شده و جزئی از زندگی روزمره است. کارگزاران ماشینی خودشان آموزش می‌بینند و بخش مهمی از دانش از سوی ماشین‌ها و بدون دخالت انسان یا با مداخله اندک انسان‌ها خلق می‌شوند. اکثر ارتباطات انسانی شامل یک انسان و یک ماشین می‌شود. از سال 2030 به بعد بحث وسیعی درباره حقوق قانونی کامپیوترها و آنچه انسان نامیده می‌شود، در جریان بوده و کم‌کم در حال شکل‌گیری یک تعریف درست است. بحث روی اینکه آیا هوش ماشین با هوش انسان در تمام انواع متعدد آن برابر است یا نه، همچنان ادامه دارد. ماشین‌ها ادعا می‌کنند آگاه هستند و این ادعا عمدتا پذیرفته می‌شود. حال کمی متمرکزتر روی آینده حمل‌ونقل می‌پردازیم. خودروها معمولا هر پنج تا هفت سال، یک بازطراحی می‌شوند. در سال‌های گذشته، کمپانی‌های خودروسازی، برنامه‌های خود را برای خودروهای 2020 معرفی می‌کردند؛ خودروهای خودران، خودروهای الکتریکی و خودروهایی که به اینترنت متصل می‌شوند. هیجان‌انگیز است، اما بعید است همه خودروها تا دو سال آینده تمام این مشخصه‌ها را یک‌جا داشته باشند، اما مسیر و دستورالعمل ارائه‌شده، نقطه شروع بسیار خوبی برای پیش‌بینی‌ها درباره سال 2050 است. خودروهای سال 2050 به چه شکلی خواهند بود؟ نیروی محرکه آنها چه چیزی خواهد بود؟ پس از اعلام ممنوعیت فروش خودروهای بنزینی و دیزلی از سال 2040، سروکله خودروهای آینده و اینکه به چه صورتی باید باشند، پیدا شد. خودروی کانسپت مرسدس‌بنز

 F 015 Luxury in Motion بخشی از ترند طراحی لوکس، برای خودروهای بدون راننده آینده است. زمانی که خودروهای بنزینی و دیزلی دیگر تولید نشوند، آیا ما هنوز به‌عنوان راننده در حال کنترل خودروها هستیم؟ یا در آرمان‌شهری که انبوهی از غلاف‌های سفیدرنگ در آن در حال سوسو‌زدن هستند، خواهیم بود که به آرامی و در سکوت، انسان‌ها را در خیابان‌ها جابه‌جا می‌کنند.  «اسون بیکر»، مدیرعامل و مؤسس Silicon Valley Mobility، درباره خودروهای سال 2050 معتقد است: برای شروع، سؤالی که باید پرسیده شود این است که آیا اصلا در سال 2050 خودرویی به معنای امروزی وجود خواهد داشت؟ آیا اختراعی که 150 سال قدمت دارد، با چیز بهتری جایگزین خواهد شد؟ آیا نگرانی‌های زیست‌محیطی باعث نابودی آن خواهد شد؟ آیا طبق مطالعاتی که صورت گرفته است، انسان‌ها از پشت فرمان نشستن خسته خواهند شد؟ پاسخ به نظر می‌رسد «شاید» باشد، اما واقعیت این است که خودرو یک معنی و مفهوم بسیار آزاد و انعطاف‌پذیر از حمل‌ونقل است. جابه‌جایی و حرکت آزادانه و مستقل را برای انسان‌ها به ارمغان می‌آورد. همچنین خودرو می‌تواند یک وسیله حمل‌ونقل پایدار و ایمن به معنای واقعی باشد. از طرفی باید قبول کنیم این نوع از جابه‌جایی با مشکلات و بحران‌هایی جدی همراه است. یخ‌های قطب در حال ذوب‌شدن هستند، گرمایش زمین رو به افزایش است، ابرشهرها در دود و گازگرفتگی خفه شده‌اند و رنج می‌برند، منابع در حال نابودی هستند و سالانه حدود 1.2‌میلیون انسان در حوادث رانندگی کشته می‌شوند. دلیل آن را می‌دانیم، ما می‌خواهیم جابه‌جا شویم و این جابه‌جایی پیامدهایی منفی به همراه دارد. ما چه کاری می‌توانیم (در واقع باید) انجام دهیم تا خودروهایی پاک‌تر، ایمن‌تر، جمع‌و‌جورتر و درعین‌حال لذت‌بخش‌تر در استفاده برای سال 2050 تولید کنیم؟ این سؤالی حیاتی است؛ چراکه سرعت ماشینی‌شدن و جابه‌جایی خودرویی در کشورهای در‌حال‌توسعه به این معنی است که در سال 2050 بیش از سه ‌میلیارد وسیله نقلیه روی کره زمین در حال تردد خواهد بود (در مقایسه با یک ‌میلیارد وسیله نقلیه که امروزه شاهد آن هستیم).

