کدام زوج‌ها شانس بیشتری برای با هم ماندن دارند
از رفتار یک زوج با همدیگر می‌توان طول عمر یک رابطه را دریافت. محققان دانشگاه ایلی‌نوی ۳۷۶ زوج را به مدت ۹ ماه همراهی کردند تا دریابند کدام زوج‌ها شانس بیشتری برای با هم ماندن در یک دوره طولانی را دارند.
به گزارش اقتصاد انلاین به نقل از تبیان، از رفتار یک زوج با همدیگر می‌توان طول عمر یک رابطه را دریافت. محققان دانشگاه ایلی‌نوی به سرپرستی برایان اگولسکی ۳۷۶ زوج بین ۲۰ تا ۳۰ سال را به مدت ۹ ماه همراهی کردند تا دریابند کدام زوج‌ها شانس بیشتری برای باهم‌ماندن در یک دوره طولانی را دارند.
در این تحقیقات رفتار یک زوج با یکدیگر به عنوان "یک واحد" در نظر گرفته شده وهمچنین زوج‌هایی در این تحقیقات سهیم بودند که "احتمال ازدواج در آینده" را مد نظر داشته‌اند.
هدف تحقیقات ۹ ماهه بر روی زوج‌ها تشخیص رابطه یک زوج بر روی تغییر احساساتی که منجر به افزایش یا کاهش احتمال ازدواج در آینده می‌شود، بوده است.
دسته دوم، زوج‌هایی هستند که در روابط‌شان "شریک، جایگاهی ویژه" می‌یابد. این زوج‌ها که ۳۰ درصد زوج‌های مورد تحقیق را شامل شده‌اند زمان زیادی را با هم سپری می‌کنند و بیشتر فعالیت‌هایشان با هم صورت می‌گیرد.
دسته سوم زوج‌هایی هستند که از روش‌های مدرن ارتباطات (تلفن، اینترنت، شبکه‌های اجتماعی، ایمیل و ...) بطور مداوم در رابطه‌شان استفاده می‌کنند که ۱۹ درصد زوج‌های مورد تحقیق را شامل شده‌اند.
دسته چهارم زوج‌های "اختلاف‌دار"هستند که با ۱۲ درصد کمترین بخش زوج‌های مورد تحقیق بوده‌اند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد، گرچه این زوج‌ها به نسبت دیگر گروه‌ها بیشتر با هم اختلاف دارند، اما رابطه آنها از رابطه "زوج‌های دراماتیک" مستحکم‌تر است.
مشاهدات ۹ ماهه بر روی رفتار هر چهار دسته از زوج‌ها نشان می‌دهد که "زوج‌های دراماتیک" تمایل کمتری به ازدواج داشتند و رغبت بیشتری به جدایی از خود نشان می‌دادند. زوج‌های "اختلاف‌دار" نیز نه تنها تمایل‌شان به ازدواج با شریک خود کاهش یافته بود، بلکه این تجربه منفی نظرشان در مورد ازدواج را نیز بطور کلی تحت تاثیر قرار داده بود.
جالب اینکه استفاده مداوم از روش‌های مدرن ارتباطات (تلفن، اینترنت، شبکه‌های اجتماعی، ایمیل و ...) تاثیری بر روی "تصمیم و یا عدم تصمیم" بر روی ازدواج زوج‌هایی که از این روش‌ها استفاده می‌کنند نداشته است.
در نهایت اینکه زوج‌هایی که در روابط خود "شریک، جایگاهی ویژه" می‌یابد رابطه مثبتی با هم داشته‌اند و میل به ازدواج از همه در آنها بیشتر بوده است.
باید دقت داشت که روابط زوج‌ها در این تحقیقات در یک مقطع خاص سنی مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند و هدف آن نشان دادن این بوده است که کدام زوج‌ها از شانس با هم ماندن بیشتری برخوردار هستند.
باید دقت داشت که این تحقیقات راه‌حلی برای یافتن شریک و شرایط دوام یک رابطه ارائه نمی‌کند.
آنچه که این تحقیقات به آن نپرداخته تاثیرعوامل بعد از ازدواج مثل بچه‌دار شدن، مشکلات روزمره و تاثیر آن بر رفتار و روابط درونی یک زوج است. عواملی که بعد از ازدواج می‌توانند منجر به خارج‌شدن یکی از طرفین"از جایگاه ویژه" در یک رابطه شده و در عین حال توضیحی برای بسیاری از جدایی‌ها نیز باشند.
مشاوران خانواده به این نتیجه رسیده‌اند که "جایگاه ویژه زوج" باعث ایجاد رابطه مثبت بین طرفین می‌شود که حتی در حالت "اختلاف" و "مشکلات روزمره" هم تلاش آنها در جهت حل مثبت اختلافات است.
این تحقیقات می‌تواند روشن‌کننده بخشی از پازل پیچیده "رابطه" بین زوج‌ها باشد و هنوز مشخص نیست که چگونه رابطه یک زوج می‌تواند سال‌ها دوام بیاورد و یا حتی در سنین بالا و پس از گذشت د‌ه‌ها سال هم به جدایی بیانجامد.
