راننده‌های تاکسی : صدای ما به هیچ جا نمی رسد
یکی از مشکلاتی که راننده‌های خطی بر آن تأکید کردند افزایش مسافرکش‌های شخصی و تاکسی‌های اینترنتی است. آنها می‌خواهند اعضای شورا راه حلی برای حل مشکل پیدا کنند
از میان همه اقشار جامعه راننده‌های تاکسی بیشتر از همه با شورای شهر سر و کار دارند. بهبود خدمات سازمان تاکسیرانی، نحوه و سازو کار تبدیل به احسن کردن خودروها، تعیین نرخ برای آنها، وضعیت ساماندهی آسفالت خیابان‌ها و اموری از این دست سبب می‌شود گذر راننده‌های تاکسی بیش از سایر شهروندان به شورای شهر بیفتد. حال که انتخابات شوراها پیش رو است به میان آنها رفتیم تا دریابیم مطالباتشان از اعضای شورای شهر چیست؟
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایران ، راننده‌های تاکسی‌های خطی برخلاف مردم کوچه و بازار کاندیدای شورای شهر تهران را به خوبی می‌شناسند. آنقدرها که حتی می‌توانند نام تعدادی از آنها را بگویند. آنها معتقدند تصمیمات شورا در حل مشکلاتشان بسیار مؤثر است. هرچند در پاسخ به اینکه آیا در انتخابات شورا شرکت می‌کنند، همگی مردد هستند. تردیدشان هم به خاطر از رونق افتادن کسب و کارشان است. همه آنها تأکید می‌کنند در شرایطی که تاکسی‌های اینترنتی و راننده‌های شخصی و جریمه‌های تاکسیرانی به جانشان افتاده، هیچ کدام از اعضای شورای شهر پای درد دلشان ننشسته‌اند. راننده‌های هفت خط پرتردد تهران می‌گویند با اینکه تصمیمات شورایی‌ها کلید حل مشکلاتشان است اما اعضایی که هر ساله روانه خیابان«بهشت» می‌شوند به حال و روزشان توجهی ندارند. راننده‌ها عنوان می‌کنند اگر بخواهند مهم‌ترین مشکل‌شان را به گوش آنها برسانند می‌گویند، «مسافرکش‌های شخصی.»
ایستگاه قیطریه
در ایستگاه قیطریه نه تنها حل مشکلات راننده‌ها فراموش شده بلکه مسائل بهداشتی هم مورد کم لطفی واقع شده است. برای رانندگان ایستگاه هیچ سرویس بهداشتی ای وجود ندارد. وضعیت آنقدر غیرقابل تحمل است که چند نفرشان دچار بیماری کلیوی شده‌اند. با اینکه بارها اعتراض کرده و شماره 137 را گرفته‌اند، اما هنوز اعتراض‌شان به جایی نرسیده است. جواب مسئولان تنها این بوده که چون در اطراف آنجا پارک و فضای سبز وجود ندارد، قرار دادن سرویس بهداشتی غیرممکن است. البته کیوسک سرویس بهداشتی مأموران راهنمایی و رانندگی در چند قدمی ایستگاه قرار دارد ولی می‌گویند به آنها اجازه استفاده از آن را نمی‌دهند. بیست قدم آن طرف‌تر هم مترو«قیطریه» قرار دارد، مترویی که در سرویس بهداشتی‌اش همیشه به روی راننده‌ها بسته است. برخی از آنها در پاسخ به این سؤال که آیا می‌خواهند در انتخابات شورای شهر شرکت کنند یا نه، پاسخ منفی می‌دهند چراکه معتقدند شورایی‌ها تاکنون در حل مشکلاتشان کوتاهی کرده‌اند. یکی از آنها می‌گوید وقتی ماشین یکی از اعضای شناخته شده شورا از کنارش عبور کرده، ساعت‌ها به دنبال او دویده تا مشکل آب ایستگاه را تذکر دهد.البته در آخر تیرش به سنگ خورده چون بادیگاردها اجازه صحبت با او را نداده‌اند: «مگر آقای ... نماینده مردم نیستند، چرا هیچ‌وقت بین مردم نمی‌آیند؟ چرا وقتی آن همه اصرار کردم که تنها شیشه اتومبیل‌شان را پایین بکشند، ایشان حتی نگاه هم نکرد.»