پیش‌بینی‌هایی برای آینده صنعت حمل‌ونقل

«ایان پیرسون» از آکادمی جهانی علوم و هنر، پیش‌بینی‌هایی برای تغییرات بزرگ در صنعت حمل‌ونقل را منتشر کرده است. او آینده‌پژوهی است با رکورد دقت 85 درصد در 10 سال اخیر که عنوان می‌کند خودروهای خودران و حمل‌ونقل بدون راننده در همه‌جا خواهد بود، اما باید دنبال چیزی بیشتر از حمل‌ونقل بدون راننده در آینده باشیم. پیرسون برای 30 سال آینده، سفرهای فضایی را رایج و سیستم هایپرلوپ را به‌طور گسترده و فراوان در همه‌جا می‌بیند. در ادامه نگاهی به شاخص‌ترین پیش‌بینی‌های پیرسون برای آینده حمل‌ونقل خواهیم داشت:

 تا سال 2025 شما می‌توانید سوار هایپرلوپ شوید: سفر از طریق هایپرلوپ خیلی زود، قبل از اینکه متوجه شویم در دسترس خواهد بود. تعدادی از شرکت‌های استارتاپی در حال تست و راه‌اندازی هایپرلوپ هستند که یک سیستم آینده‌نگرانه لوله‌ای‌شکل است که کپسول‌های غلاف‌مانندی را بین مبدأ و مقصد با سرعتی بیش از 500‌مایل بر ساعت شلیک می‌کند و این سیستم درحال‌حاضر اجرائی شده است. شرکتی آمریکایی واقع در کالیفرنیا با نام Hyperloop Technologies در نظر دارد تا سال 2020 سه‌تا از آنها را راه‌اندازی کند. در سال 2016 نیز شرکت Hyperloop Transportation Technologies در یک مسیر پنج‌مایلی این سیستم را به آزمایش گذاشت. به عقیده پیرسون، در سال 2050 سیستم حمل‌ونقل هایپرلوپ بسیار عادی خواهد بود.

 در آینده نزدیک، خودروهای پرنده را خواهیم داشت: در سال 2014 طی فستیوال پیشگامان در وین، پروتوتایپی از خودروی پرنده AeroMobile 3.0 معرفی شد. موفقیت‌های مدل‌های کانسپتی مانند مورد بالا، نشانه‌هایی از حضور خودروهای پرنده در آینده نزدیک را می‌دهد. نمی‌توان بر اساس معرفی مدل کانسپت زمان دقیقی برای حضور عملکردی آنها داد، بااین‌حال به عقیده پیرسون، به‌خاطر چالش‌های ایمنی، به احتمال زیاد به شیوه حمل‌ونقل پرطرفداری تبدیل نشوند. از دید پیرسون، خودروهای پرنده قادر به پرواز و شناورشدن در هوا در هر ارتفاعی از سطح زمین خواهند بود، اما به محبوبیتی که در فیلم‌های علمی‌- تخیلی شاهد آن هستیم، نخواهند رسید. مطمئنا خودروهای پرنده‌ای را خواهیم دید، اما تعداد آنها خیلی زیاد نخواهد بود. باید خودروهای پرنده خیلی ایمن وجود داشته باشند، در غیر این صورت مردم عادی از آن استفاده نخواهند کرد.

 تا سال 2025 جابه‌جایی‌ها از طریق غلاف‌های کپسول‌شکل بدون راننده خواهد بود: تا 10 سال آینده سیستم‌های خودران همه‌جا خواهند بود. درحال‌حاضر نیز پیشرفت‌هایی در خودروهای خودران گذشته داشته‌ایم. پیش‌بینی می‌شود که مردم بتوانند جعبه‌های فولادی ارزان‌قیمت خود را نیز داشته باشند که توسط گوشی‌های موبایلشان کنترل می‌شود. جعبه‌های فولادی مدنظر پیرسون حتی چرخ نیز نخواهند داشت و در نتیجه آنها را ارزان‌تر نیز خواهد کرد. پیرسون این‌طور می‌بیند که ساختار کلی از تکنولوژی‌ای استفاده خواهد کرد که در اوایل قرن بیستم اختراع شده بود؛ شناوری مغناطیسی نیروی محرکه این جعبه‌های فولادی ارزان‌قیمت خواهد بود.

 امکان دارد تا سال 2040 در جت‌های ماوراء صوت در ارتفاع بالا در جو زمین پرواز کنیم: هواپیماهای ماوراء صوت تا سال 2040 در سطح جو به پرواز درخواهند آمد، اما هزینه بالای سفر با این جت‌ها، آنها را مخصوص افراد پردرآمد خواهد کرد. ایرباس پتنتی را ثبت کرده است که نشان می‌دهد فاصله لندن تا نیویورک را می‌توان تنها در یک ساعت پرواز طی کرد.

