این اصطلاح معمولا به این خطر اشاره دارد که وام دهنده ممکن است اصل مبلغ بدهی و بهره خود را دریافت نکند که منجر به قطع جریان های نقدی و افزایش هزینه های وصول بدهی می شود. ممکن است برای ایجاد پوشش اضافی در برابر ریسک اعتباری جریان‌های نقدی اضافی درخواست شوند. وام دهنده هنگام مواجهه با ریسک اعتباری بالاتر، می تواند از طریق دریافت نرخ کوپن بالاتر که جریان های نقدی بیشتری را فراهم می کند، این ریسک را کاهش دهد.
اگرچه نمی توان دقیقاً مشخص کرد که چه کسی در تعهدات خود نکول می کند، ارزیابی و مدیریت صحیح ریسک اعتباری می تواند شدت این زیان را کاهش دهد. بهره پرداختی وام گیرنده یا صادرکننده اوراق بدهی، پاداش وام دهنده یا سرمایه گذار در ازای قبول ریسک اعتباری به حساب می‌آید.
نکات کلیدی
ریسک اعتباری مصرف کننده را می توان با پنج C اندازه گیری کرد: سابقه اعتباری، ظرفیت بازپرداخت، سرمایه، شرایط وام و وثیقه مرتبط.
مصرف کنندگانی که ریسک اعتباری بالاتری دارند معمولاً در نهایت نرخ بهره بالاتری را برای وام ها می پردازند.
آشنایی با ریسک اعتباری
هنگامی که وام دهندگان وام‌های مسکن، کارت اعتباری یا انواع دیگر وام را ارائه می دهند، همواره با این خطر مواجه هستند که ممکن است وام گیرنده وام را بازپرداخت نکند. به طور مشابه، اگر شرکتی به مشتری خود اعتباری ارائه دهد، این خطر وجود دارد که مشتری صورتحساب‌های خود را پرداخت نکند. ریسک اعتباری همچنین به این خطر اشاره دارد که ناشر اوراق قرضه ممکن است در صورت درخواست بازپرداخت تعهدات خود قادر به پرداخت آن‌ها نباشد یا شرکت بیمه نتواند خسارت وارد شده را پرداخت کند.
ریسک های اعتباری بر اساس توانایی کلی وام گیرنده برای بازپرداخت وام طبق شرایط اصلی آن محاسبه می شوند. وام دهندگان برای ارزیابی ریسک اعتباری دریافت‌کنندگان وام مصرفی به پنج C نگاه می کنند: سابقه اعتباری، ظرفیت بازپرداخت، سرمایه، شرایط وام و وثیقه مرتبط.
برخی از شرکت ها بخش هایی ایجاد کرده اند که تنها مسئول ارزیابی ریسک های اعتباری مشتریان فعلی و بالقوه خود هستند. فناوری به کسب‌وکارها اجازه داده است که داده‌های لازم برای ارزیابی نمایه ریسک مشتریان را به سرعت تجزیه و تحلیل کنند.
اگر سرمایه گذاری به فکر خرید اوراق قرضه باشد، اغلب رتبه اعتباری اوراق را بررسی می کند. اگر اوراق مربوطه رتبه اعتباری پایینی (BBB) داشته باشند، ناشر آن‌ها ریسک نکول نسبتاً بالایی خواهد داشت. برعکس، اگر رتبه اعتباری قوی تری داشته باشد (BBB، A، AA، یا AAA)، خطر نکول آن‌ها به میزان افزایش رتبه کاهش می یابد.
سازمان‌های رتبه‌بندی اعتبار اوراق قرضه مانند Moody’s Investors Services و Fitch Ratings ریسک اعتباری هزاران ناشر اوراق قرضه شرکتی و شهرداری‌ها را به‌طور مداوم ارزیابی می‌کنند. به عنوان مثال، ممکن است یک سرمایه گذار ریسک گریز اوراق قرضه شهرداری با رتبه AAA خریداری کند. در مقابل، یک سرمایه‌گذار ریسک‌پذیر ممکن است اوراق قرضه‌ای با رتبه پایین‌تر را در ازای بازده بالقوه بالاتر آن خریداری کند.
ریسک اعتباری در مقابل نرخ بهره
اگر ریسک اعتباری درک شده به نسبت بالاتر باشد، سرمایه گذاران و وام دهندگان معمولا نرخ بهره بالاتری را برای سرمایه خود درخواست می کنند.
طلبکاران همچنین ممکن است به طور کلی از سرمایه گذاری یا پرداخت وام صرف نظر کنند.
به عنوان مثال، از آنجا که ریسک اعتباری متقاضیان وام مسکنی که رتبه اعتباری برتر و درآمد ثابت دارند احتمالا پایین تلقی می شود، نرخ بهره پایین‌تری را نیز بایستی برای وام مسکن خود پرداخت کنند. در مقابل، اگر متقاضی سابقه اعتباری ضعیفی داشته باشد، ممکن است مجبور به دریافت وام یا منابع مالی خود را از وام‌دهندگان درجه دو – وام دهندگان وام مسکنی که وام هایی با نرخ بهره نسبتاً بالا را به وام گیرندگان پرریسک ارائه می دهند – دریافت کند. بهترین راهی که وام گیرندگان پرریسک‌تر برای دست‌یابی به نرخ‌های بهره پایین‌تر می‌توانند دنبال کنند، بهبود رتبه اعتباری آن‌ها است. کسانی که برای بهبود رتبه اعتباری خود با مشکل مواجه هستند در صورت تمایل می‌توانند به یکی از بهترین شرکت های بهبود رتبه اعتباری مراجعه کنند.
به طور مشابه، آن دسته از ناشران اوراق قرضه که رتبه اعتباری کمتر و غیر ایده‌آلی دارند نسبت به صادرکنندگان اوراق قرضه با رتبه اعتباری عالی نرخ‌های بهره بالاتری را ارائه می‌دهند. این ناشران که رتبه اعتباری پایین‌تری دارند از پرداخت بهره بالاتر برای ترغیب سرمایه‌گذاران به پذیرش ریسک مربوط به اوراق قرضه آن‌ها استفاده می‌کنند.
