چرا تیم ملی سال‌هاست بازی دوستانه خوب نداشته؟
مساله بازی‌های دوستانه تیم ملی فوتبال ایران در دوران کارلوس کی‌روش یکی از سوال‌برانگیزترین مسائل فوتبال ایران بوده و ابهامات زیادی در مورد آن وجود دارد. کیفیت بازی‌های دوستانه تیم ملی جای بحثی ندارد و خبرهایی که از اطراف تیم به گوش می‌رسد هم چندان خبرهای خوشی نیستند.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از اعتماد، خبرهایی مبنی بر اینکه برخی افراد مثل بامداد میرزایی با روابط ویژه‌ای که با کارلوس کی‌روش دارد، بازی‌هایی را ترتیب می‌دهد که هیچ خروجی مشخصی نداشته و نخواهد داشت. به یاد بیاورید که ایران برای آماده‌سازی جام جهانی و بازی مقابل اسپانیا و پرتغال با امیدها ازبکستان و تیم محلات سیرالئون بازی کرد. در مورد این موضوع دلایل مختلفی ذکر شده است. کارلوس کی‌روش در برنامه نود در پاسخ به سوال عادل فردوسی‌پور در مورد بازی‌های دوستانه گفت: «برای ما سبک بازی تیم حریف اهمیت دارد و البته که بازی با آرژانتین و برزیل خروجی‌اش برای فوتبال ایران چه خواهد بود؟ یک میلیون یورو هزینه برای یک بازی دوستانه بسیار زیاد است!» در گذشته دلایل دیگری مثل تحریم‌ها هم عنوان شده بود که در این گزارش به تفصیل در مورد آن صحبت خواهیم کرد.
از هزینه‌های بازی دوستانه شروع می‌کنیم. در وهله اول که با مذاکرات فدراسیون می‌توان هزینه بازی‌های دوستانه را تا حد بسیار زیادی پایین آورد. معمولا تیم‌های برتر دنیا برای بازی دوستانه یک میلیون یورو طلب می‌کنند. این رقم ثابت نیست و با مذاکرات فدراسیون و با توجه به اینکه رنکینگ فیفا در قاره آسیا هستیم، می‌توان این هزینه را کم کرد. نکته بعدی اینجاست که فدراسیون درآمدهای دلاری خوبی دارد و شاید بهترین جا برای خرج کردنشان بازی‌های دوستانه باشد. اما اگر از همه اینها بگذریم و فرض را بر این بگیریم که مهدی تاج از مذاکره عاجز است و پولش را هم نداریم تا چنین بازی بزرگی را برگزار کنیم، باز هم یک گزینه باقی می‌ماند. آن هم گزینه بسیار پیش‌پا‌افتاده درآمدزایی از مسابقه است. عادل فردوسی‌پور برای آوردن لوئیز فیگو به ایران برای ویژه برنامه قرعه‌کشی جام جهانی چیزی حدود پانصدهزار یورو (که البته خودش رقم دقیق را اعلام نکرده و گفته کمتر از این حرف‌هاست) خرج کرد. هزینه‌ای که به گفته عادل فردوسی‌پور یک ریالش هم توسط صداوسیما پرداخت نشد و تمامش توسط اسپانسر تهیه شد. اگر این حرف را قبول کنیم، نمی‌توان برای آوردن تیم‌های بزرگی مثل اسپانیا، آرژانتین، آلمان، فرانسه و سایرین تعداد زیادی اسپانسر فراهم کرد؟ آیا فراهم کردن یک میلیون یورو با چندین اسپانسر کار سختی است؟ به نظر که این‌طور نمی‌آید. ضمن اینکه درآمدهای روز مسابقه هم هست و می‌توان قیمت بلیت استادیوم را تا پنجاه یا صد هزار تومان برای چنین بازی بزرگی افزایش داد و مطمئن بود که استادیوم پر خواهد شد. می‌توان با مذاکراتی با صداوسیما از تبلیغات تلویزیونی چنین مسابقه بزرگی درصدی برداشت تا بخش عمده‌ای از هزینه‌ها جور شود. با این تفاسیر جور کردن هزینه این مسابقات نمی‌تواند کار سختی باشد و تنها نیاز به مدیریت درست دارد. حتی با وجود مدیریت فعلی هم می‌توان هزینه چنین مسابقاتی را فراهم کرد. مساله هزینه مسابقات کاملا منتفی است. ضمن اینکه آوردن تیم‌هایی مثل سیرالئون هم هزینه کمی ندارد و حداقل صد تا دویست هزار یورو هزینه دارد، جدای از خرج‌هایی مثل هتل و حمل‌ونقل تیم‌ها و البته نباید فراموش کرد که تیم‌های درجه دو اروپایی و امریکای جنوبی شاید اصلا هزینه‌ای برای بازی دوستانه با ایران نخواهند و با کمال میل قبول کنند که با تیم ملی ایران بازی کنند. تیم‌هایی مثل سوئد، سوییس، شیلی، لهستان و ... از آن دست تیم‌هایی هستند که شاید تنها با یک مذاکره ساده بتوان با آنها یک بازی دوستانه ردیف کرد.
