سفره‌ بزرگی که مهاجر افغانستانی برای ایرانیان پهن کرد

خبرگزاری صدای افغان در گزارشی نوشت:  ۱۸ سال پیش که این کشاورزان مهاجر افغانستانی به این منطقه آمدند، روستای «خیرآباد» شهر «کارچان» از توابع شهرستان «اراک»، زمین‌های کشاورزی زیادی به‌طور کامل بی‌آب و بی‌حاصل بود. اما با حضور کشاورزان مهاجر افغانستانی، تلاش شبانه‌روزی و استفاده بهینه از سیستم‌های آبیاری جدید با هزینه شخصی، صدها هکتار زمین خشک و بدون آب، زیر کشت محصولات مختلف کشاورزی، از جمله جو، گندم و سبزیجات قرار گرفت.

در بخش هایی از این گزارش آمده است: این تحولات نه تنها وضعیت معیشتی مردم منطقه و صاحبان زمین را به‌طور کامل تغییر داد، بلکه باعث ایجاد پیوندی مهم و ناگسستنی بین این منطقه و زنجیره تولید و تأمین سبزیجات در بازار مرکزی تهران شد. با حضور و تلاش مداوم این کشاورزان در این منطقه، سفره‌ای پربرکت گسترده شده که علاوه بر تعدادی از کارگران مهاجر افغانستانی، تعداد زیادی از صاحبان زمین، کارفرمایان و کارگران ایرانی، رانندگان نیسان و حتی مردم تهران از آن بهره‌مند شده‌اند.

صدای افغان در ادامه نوشت: با این حال، کشاورزان مهاجر با چالش‌هایی نظیر مشکلات مدارک اقامتی و کمبود حمایت‌های مادی و معنوی مواجه هستند و امیدوارند که با توجه به تأثیرگذاری‌شان در این بخش، توجه ویژه‌ای از سوی مسئولین ایرانی جلب کنند تا بتوانند نقش خود را در توسعه بیشتر منطقه ایفا نمایند.

کشاورز افغانستانی ساکن روستای خیرآباد از توابع شهر کارچان استان مرکزی، از ۱۸ سال فعالیت مستمر خود در حوزه کشاورزی این منطقه و نقش موثر این فعالیت در اشتغال‌زایی برای اتباع افغانستانی و ایرانی سخن گفت. او تأکید کرد که در طول این سال‌ها نه‌تنها باعث رونق کشاورزی منطقه شده، بلکه همزیستی و همکاری نزدیکی میان کارگران ایرانی و افغانستانی در مزرعه برقرار شده است.

او گفت: «در روستای خیرآباد مشغول کشت جو، گندم و سبزیجات هستیم. سفره‌ای که اینجا پهن شده، هم کارگر افغانستانی از آن بهره‌مند می‌شود و هم ایرانی. شاید حتی ایرانی‌ها بهره بیشتری می‌برند. حدود ۱۰ تا ۱۵ کارگر داریم، چندین راننده تراکتور برای سمپاشی و سایر کارها، و خریدهای متعددی نیز از منطقه انجام می‌دهیم. این فعالیت‌ها یک مجموعه گسترده‌ای را درگیر کرده است و همه با هم در این سفره شریک هستند.»

کشاورز افغانستانی درباره وضعیت زمین‌ها پیش از ورود خود به منطقه گفت: «وقتی ۱۸ سال پیش آمدم، تنها ۴ هکتار یونجه در این زمین کاشته شده بود. امروز با شلنگ‌کشی، لوله‌کشی و آبرسانی با بیش از ۳ هزار متر لوله پلی‌اتیلن، حداقل ۴۰ تا ۴۵ هکتار از این زمین‌ها را زیر کشت برده‌ایم. زمین‌ها متعلق به دوستان ایرانی است و ما روی زمین‌های آن‌ها کار می‌کنیم. صاحب زمین از این تحول منتفع شده و کاملاً راضی است.»

به گفته او، محصولات تولیدی شامل انواع سبزی‌ها روزانه با ۷ تا ۸ دستگاه نیسان به تهران ارسال می‌شود. او افزود: «در کنار ما کارگران ایرانی نیز فعالیت دارند؛ دو کارگر ایرانی هم‌اکنون در مزرعه کنار ما کار می‌کنند. در مجموع، حدود ۱۰۰ نفر به صورت مستقیم یا غیرمستقیم از این مزرعه نان می‌برند.»

وی همچنین به حضور سایر کشاورزان مهاجر افغانستانی در منطقه اشاره کرد و گفت: «در خیرآباد و اطراف، اتباع دیگری نیز در زمینه کشت گندم، جو، ذرت و سبزی مشغول‌اند. همه آن‌ها نیز، مانند ما، سفره‌ای پهن کرده‌اند که افراد زیادی از آن بهره‌مند می‌شوند.»

وی اما از دغدغه بزرگ خود و سایر همکارانش در مورد وضعیت اقامت سخن گفت و اظهار داشت: «مدرک ما تنها برگه سرشماری است و اکنون در معرض اخراج قرار داریم. در حالی که اینجا مشغول تولید سبزی و گندم و جو هستیم، گفته‌اند که باید از کشور خارج شویم. از مسئولین خواهش داریم که به ما فرصت دهند یا حداقل از کار ما بازدید کنند.»

او با هشدار نسبت به عواقب چنین تصمیمی افزود: «اگر خدای نکرده ما را رد مرز کنند، بازگشت‌ ما به افغانستان حداقل دو ماه طول می‌کشد. در این مدت، حدود سه تا چهار میلیارد تومان سرمایه‌گذاری ما نابود می‌شود و تمام زحمات از بین می‌رود. محصولاتی که با زحمت کاشته شده‌اند، از بین می‌روند و این خسارت بزرگی است.»