یکی از مشکلاتی که راننده‌های این خط بر آن تأکید کردند افزایش مسافرکش‌های شخصی و تاکسی‌های اینترنتی است. آنها می‌خواهند اعضای شورا راه حلی برای حل مشکل پیدا کنند: «وضعیت اقتصادی شهر باعث شده هر فردی در شهر مسافر جابه جا کند اما گناه ما که زندگی‌مان از این راه تأمین می‌شود، چیست؟ ماشین‌های شخصی حتی مالیات و هزینه‌های خط را پرداخت نمی‌کنند. آنها با خیال راحت مسافر را از چنگ ما در می‌آورند، تازه زیر ذره‌بین تاکسیرانی هم نیستند.»
ایستگاه صادقیه
7 تاکسی در میدان صادقیه منتظر آمدن مسافرند. یکی از آنها پشت ماشین خود دنبال آب خنک برای رفع تشنگی می‌گردد. دیگری هم در آفتاب نشسته و نام مقصد را فریاد می‌زند.کمی آن‌طرف‌تر راننده‌ای در ماشینش لم داده و در حال شمردن پول خردهایی است که از صبح نصیبش شده. ثابت بودن نرخ کرایه تاکسی، موضوع دیگری است که رانندگان را کلافه کرده. آنها می‌گویند درک می‌کنند که مردم توان مبلغ بیشتر را ندارند ولی مشکلات مالی آنها چه می‌شود؟ هزینه تعمیر و لوازم یدکی ماشین هایشان که هر سال گران‌تر از سال قبل می‌شود را چطور باید تأمین کنند؟ ما یک حقوق ثابت برای ماشین‌های خودمان می‌خواهیم.کرایه‌ها به خاطر گران نشدن هزینه سوخت تغییر نمی‌کند ولی هزینه‌ها که بالا می‌رود.
کرایه‌هایی که رند نیست
با نگاه کردن به قیمت‌های مصوب هر خط می‌توان به رند نبودن نرخ‌ها پی برد. «هزار و صد تومان»، «دو هزار و چهارصد»، «دو هزار و سیصد» از نمونه‌های این نرخ هاست.رقم‌هایی که راننده را هر روز مجبور به جمع کردن تعداد زیادی پول خرد می‌کند تا پاسخگوی مسافران باشند. حتی این معضل خیلی هایشان را مجبور می‌کند در پیچ چند خیابان برای جست و جوی چند هزار تومان پول خرد سر از مغازه‌های مختلف دربیاورند. راننده‌ای نیست که وقتی سر درد دلش باز می‌شود از مشکل نداشتن پول خرد به خاطر رند نبودن کرایه‌ها نگوید. آقای هاشمی دو سال است که راننده خط شده. او همه حق بیمه‌اش را پرداخت می‌کند اما می‌گوید قدیمی تر‌ها نیمی از آن را پرداخت می‌کنند: «پرداخت حق بیمه یک راننده تاکسی حتی بر اساس قانون کارگری هم نیست. از دو سال پیش تا الان هیچ راننده جدیدی تسهیلات بیمه‌ای نگرفته است. از شورای شهر می‌خواهیم به وضعیت بیمه ما رسیدگی کند.»
میدان آزادی
کمی آن طرف‌تر و جایی در حوالی میدان «آزادی»، رانندگان برای آمدن مسافر‌ها صف کشیده‌اند. یکی از آنها کاپوت ماشینش را بالا داده و در حال کلنجار رفتن با ماشین رنگ و رو رفته‌اش است. او اعضای شورای شهر را نمی‌شناسد. حتی اسم هیچ‌کدام را نمی‌داند اما می‌گوید در گذشته به آنها وام‌هایی برای تعمیر ماشین هایشان می‌دادند. آقای احمدی می‌گوید در حال حاضر خبر از هیچ تسهیلاتی برای آنها نیست و حالا راننده‌ها با دست‌های خالی با هزینه‌های تعمیر ماشین‌های خود روبه‌رو می‌شوند: «شهرداری و شورا عملاً برای ما هیچ کاری نکرده‌اند. اسم دادن دو عدد کارت استخر سالانه را نمی‌توان گذاشت رسیدگی!»
