دارایی غیرعملیاتی چیست؟

دارایی های غیر عملیاتی یک شرکت ممکن است زمین بلا استفاده، تجهیزات یدکی، اوراق بهادار سرمایه گذاری و غیره باشند.

درآمد حاصل از دارایی های غیر عملیاتی به افزایش درآمد غیر عملیاتی یک شرکت کمک می کند. این دارایی ها و هرگونه درآمد حاصل از آنها معمولاً از تحلیل مالی کسب و کار اصلی شرکت حذف می شوند.

دارایی های غیر عملیاتی می توانند به عنوان راهی برای توزیع ریسک و درآمد عمل کنند.

آشنایی با دارایی غیرعملیاتی

دارایی‌ های غیرعملیاتی نیز به عنوان دارایی‌های مازاد شناخته می‌شوند، زیرا از عملیات کسب‌وکار پشتیبانی نمی‌کنند و بنابراین اگر شرکتی نیاز به نقدینگی داشته باشد، مازاد و قابل مصرف در نظر گرفته می‌شوند. به عنوان مثال، شرکتی ممکن است مالک یک قطعه زمین به ارزش 300000 دلار باشد، اما حداقل برای پنج سال آینده برنامه ای برای ساخت و ساز در این ملک نداشته باشد. این زمین تا زمانی که استفاده نشده باشد جزء دارایی های غیر عملیاتی محسوب می شود.

دارایی‌ های غیرعملیاتی رایج شامل پول نقد تخصیص نیافته و اوراق بهادار قابل فروش، وام‌های دریافتنی، تجهیزات بلا استفاده و زمین خالی است. شناسایی صحیح دارایی‌ های غیرعملیاتی گام مهمی در فرآیند ارزش‌گذاری شرکت است، زیرا اغلب تحلیلگران و سرمایه‌گذاران می‌توانند آن‌ها را نادیده بگیرند. علاوه بر این، تجزیه و تحلیل مبتنی بر رویکرد جریان‌های نقدی، ارزش دارایی‌ های غیرعملیاتی را نشان نخواهد داد. این دارایی ها باید جداگانه ارزش‌گذاری و به ارزش عملیاتی کسب و کار اضافه شوند.

دارایی های غیرعملیاتی ممکن است دارایی های مربوط به بخش‌های تعطیل شده کسب و کار باشند. در این صورت، شرکت می تواند به انتخاب خود دارایی ها را با هدف فروش یا استفاده از آن‌ها در آینده نگهداری کند. به عنوان مثال، تصور کنید که کسب و کاری دارای چندین مکان خرده فروشی باشد و یکی از مکان های خود را تعطیل کند. عملیات تجاری در آن ساختمان متوقف شده است اما شرکت همچنان مالک ساختمان است. از آنجایی که ساختمان دیگر در عملیات روزمره کسب و کار نقش مهمی ندارد، به عنوان غیرعملیاتی برچسب گذاری می‌شود. با این حال، ساختمان همچنان دارای ارزشی است که می‌توان در آینده از آن استفاده کرد، بنابراین یک دارایی نیز محسوب می‌شود.

استفاده از دارایی های غیرعملیاتی برای توزیع ریسک

در موارد دیگر می توان از دارایی های غیرعملیاتی برای توزیع ریسک های عملیاتی استفاده کرد. به عنوان مثال، کسب و کاری ممکن است برخی از املاک و مستغلات یا حق ثبت اختراع خود را صرفاً به عنوان سرمایه گذاری نقدی نگه داشته باشد. اگرچه این دارایی‌ها با عملیات کسب‌وکار مرتبط نیستند، اما ممکن است شرکت همچنان مقداری از آنها درآمد کسب کند. اگر کسب و کار از طریق عملیات خود ضرر کند، این دارایی های غیرعملیاتی می توانند در منابع درآمد کسب‌وکار تنوع ایجاد و به عنوان پشتیبان مالی آن عمل کنند.

دارایی های غیر عملیاتی و درآمد غیر عملیاتی

درآمد غیر عملیاتی به درآمدی اطلاق می شود که سازمان به دست می آورد اما به عملیات اصلی ارتباط ندارد. در برخی موارد، درآمد غیر عملیاتی از دارایی های غیرعملیاتی حاصل می شود. در ادامه مثال بالا، اگر کسب و کار مکان خرده‌فروشی خالی خود را اجاره دهد، پولی که از طریق اجاره جمع آوری می کند درآمد غیر عملیاتی آن کسب‌وکار خواهد بود.

به طور مشابه، اگر شرکتی سرمایه‌گذاری‌هایی نامربوط به عملیات خود داشته باشد، بازدهی حاصل از آن سرمایه‌گذاری‌ها به عنوان درآمد غیرعملیاتی طبقه‌بندی می‌شود. در سال‌های اخیر، شرکت‌های بزرگ متوجه خطر مختل شدن کسب‌وکار خود توسط شرکت‌های نوپای در حال رشد شده‌اند، بنابراین بازوهای سرمایه‌گذاری خطرپذیر در شرکت‌های خود ایجاد کرده‌اند که هدف آن‌ها سرمایه‌گذاری بر ایده‌های جدیدی است که لزوماً به فعالیت‌هایشان مربوط نمی‌شود اما این شرکت‌ها مالک دارایی‌های آن‌ها هستند و از آن‌ها به عنوان ابزارهای متنوع کسب درآمد استفاده می‌کنند.

با این حال، درآمد غیر عملیاتی همواره از دارایی های غیرعملیاتی به دست نمی آید. درآمد غیرعملیاتی همچنین ممکن است شامل سود حاصل از مبادلات ارزهای خارجی یا سایر اشکال درآمد جانبی مانند سود یکباره اوراق بهادار سرمایه گذاری شود. دارایی های غیرعملیاتی هم‌چنین ممکن است برای شرکتی که آنها را در اختیار دارد، بدهی ایجاد کنند. به عنوان مثال، شرکتی که زمین های بلااستفاده‌ای دارد، در معرض بدهی‌هایی به شکل بدهی‌های مالیاتی، بدهی بهره‌ای، یا دعاوی حقوقی ناشی از حوادثی که در آن زمین‌ها روی می‌دهند خواهد بود.

دارایی های غیر عملیاتی و ارزش گذاری سهام

معمولاً هنگام ارزش‌گذاری یک شرکت یا سهام آن، دارایی های غیرعملیاتی جدا از دارایی های عملیاتی در نظر گرفته می شوند. ارزش دارایی‌های غیرعملیاتی در ارزش کل شرکت محاسبه می‌شود، با این حال، مدل‌های مالی خاصی که رشد آتی یا ظرفیت کسب سود بخش‌های اصلی کسب‌وکار را تخمین می‌زنند معمولا ارزش این دارایی‌ها را نادیده می‌گیرند. اگرچه دارایی های غیرعملیاتی ممکن است برای یک شرکت درآمد ایجاد کنند، اما از آنها برای ایجاد درآمد اصلی استفاده نمی شود.