شب آرزوها و آرزوی یک وزیر

«به نام تو و به یاد تو، ای همه تو

اِلهی اَتَرانی ما اَتَیتُکَ اِلاّ مِنْ حَیْثُ الْامال. (دعای صباح )

امشب شب آرزوهاست... همواره معتقد بودم خدای مهربان، از سر لطف و عنایت، دو ویژگی به همه انسان‌ها مرحمت نموده است که فکر می کنم بدون این ویژگی‌ها، انسان‌ها شاید حتی یک روز هم تاب تحمل زندگی را نداشته و توانایی گامی به پیش، از آنها سلب و زندگی لرزان و تاریکی در پیش راهشان قرار می‌گرفت. و این دو ویژگی چیزی نیست جز قدرت فراموشی و داشتن آمال و امید به فردا و فرداها.

چندی پیش متنی خواندم: "سنگ‌های کوچک، به کوه بزرگ تبدیل می‌شوند و انسان‌ها نیز با غم‌های کوچک، انسان می‌شوند و انسانیتِ آنها شکل می‌گیرد." همه ما، با درد و رنج‌هایمان زندگی می‌کنیم. اما این خصوصیت انسان است که توانایی فراموش کردن غم‌ها را دارد و می‌تواند از ورای کوه غم، با آرزو و امید، دشت‌هایی پر از زندگی بسازد.

من در تجربه شخصی خود، آنگاه که روزهایی پر از سختی و تلخی و رنج را تجربه می‌کردم، همواره با امید به خدا و آرزوی روزهای بهتر، غم ها را به فراموشی سپردم.

امشب، شب آرزوهاست... و چه زیباست این سنت دینی ما. خدایا، ما تنها نیستیم تو با مایی. ما با آرزوها، امیدها و خواسته‌هایمان به درگاه تو می‌آییم. کمک کن بر رنج‌ها و غم‌هایمان غلبه کنیم.

خدایا تو می‌دانی که ما زنده‌ایم با آرزوهایمان. آرزوهای خرد و کلان، کوچک و بزرگ. آرزو برای خانواده، نزدیکان و جامعه مان. آرزو برای همه بشریت، تمام انسان‌ها. برای همه کودکانی که خانواده‌ای دارند و ندارند. برای سفره‌هایی که تهی هستند و ناچیز. برای تن‌هایی که رنجورند و توانی ندارند. در این شب، با خود زمزمه می‌کنم که پروردگارا، آرزوهایمان را بزرگ کن. این درست است که من، برای خود هزاران آرزو دارم، اما می‌خواهم آرزویم برای همه جامعه‌ام و همه نسل‌های امروز و فردا قرار گیرد و تلاش‌هایم برای عملی شدن این آرزوها به سامان نشیند.

به یاد دارم روزی در یکی از بزرگترین رنج‌های زندگیم، کهنسالی عارف که هیچ نمی‌شناختم و به طور اتفاقی در مسیرم قرار گرفته بود، در نمازخانه بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) تهران، به من یاد داد که هیچ چیزی به زور از خدا نخواهم و از خدا، آنچه را که به مصلحت است بخواهم.

پس امشب دعا می کنم خدایا برآورده کن آرزوهای شایسته و آمال‌هایی که به مصلحت ما می‌باشند.

خدایا، آن دسته از آرزوهایمان را که خودت دوست داری برآورده کن.

خدایا، به ما قدرت صبر و استقامت بده که جامعه بدون امید و آرزو، جامعه‌ای است پر از آسیب، شکننده و ناتوان.

خدایا، اندیشه درست برای آرزوهای بزرگ و امید به بهبود در جامعه مان را روز افزون فرما.

در این شب، از خدا می خواهم که خدایا، من را و ما را رها نکن. خدایا، آتش عشقت را هر روز بیش از دیروز در قلب من شعله ور کن.

خدایا، دوستت دارم. کمک‌مان کن عاشقت باشیم و آن چنان که تو دوست داری زندگی کنیم و ره بپوییم و آنچنان هم به پایان ببریم.

آمین

علی ربیعی

۴ بامداد روز جمعه یازدهم فرودین ۱۳۹۶