 تا سال 2045، آسمانخراش‌های بسیار بلند محل پرتاب فضاپیماها خواهند بود: تا سال 2045 ساختمان‌هایی که از سازه‌های بسیار مستحکم با مواد پایه کربنی ساخته شده‌اند، خواهیم دید که ارتفاعی در حدود 18‌تا 24 مایل خواهند داشت. بالای این ابرساختمان‌ها ما ایستگاه‌های پرتاب فضاپیما خواهیم داشت. شاید این ایده خیلی دور از انتظار به نظر برسد، اما با توجه به پیشرفت مواد ساختمانی، کمپانی‌ها قادر خواهند بود تا چنین فعالیتی را داشته باشند و به‌این‌ترتیب ایستگاه‌های پرتاب فضاپیما را در بالای ساختمان‌های آینده شاهد خواهیم بود. از طرفی چون سفرهای فضایی بسیار فراگیر خواهند شد، در نتیجه می‌توان پیش‌بینی کرد که این ساختمان‌ها برای ایستگاه پرتاب به‌صرفه و کارآمدتر باشند. در مواجهه با بحث ارتفاع با توجه به استفاده از مواد پیشرفته پایه کربنی و ساختن ساختمان‌های بسیار بلندِ 10 تا 30 کیلومتری در ارتفاع، هزینه پرتاب و سفر با فضاپیماهای آینده از بالای ایستگاه‌های پرتاب این ابرساختمان‌ها، مزایای بسیاری خواهد داشت.

 برای افزایش سرعت، ممکن است هواپیماها تا سال 2045 دیگر پنجره‌ای نداشته باشند: در 30 سال آینده، صنعت هواپیماها پیشرفت‌های بسیاری خواهند کرد تا به سرعت بالاتری برای جابه‌جایی برسند. در نتیجه منطقی خواهد بود اگر پنجره‌ها کم‌کم از سطح بدنه هواپیماها ناپدید شوند. در نتیجه هواپیماها با بدنه‌ای مقاوم‌تر و مجهزتر برای دسترسی به سرعت بالاتر خواهند بود. تکنولوژی واقعیت مجازی و واقعیت افزوده ممکن است به‌طور کامل جایگزین پنجره‌ها در هواپیماهای آینده شوند.

آینده صنعت حمل‌ونقل

گام‌های فوق‌العاده توسط نوآوران باعث پیشرفت‌های جذاب و جالبی در صنعت خودرو شده است. در حقیقت، به طرق مختلف، این‌طور به نظر می‌رسد که آینده صنعت حمل‌ونقل همین الان است. این تحولات باعث می‌شود شرکت‌های حمل‌ونقل، تجدیدنظری در تعریف شغل‌های جدید داشته باشند، اینکه چه تعاملاتی بین انسان‌ها و خودروهای هوشمند صورت بگیرد و ایمنی، هزینه‌ها و توانایی‌ها دوباره تعریف شود. با وجود اینکه ما هنوز در مقیاس بزرگ با این تکنولوژی‌ها سر و کار نداریم، بسیاری از آنها آزمایش و پروتوتایپ‌سازی و در مقیاس وسیع نیز پذیرش شده‌اند. در ادامه مروری کلی بر بعضی از پیشرفت‌های اصلی که در صنعت خودرو در حال تغییر است، خواهیم داشت:

 خودروهای خودران: تا سال 2020، انتظار می‌رود حدود 10‌ میلیون خودروی خودران در جاده‌ها باشند و بیش از 250‌ میلیون خودروی هوشمند که به پیشرفته‌ترین شبکه ارتباطی متصل هستند، وجود داشته باشند. درحال‌حاضر، ویژگی‌های خودران در برخی خودروها مانند تسلا، مرسدس‌بنز و بی‌ام‌دبلیو وجود دارد. ما در واقع حضور این نوآوری را مدیون یادگیری ماشین و سیستم پیچیده سنسورها، دوربین‌ها و نرم‌افزارهایی که کمک می‌کنند تا وسایل نقلیه اطلاعات محیط اطراف خود را دریافت کنند، هستیم. این اطلاعات توسط ماشین یادگرفته شده و در پاسخ به آنچه اطلاعات به آنها می‌گوید مورد استفاده قرار می‌گیرند. پروژه خودروی خودران گوگل با نام Waymo معادل 300 سال تجربه رانندگی را در خیابان‌های شهر از سال 2009 تاکنون کسب کرده است و نویدِ دراختیارگذاشتن وقت آزاد بیشتر، استرس کمتر، ایمنی بیشتر در جاده‌ها و بهبود حمل‌ونقل و سفر برای همه ما را می‌دهد. حتی شرکت اوبر هم سرمایه‌گذاری 300‌میلیون دلاری روی خودروهای خودران انجام داده و در حال آزمایش آن است.

