جدیدترین کشور جهان فقط با 5 قانون!

به گزارش ایندیپندنت، نام او «ویت جِدلیچکا» و نام کشورش نیز «لیبرلند» است. او رویاهای بزرگی در سر دارد و می‌خواهد همراه با دیگر اعضای دولت لیبرلند، کشوری آزاد را بنیان کند. در ادامه ماجرای ویت را خواهید خواند. به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از فرادید، وقتی که او پرچمش را در سواحل رود دانوب محکم کرد و تولد «جمهوری آزاد لیبرلند» را رسما اعلام کرد، مقامات دولتی و رسانه‌ها با لحنی طنزآلود از این اتفاق یاد کردند. حال پس از گذشت یک سال از آن ماجرا و انجام چندین ماموریت دیپلماتیک، رویاهای ویت برای تحقق بهشت آزادی خواهان بزرگ و بزرگ‌تر شده است. او قصد دارد تا کشورش را بر روی سرزمینی بی‌صاحب بنا کند؛ کشوری که همین حالا 400 هزار خواهان دارد و از طرف چندین جنبش سیاسی نیز پشتیبانی می‌شود. این کشور حتی نوشیدنی ملی‌اش را نیز تعیین کرده است. البته به لطف پلیس مرزی کرواسی، لیبرلند در حال حاضر حتی یک نفر هم جمعیت ندارد و تنها ساختمان متروکه در این سرزمین 7 کیلومتر مربعی، مربوط به لژ شکارچیان است. ویت جدلیچکا یا بهتر بگوییم «پرزیدنت» جدلیچکا در گفتگویی اختصاصی با ایندیپندنت از برنامه‌های آتی خود برای گذر از سد مرزبانان کروات پرده بردای کرده است. او می‌گوید که «پلیس هیچ کاری برای ممانعت از ورودمان به لیبرلند نمی‌تواند انجام دهد.» لیبرلند کجاست؟ لیبرلند بین مرز کرواسی و صربستان واقع شده و تقریبا بین زاگرب و بلگراد قرار دارد. این منطقه حاصل نزاع بین این دو کشور در ربع قرن گذشته است. لیبرلند از نظر جغرافیایی در واقع در جایی قرار گرفته که هیچ یک از این دو کشور حاضر به تصاحب آن نیستند.

آقای جدلیچکا در موسسه روابط اقتصادی لندن (IEA) برای جمعی از بانکداران، بازاریاب‌های آزاد و محافظه‌کاران جوان سخنرانی کرد و گفت: «آن‌ها [کرواسی و صربستان] کاری کرده‌اند که هیچ کس نتواند در آنجا زندگی کند.» پلیس مرزی کرواسی در طول یک سال پس از تولد لیبرلند (13 آوریل و در روز تولد توماس جفرسون) تاکنون ده‌ها نفر را به جرم عبور از مرز و ورود به منطقه ممنوعه دستگیر کرده است. نکته جالب این است که آقای جدلیچکا هنوز وارد سرزمینی که مدعی آن است نشده، اما با چندین سیاستمدار ملاقات کرده است. او حتی وبسایتی را راه‌اندازی کرده تا از علاقه‌مندان به حمایت از لیبرلند دعوت کند. آقای جدلیچکا با خوش‌بینی محض می‌گوید: «خیلی خوب است که کرواسی مرزها را بست... ما به یک سال دیگر زمان احتیاج داشتیم تا بتوانیم اقدامات لازم را انجام دهیم. ما قصد داشتیم تا با یک آژانس امنیتی خصوصی قرارداد امضا کنیم و حالا به دنبال آن هستیم.» وی در ادامه صحبت‌هایش می‌گوید: «ما از کرواسی برای پاسداری از مرزهایمان سپاسگزاریم، چرا که آن‌ها مانع ورود افراد بیگانه به سرزمینمان می‌شوند.»

البته همه چیز در حال تغییر است. در هفته گذشته، پرزیدنت و وزرای داوطلب در هتلی در پنج کیلومتری مرز با هم جلسه گذاشتند. قرار است در تابستان سال آینده آن‌ها مراسمی را در زمینی در نزدیکی مرز برگزار کنند که اگر همه چیز طبق برنامه پیش رود، آن‌ها می‌توانند به هدف خود برسند. ویت جدلیچکا می‌گوید: «قرار است رسانه‌ها هم اینجا باشند. ما قصد داریم تا 5000 نفر میهمان دعوت کنیم. هنرمندان طرفدار ما هم حاضر خواهند بود. شاید زمان آن باشد که دیگر به لیبرلند برویم؛ البته کسی هم نمی‌تواند سد راه پنج هزار نفر قرار گیرد.» از تمام کشورها یک نماینده هست! از جدلیچکا پرسیدیم که آیا این کار خصومت‌آمیز نخواهد بود؟ او در جواب گفت که بهتر است دولت کرواسی چراغ سبز به ما نشان دهد. او می‌گوید: «ما موفق می‌شویم. نگاه کنید که پناهجویان چگونه از مرزها عبور می‌کنند. هیچ کس نمی‌تواند جلودار 5000 نفر باشد.» ویت در ادامه می‌گوید: «از هر کشور یک نفر در لیبرلند وجود خواهد داشت. البته اگر راستش را بخواهید، فقط از پاناما کسی نیست، اما سر همین مسئله من شخصا به پاناما رفتم و یک نماینده از آنجا پیدا کردم. آن یک نفر هم با دوستان خود صحبت کرد و حالا ما افراد مشتاق زیادی را از این کشور داریم.» لیبرلند فقط پنج قانون خواهد داشت تنها مسئولیت‌های دولت برقراری عدالت، امنیت و دیپلماسی است. مالیات نیز به شکل «داوطلبانه» پرداخت خواهد شد. مردم آزادانه می‌توانند ماری‌جوانا مصرف کنند؛ با هر سرعتی که می‌خواهند رانندگی کنند و یا حتی تفنگ داشته باشند (مادامی که به دیگران آسیب نرسانند).

جدلیچکا می‌گوید: «در زندان‌های آمریکا می‌توان هزاران نفر را پیدا کرد که مرتکب جرم شد‌ه‌اند اما به کسی آسیب نرسانده‌اند. اگر به کسی ضرر نمی‌رسانید، بنابراین آن اقدام نباید جرم در نظر گرفته شود.» پس از اتفاقات پاناما، آقای جدلیچکا این نظر را مطرح کرد که لیبرلند می‌تواند تنها پایتخت بدون مالیات جهان باشد. او حتی می‌گوید که دولت هیچ وظیفه‌ای در تامین بخش سلامت برای مردم نباید داشته باشد و این کار را باید به بخش خصوصی سپرد. حمایت از قشر ضعیف نیز به عهده موسسات خیریه و کلیسا خواهد بود. شکی نیست که ایده شکل‌گیری «جوان‌ترین کشور جهان» اگر به خاطر شخصیت جالب جدلیچکا نبود، مدت‌ها پیش از بین رفته بود. اما اگر این کشور حتی به فرض محال شکل بگیرد، قطعا جایی خالی از عاطفه و احساس خواهد بود و شاید حتی به درد زندگی هم نخورد!