سانتاکروز، یکی از شگفتی‌های جهان
از دور، درک زیبایی جزیره سانتا کروز ایسلوت سخت است. این جزیره که در میان دریا سربرآورده، یکی از شلوغ‌ترین جزایر جهان است.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شهروند، در حقیقت، سانتا کروز در مجمع‌الجزایر سان برناردو کلمبیا در خلیج موروسکیلو در منطقه‌ای که بستر دریا، مملو از صخره‌های مرجانی است، واقع شده است. این جزیره یکی از جزایر دهگانه مجمع‌الجزایر سان برناردو است.
در افسانه‌ها آمده است که ماهیگیران از جزایر اطراف به سانتا کروز آمدند و شب را در آنجا ماندند. آنها وقتی فهمیدند که در این جزیره، پشه‌ای وجود ندارد، تصمیم گرفتند ه برای همیشه در آنجا ساکن شوند. مردم محلی معتقدند دلیل این‌که پشه‌ای در این جزیره وجود ندارد، فقدان درختان مانگرو و ساحل شنی است.
سانتا کروز شبیه سایر جزیره‌ها نیست و هیچ جایی برای بازدیدکنندگان وجود ندارد که در آنجا بمانند. توریست‌ها غالبا شب را در هتل پونتا فارو در جزیره مجاور موسوم به موکورا می‌گذرانند و سپس با قایق‌های تندرو به سانتا کروز می‌آیند. آنها برای ورود به جزیره باید ٣هزار پزو معادل یک دلار پول بدهند.
فضای این جزیره شبیه رمان گابریل گارسیا مارکز است. سانتا کروز جزیره‌ای رویایی است برای افرادی که می‌خواهند زندگی بی‌گناهی داشته باشند، چراکه در این جزیره، هیچ پلیسی وجود ندارد. خانه‌های رنگارنگ در طول چندین نسل ساخته شده است و هیچ ساکن غیربومی در این جزیره اقامت ندارد.
برخی تخمین می‌زنند که در این جزیره کوچک که به اندازه دو زمین فوتبال مساحت دارد، حدود ١٢٠٠ نفر زندگی می‌کنند؛ برخی دیگر اما جمعیت را کمتر می‌دانند. «یووه نال» که تمام عمرش را در جزیره سانتا کروز گذرانده می‌گوید، جمعیت چیزی حدود ٩٠٠ نفر است. او به نحوی رهبر این جزیره و سخنگوی مردم آنجا به‌شمار می‌آید.
در هر صورت، جمعیت سانتا کروز هر چقدر باشد، خانه‌ها بسیار نزدیک به هم ساخته شده‌اند.
حدود ١١٥ خانه در کنار هم ساخته شده‌اند، پیرمردان با چشمانی مهربان روی صندلی نشسته‌اند، پسربچه‌ها در خیابان‌ها بازی می‌کنند و مادران جوان هم در مغازه‌ها با یکدیگر حرف می‌زنند.
«یووه نال» به همراه ما در جزیره قدم می‌زند و از کوچه‌های پرپیچ‌وخم می‌گذریم. او همه جا را به ما نشان می‌دهد؛ «اینجا کلیساست، آنجا مدرسه است.» او با احساس غرور می‌گوید: «در اینجا هیچ جرمی اتفاق نمی‌افتد. ما اینجا هیچ پلیسی نداریم و اصلا به آنها احتیاج هم نداریم.»
او در کنار میدان کوچکی توقف می‌کند. در آنجا با همکاری هتل پونتا فارو، یک آکواریوم کوچک ساخته شده است. پیش از این مردم محلی لاک‌پشت‌ها را می‌کشتند و به‌عنوان غذا می‌خوردند، حالا اما با لاک‌پشت‌ها با احترام رفتار می‌شود. مردم پس از ماهیگیری، لاک‌پشت‌ها را از تورهایشان جدا می‌کنند و تا زمانی که تیم حفاظت برای جمع‌آوری لاک‌پشت‌ها بیایند و آنها را به دریا بازگردانند و مراقب آنها هستند.
توریست‌ها می‌توانند با پرداخت اندکی پول وارد محوطه آکواریوم بشوند. در آنجا کوسه‌های کوچک و ماهی‌های عجیب‌وغریب هم دیده می‌شوند.
سانتا کروز پر از خانه است. ساکنان جزیره، باید خانه‌هایشان را عمودی بسازند، چراکه زمین کافی برای ساخت وجود ندارد.
نال می‌گوید: «این یکی از دغدغه‌های آینده مردم این جزیره است. زمین در اینجا رو به پایان است و نمی‌دانیم باید چه فکری برای این موضوع کنیم. ما نمی‌توانیم ساختمان‌ها را همین‌طور روی همدیگر بسازیم و بالا برویم.» با این حال مردم جزیره به دنبال احساس ترحم دیگران نیستند. نال می‌گوید: «در هر صورت، ما اینجا خوشحالیم. دیگر کجای دنیا را سراغ دارید که مثل این جزیره به پلیس احتیاجی نداشته باشد. هر روز صبح که من با نوای اسرارآمیز دریا از خواب بیدار می‌شوم و چشمم به این دریای زیبا می‌افتد، دلم نمی‌خواهد در هیچ کجای دنیا جز اینجا زندگی کنم.»