بهانه دوم برای فرار از این دست مسابقات تحریم‌ها هستند. تحریم‌هایی که البته هیچ ربطی به مسابقات ورزشی ندارد و شامل هیچ کشوری نمی‌شود. با نگاهی به مسابقات دیگر رشته‌ها می‌توان پی برد که این ادعا تا چه حد پوچ است. تیم ملی کشتی ایران با امریکا، کشوری که ایران را تحریم کرده تورنمنت دوستی برگزار می‌کند و کشتی‌گیران دو کشور به مصاف هم می‌روند. در والیبال تیم ملی فرانسه با ایران بازی می‌کند. در فوتسال بانوان تیم ملی زنان روسیه و ایتالیا به ایران آمدند و با وجود شرایط نه چندان راحت قبول کردند با تیم ملی زنان ایران بازی کنند. تیم ملی فوتبال بانوان با سوئد بازی دوستانه برگزار کرده. از این دست مثال‌ها زیاد است. تحریم‌های امریکا و متحدانش تنها بهانه‌ای برای فرار هستند و نگاه به سایر رشته‌ها تایید می‌کند که این تحریم‌ها روی بازی‌های دوستانه ورزشی هیچ تاثیری ندارند.
مساله مهم بعدی اما ترس تیم ملی، مدیران و کادر فنی از بازی تدارکاتی بزرگ است. جایگاه اول ایران در رنکینگ فیفا واقعی نیست. یک جایگاه مهندسی شده است که به خاطر عدم بازی دوستانه با تیم‌های بزرگ و طبیعتا عدم شکست و کسر امتیاز از امتیازات رنکینگ فیفای ایران است. حریفان ایران در آسیا، یعنی ژاپن، کره جنوبی، استرالیا و عربستان بازی‌های دوستانه بی‌شماری با تیم‌های بزرگ دارند و طبیعتا شکست‌های زیادی هم می‌خورند. این شکست‌ها باعث کسر امتیاز از آنها در رنکینگ فیفا می‌شود و حتی ایران گاهی بدون انجام حتی یک بازی دوستانه رتبه‌اش در رنکینگ تغییر می‌کند و بالاتر می‌رود. این روش شاید باعث شود که ما در رنکینگ اول آسیا بایستیم، اما در جام ملت‌های آسیا بلای جان ما خواهد شد. همان‌طور که در دوره قبل شاهد چنین چیزی بودیم و ایران که مقابل تیم بزرگی قدرتش را محک نزده بود، مقابل عراق شکست خورد و از دور مسابقات حذف شد. زمانی که بازی با تیم‌های مطرح برگزار نشود، قدرت واقعی تیم ملی مخفی می‌ماند و شاید نقاط ضعف تیم حتی از چشم سرمربی تیم هم دور بماند.
به هر حال مشخص است که تیم ملی ایران مشکلی برای برگزاری بازی دوستانه با تیم‌های مطرح جهان ندارد و تنها سد در این مسیر، خواسته‌های سرمربی تیم ملی است. او تشخیص می‌دهد که با چه تیم‌هایی بازی کنیم. خبرهایی شنیده شده که تیم ملی آرژانتین درخواست بازی دوستانه با ایران را داشته و کارلوس کی‌روش آن را رد کرده است. هرچند او خودش چنین درخواستی را تکذیب می‌کند، اما خبرگزاری‌های معتبری از این پیشنهاد خبر داده‌اند که می‌توان به آنها اعتماد کرد. معلوم نیست چرا سرمربی تیم ملی ایران علاقه‌ای به بازی دوستانه با تیم‌های بزرگ ندارد، اما از همین جا باید به کارلوس کی‌روش گفت او نباید نگران مسائل مالی و تحریم‌ها برای این بازی‌ها باشد و اگر کسی به او چنین چیزهایی گفته قطعا اطلاعات غلط داده است.