 کامیون‌های کِشنده خودران: مطمئنا کِشنده‌های خودران باعث نگرانی 8.7‌ میلیون راننده کامیونی است که در صنعت خودروهای سنگین آمریکا مشغول به کار هستند و آنها دغدغه آینده زندگی کاری و معیشتی خود را دارند. شرکت دایملر کِشنده‌ای تمام‌خودران و 18 چرخ را برای رانندگی در جاده‌های آمریکا معرفی کرده است. اگرچه به‌طور کامل بدون راننده نیست، ولی می‌توان آن را با سیستم اتوپایلوت در هواپیماهای امروزی مقایسه کرد که می‌توان در سرعت ثابت و با حفظ فاصله ایمنی معین از خودروهای دیگر و برخی امکانات دیگر از آن استفاده کرد. شرکت استارتاپی سوئدی Einride، پا را از این نیز فراتر گذاشته و پروتوتایپی بدون کابین طراحی کرده که به‌صورت کامل، خودران است. این پروتوتایپ می‌تواند هم به‌صورت کاملا خودران و هم به‌صورت کنترل از راه دور توسط اپراتور انسانی کار کند. در سال 2016 کِشنده خودران اوبر 120 مایل را برای رساندن بار خود به مقصد طی کرد. درحال‌حاضر در بریتانیا کِشنده‌های خودران برای کم‌کردن میزان انتشار دی‌اکسیدکربن و بهره‌‌وری بیشتر آزمایش می‌شوند.

 هوانوردی و دیگر چیزهایی که پرواز می‌کنند: دوبی در همکاری با شرکت Volocopter به‌تازگی یک تاکسی هوایی (دِرون) را آزمایش کرده است. این مدل یک وسیله پروازی بدون سرنشین دونفره است که در پروازی پنج دقیقه‌ای شاهزاده دوبی شیخ‌حمدان بن محمد را جابه‌جا کرد. چشم‌انداز این است که همان‌طورکه اوبر درخواست می‌کنید، یک تاکسی هوایی درخواست کنید تا از شر ترافیک روی زمین رها شوید. از طرفی آمازون هم سیستم ارسال بسته‌های خود را از طریق وسیله هوایی بدون سرنشین خود به نام Prime Air کنترل می‌کند و بسته‌ها را در کمتر از 30‌دقیقه به دست مشتری می‌رساند. همچنین آمازون اختراعی را ثبت کرده که در آن، دِرونی درحال‌توسعه است که می‌تواند به خودروی الکتریکی در حال حرکت متصل شود تا آن را شارژ کند.

 کشتی‌های حمل بار کنترل از راه دور: شرکت رولزرویز پا به عرصه دریاها گذاشته و در نظر دارد کشتی‌های باری را توسعه دهد که می‌توانند بدون دخالت انسان و با کنترل از راه دور کالاها را جابه‌جا کنند. یک هاب می‌تواند چندین کشتی را کنترل کند که در سطح زمین مستقر هستند. از‌آنجایی‌که هیچ خدمه‌ای نیست، کنترل آنها ارزان‌تر خواهد بود و فضای بیشتری برای حمل بار ایجاد خواهد شد. آنها پیش‌بینی می‌کنند تا پایان این دهه کشتی‌های تجاری کنترل از راه دور را خواهیم داشت.

 یادگیری ماشین منجر به بهینه‌سازی می‌شود: اینکه ترن است یا هواپیما یا خودرو، تمام وسایل متصل به شبکه ما، مقدار زیادی اطلاعات را تولید می‌کنند که ما می‌توانیم از آنها برای بهبود ایمنی و بهره‌وری سیستم حمل‌ونقل خود استفاده کنیم. از ردیابی ترافیک و بهینه‌سازی مسیر ارسال تا پروسه پرداخت و حق بیمه براساس اطلاعات بلادرنگ، اطلاعات سوخت مورد نیاز، تماما برای افزایش بهره‌وری سیستم حمل‌ونقل ماست. تغییرات در طول زمان بسیار چشمگیر خواهد بود وقتی که موضوع حمل‌ونقل باشد. سیستم حمل‌ونقل ما به داده‌های بزرگ، هوش مصنوعی و اینترنت اشیا مجهز خواهند شد تا سیستم حمل‌ونقلی ایمن‌تر، کارآمدتر و هوشمندتری داشته باشیم. آینده شاید به‌طور دقیق، قابل پیش‌بینی نباشد، اما ما می‌توانیم آینده مطلوب خود را بسازیم. با ساختن زیرساخت‌های مورد نیاز خودروهای خودران، این امر دور از انتظار نیست.