2 بار نجات از چوبه دار
مردی که یک‌بار دست به قتل زده و با رضایت اولیای‌دم آزاد شده بود، پس از بیرون‌آمدن از زندان باز هم دست به آدم‌کشی زد و این‌بار هم با گذشت اولیای‌دم از قصاص نجات پیدا کرد، اما دادگاه او را محکوم کرد.
اولین قتل در پرونده شاهرخ سال ٨٣ ثبت شد، زمانی که مرد جوان در یک نزاع دسته‌جمعی با وارد‌آوردن ضربه چاقو جوانی دیگر را به قتل رساند. بعد از دستگیری شاهرخ، مأموران پلیس از او بازجویی کردند. او اتهام قتل را قبول کرد و گفت: من قصد کشتن نداشتم و فقط می‌خواستم مقتول را بزنم. از کرده خودم پشیمان هستم درگیری ما آن‌قدر هم ریشه‌دار نبود که من به خاطرش دست به قتل بزنم.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از شرق ، بااین‌حال با درخواست اولیای‌دم در جلسه رسیدگی به این پرونده مرد جوان به قصاص محکوم شد. رأی صادره تأیید شد و پرونده برای اجرا به دادسرای جنایی تهران فرستاده شد، اما با تلاش خانواده شاهرخ و با پرداخت ٨٠ میلیون تومان، مرد جوان از قصاص نجات پیدا کرد و با توجه به اینکه پنج سال از عمرش را در زندان گذارنده بود با احتساب ایام بازداشت رأی بر آزادی او صادر شد. تا اینکه در سال ٩٠ یک‌بار دیگر مأموران در جریان قتل مردی قرار گرفتند که در یک قرار قبلی به محل آمده و کشته شده بود. بررسی‌های پلیسی نشان داد این قتل هم به دست شاهرخ اتفاق افتاده است؛ مردی که قبلا هم مرتکب قتل شده و آزاد شده بود. با بازداشت شاهرخ او به قتل دوم نیز اعتراف کرد و گفت: بعد از آزادی از زندان معتاد شدم و برای اینکه اعتیادم را ترک کنم به همراه پسرعمه‌ام که او هم معتاد بود به کمپ ترک اعتیاد رفتیم. در آنجا با فرهاد - جوانی که کشته شده - اختلاف پیدا کردیم. همان موقع بود که تصمیم گرفتم بعد از بیرون‌آمدن از کمپ او را تنبیه کنم، بعد از اینکه با پسرعمه‌ام از کمپ بیرون آمدیم یک روز در خیابان با فرهاد تماس گرفتم و با او قرار گذاشتم و بعد از واردکردن چند ضربه چاقو او را کشتم.
من اشتباه بزرگی کردم. باید خودم را کنترل می‌کردم و از دادگاه درخواست بخشش دارم. او گفت: مبلغ ١٨٠ میلیون تومان به خانواده مقتول دادم تا توانستم رضایت آنها را جلب کنم. دیگر هیچ چیز در زندگی ندارم و درخواست بخشش دارم و قول می‌دهم دیگر این‌کار را نکنم. با پایان جلسه رسیدگی، هیأت قضات ١٠ دادگاه کیفری شماره یک استان تهران وارد شور شده و متهم را به حبس و تبعید به لحاظ جنبه عمومی جرم محکوم کردند.