جریمه‌های کذایی
نام «جریمه» را تا در میان راننده‌ها می‌بری چهار ستون بدن‌شان از عصبانیت شروع به لرزیدن می‌کند. تاکسیرانی جریمه‌های نقدی مختلفی را برای راننده‌ها قرار داده است. آنها اگر کارت و حکم‌شان را یک روز دیرتر تمدید کنند و به موقع در اداره تاکسیرانی حاضر نشوند مستحق دریافت این جریمه‌ها خواهند شد. جریمه‌هایی که مبلغ آن حتی به 70 هزار تومان هم می‌رسد: «کرایه هایمان که تغییری نکرده. در طول سال هم ممکن است بارها توسط راهنمایی و رانندگی جریمه شویم. هزینه بیمه و تعمیرات هم که هست. در این میان فقط تاکسیرانی برای ما جریمه نگذاشته بود که گذاشت. از اعضای شورای شهر می‌خواهیم به وضعیت ما رسیدگی کنند. 40 سال است که در این خط مشغولم چرا یک نفر از میان اعضا نیامد که پای درد دل ما بنشیند؟»
فریاد بی‌صدا
صدای اعتراض هیچ کدامشان در تاکسیرانی بلند نیست، حتی جرأت نمی‌کنند جیک بزنند. چراکه اعتراض‌شان مساوی می‌شود با «تعویض خط»، «جریمه شدن»، «بیرون کردن از خط» و تبدیل به تاکسی تلفنی شدن. البته خیلی‌ها بودند که اعتراض هم نکرده، به این حال و روز مبتلا شدند. مانند آقای صالحی که به او گفته شده باید از خط بیرون برود: «نامه دادند که باید تاکسی تلفنی بشوم و در سطح شهر مسافرکشی کنم. البته باید ماهی 40 هزار تومان ماهانه به تاکسیرانی پول بدهم چه مسافر زیاد باشد چه کم! سؤالم از اعضای شورای شهر این است که چرا بر عملکرد تاکسیرانی نظارت نمی‌کنند؟ چرا حال و روز ما دغدغه هیچ کدامشان نیست؟ حالا چرا در این وضعیت باید برای رأی دادن به آنها پای صندوق رأی بروم؟»این حرف‌ها حال و روز اغلب راننده‌های خطی است.
بر بساطی که بساطی نیست
بالا رفتن قیمت تمدید کارنامه و حکم هایشان یکی دیگر از درددل هایشان است که آقای «قاسمی» به آن اشاره می‌کند. گویا در گذشته این هزینه 20 هزار تومان بوده و حالا به 60 هزار تومان رسیده است. یکی دیگر از مسائلی که می‌خواهند در شورای شهر جدید پیگیری شود، سخت و زیان آور محسوب شدن شغل‌شان است: «با اینکه مسافرکش‌های آزاد به جان ما افتاده‌اند هر وقت که بخواهند نیرو هم به ما اضافه می‌کنند. همین امسال 10 تاکسی اضافه شد در صورتی که ما مازاد هم داریم.»
در آن طرف میدان، چندین راننده می‌گویند 3 ماه از حق بیمه‌های خود را بدون کم و کاست پرداخت کردند ولی بعد از چند ماه فهمیدند که حق بیمه هایشان غیب شده. بنابراین مجبور به پرداخت دوباره آن شدند. هرچند که تاکسیرانی به آنها قول داده سابقه این چندماه را برایشان لحاظ کند ولی هنوز این کار صورت نگرفته است: «گفتند لحاظ می‌کنند اما هنوز که خبری نیست. گرفتن هزینه اضافه از راننده تاکسی انصاف است؟ از شورای شهر می‌خواهیم به مشکلات مان رسیدگی کند.»
بر اساس اعلام تاکسیرانی، ماشین‌های برخی از راننده‌ها فرسوده است، بنابراین باید تعویض شود. اغلب راننده‌ها می‌گویند از عهده هزینه ماشین‌های جدید برنمی آیند. تعدادی هم معتقدند ماشین‌های جدید دارای مشکلات فنی زیادی هستند. آقای حیدری هم این موضوع را تأیید می‌کند و می‌گوید ماشینی که تازه تحویل گرفته در دست انداز‌ها صدا می‌دهد و این نشانه نقص فنی است: «در حال حاضر برای تعویض خودرو به ما وام 18 درصد پرداخت می‌شود. این در حالی است که در گذشته بهره وام تعویض خودرو بسیار پایین بود. ما چندین بار گفتیم به جای سمند و پژو به ما پراید بفروشند، چراکه این ماشین هم قیمتش کمتر است و هم هزینه تعمیراتش به نسبت پایین‌تر است اما آنها قبول نکردند.»
