آیا صنعت پوشاک ترکیه برای ایران تهدید است؟

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از تعادل ،  بزرگ‌ترین صنعت ترکیه نساجی است که ۱۶٫۳ درصد کل صنایع ترکیه را شامل می‌شود. پس از نساجی (پالایش نفت (۱۴٫۵درصد)، صنایع غذایی (۱۰٫۶درصد)، صنایع شیمیایی (۱۰٫۳درصد) , صنایع فولاد و ذوب آهن (۸٫۹درصد)، خودروسازی (۶٫۳درصد) و ماشین‌سازی (۵٫۸درصد) بیشترین سهم در صنعت ترکیه را دارند. از لحاظ صادرات صنایع نساجی با۱۹درصد، صنایع خودروسازی با ۱۸درصد، صنایع فولاد و ذوب آهن با ۱۳درصد، لوازم خانگی با ۱۰درصد، صنایع شیمیایی و داروسازی با ۹درصد و ماشین‌سازی با ۷درصد، عمده صادرات صنعتی ترکیه را تشکیل می‌دهند. کل صادرات نساجی و پوشاک ترکیه در سال 2013 حدود 23 میلیارد دلار برآورد شد.

کمی تعمق و مقایسه اعداد و ارقام فوق با صنعت نساجی ایران به خوبی نشان می‌دهد در مراودات تجاری فی مابین، این ترکیه است که بیشترین صادرات البسه و منسوجات را به ایران دارد و کشور ما در بهترین حالت شاید در مقاطعی مانند سال 1392 (گران شدن یک‌باره نرخ ارز) بتواند با صادرات مواد اولیه‌یی همچون الیاف پلی استر خودی نشان دهد.

می توان گفت از سال 1995 به این سو که با تدبیر دولتمردان اقتصادی ترکیه، صنایع نساجی و پوشاک آنها شروع به گرفتن بازارهای جهانی کردند روند واردات پوشاک به ایران نیز شدت گرفت. همزمانی قدرت گرفتن ترکیه و افول صنعت پوشاک ایران بر اثر بی‌توجهی وزارتخانه وقت صنایع (که تا چندی قبل این رشته را جزو رشته‌های صنعتی محسوب نمی‌کرد!!)، موجب به وجود آمدن شرایطی شد که ماحصل آن واردات بیش از 1.5 میلیارد دلار پوشاک قاچاق از ترکیه در سال 1392 بود.

 تعرفه بالای واردات در کنار سهولت رفت و آمد به ایران از طرق مختلف و نهایتا نظارت ضعیف بر گمرکات کشور سه عامل اصلی ورود غیرقانونی لباس‌های ترک به ایران است. در سال 1394 تعرفه ورودی پوشاک 150 درصد تعیین شده که براساس توافقنامه تعرفه ترجیحی بین دو کشور این میزان مشمول حدود 40 درصد تخفیف می‌شود. به عبارت دیگر واردات البسه از ترکیه می‌تواند با تعرفه 90 درصدی انجام شود. اما واردکنندگان پوشاک از ترکیه همانند سایر همکاران خود ترجیح می‌دهند با صرف هزینه‌یی حدود 25 هزار تومان برای هر کیلو، به جای معطلی در گمرکات و پرداخت تعرفه سنگین، کالاهای خود را غیرقانونی وارد کشور کنند.

بازار پرجاذبه ایران که 75 میلیون نفر (عمدتا زیر 40 سال) را در خود جای داده است سالانه حدود 7 میلیارد دلار پوشاک خرید می‌کنند که بالای 70 درصد آن توسط ترکیه و چین تامین می‌شود.

آنچه در خصوص تعرفه ترجیحی پوشاک می‌توان عنوان کرد این است که تخفیف اعمال شده تنها درصورتی به ضرر تولیدکنندگان داخلی است که تعرفه واردات رسمی این کالا زیر 50 درصد شود وگرنه در حالت فعلی این تخفیفات موثر نیست و واردات قاچاق آن را بی‌اثر می‌کند. به بیان دیگر این قرارداد با تعرفه‌های کنونی امتیازی قابل توجه به حساب نمی‌آید و کماکان تولیدات ایرانی قادر به رقابت با کالاهای با کیفیت ترکیه هستند.  از سوی دیگر عمده کالاهای خارجی موجود در بازار چینی بوده و ترکیه سهم کمتری نسبت به چین در بازار ایران به خود اختصاص داده است. عقد قرارداد تعرفه ترجیحی در درازمدت موجب افزایش صادرات پوشاک ترک به ایران خواهد شد. حضور چشم‌گیر شعبات برندهای شناخته شده این کشور در تهران و برگزاری نخستین نمایشگاه پوشاک ترکیه در بهمن ماه سال گذشته نشان می‌دهد دست اندرکاران صنعت نساجی ترکیه به درستی بازار ایران را جایگزینی مناسب برای بازارهای از دست رفته اوکراین و روسیه می‌دانند.

عقد قرارداد تعرفه ترجیحی باردیگر یکی از مهم‌ترین راه‌های نفوذ به بازارهای هدف را به ما نشان می‌دهد که صدالبته وابستگی مستقیم به روابط سیاسی کشورها دارد. در دهه‌های گذشته هرجا که لازم بوده امتیازی به کشورهای دیگر (سوریه، کشورهای آسیای میانه و... .) بدهیم متاسفانه از صنایع نساجی کشورمان بوده و تقریبا قراردادی را نمی‌توان پیدا کرد که واردات محصولات نساجی و پوشاک ما به کشوری با تعرفه ترجیحی انجام پذیرد. فراموش نمی‌کنیم بازار بسیار پرسود روسیه و آسیای مرکزی را در سال‌های پس از فروپاشی شوروی سابق در اندک زمانی به همین قراردادهای تعرفه ترجیحی ترکیه واگذار کردیم.