هنگامی که واژه «بنگاه» در عنوان استفاده می شود، معمولاً به مشاغلی اشاره دارد که خدمات حقوقی و حسابداری حرفه ای ارائه می کنند، اما این اصطلاح ممکن است برای طیف گسترده ای از مشاغل از جمله شرکت های مالی، مشاوره‌ای، بازاریابی و طراحی گرافیک و غیره استفاده شود.
درک بنگاه ها
در اقتصاد خرد، نظریه بنگاه تلاش می‌کند علت وجود بنگاه ها، علت نحوه‌ی عملکرد و تولید آن‌ها به این شکل و نحوه‌ی ساختاریابی آن‌ها را توضیح دهد. نظریه بنگاه ادعا می کند که بنگاه ها برای به حداکثر رساندن سود ایجاد می‌شوند. با این حال، این نظریه با تغییر بازار اقتصادی تغییر می کند. نظریه‌های نوین‌تر بین بنگاه‌هایی که در جهت پایداری بلندمدت فعالیت می‌کنند و بنگاه‌هایی که هدفشان تولید سود بالا در مدت زمان کوتاه است، تمایز قائل می‌شوند.
نکات کلیدی
نظریه بنگاه معتقد است که بنگاه‌ها برای بیشینه‌سازی سود ایجاد می‌شوند.
شرکت که نباید با یک بنگاه اشتباه گرفته شود، کسب‌وکاری است که کالاها و یا خدماتی را برای کسب سود می فروشد و تمام ساختارها و معاملات تجاری را شامل می شود.
بنگاه تجاری دارای یک یا چند مکان است که همه آن‌ها دارای مالکیت یکسانی دارند و گزارش‌های مالی خود را تحت شماره شناسایی کارفرمای یکسان ارسال می‌کنند.
بنگاه در مقابل شرکت
اگرچه این دو واژه مترادف به نظر می رسند و اغلب به جای یکدیگر استفاده می شوند اما بین یک بنگاه و یک شرکت تفاوت وجود دارد. شرکت می تواند هر تجارت یا کسب‌وکاری باشد که در آن کالا یا خدمات به منظور کسب درآمد فروخته می شود. علاوه بر این، شرکت تمام ساختارهای کسب و کار مانند مالکیت انحصاری، شرکت تضامنی و شرکت سهامی را در بر می گیرد. از سوی دیگر، یک بنگاه معمولاً کسب و کارهای دارای مالکیت انفرادی را شامل نمی‌شود. این واژه به طور کلی به یک کسب‌وکاری انتفاعی اطلاق می شود که توسط دو یا چند شریک مدیریت می‌شود و خدمات حرفه ای مانند یک بنگاه حقوقی ارائه می‌کند. در برخی موارد، بنگاه می تواند یک شرکت سهامی باشد.
انواع بنگاه‌ها
فعالیت های تجاری یک بنگاه معمولاً تحت نام بنگاه انجام می شود، اما میزان حمایت قانونی آن- برای کارمندان یا مالکان – به نوع ساختار مالکیتی که بنگاه تحت آن ایجاد شده است بستگی دارد. برخی از انواع سازمان ها، مانند شرکت های سهامی حمایت قانونی بیشتری نسبت به سایرین ارائه می دهند. مفهوم بنگاه بالغ نیز برای اشاره به بنگاه‌هایی استفاده می‌شود که به طور محکم تثبیت شده‌اند. بنگاه‌ها می توانند بر اساس ساختار مالکیت خود انواع مختلفی را اختیار کنند:
واحدهای تجاری با مالکیت انحصاری یا تجارت انحصاری متعلق به یک نفر است که مسئولیت کلیه هزینه ها و تعهدات آن را بر عهده دارد و مالک تمام دارایی های آن نیز می باشد. اگرچه این نوع فعالیت تجاری در زیر چتر عنوان بنگاه رایج نیست، اما برخی از کسب و کارهای دارای مالکیت انفرادی وجود دارند که به عنوان بنگاه عمل می کنند.
شرکت تضامنی نوعی کسب‌وکار است که متعلق به دو یا چند نفر است. برای تعداد شرکای که می توانند در مالکیت این نوع کسب‌وکار سهم داشته باشند هیچ محدودیتی وجود ندارد. هریک از صاحبان یک شرکت تضامنی به تنهایی مسئول کلیه تعهدات تجاری این کسب‌وکار هستند و با هم مالک همه دارایی‌هایی هستند که به این کسب‌وکار تعلق دارند.
در یک شرکت سهامی، امور مالی کسب و کار از امور مالی مالکان جدا است. صاحبان یک شرکت سهامی در قبال هیچ‌یک از هزینه‌ها، دعاوی حقوقی یا سایر تعهدات کسب و کار هیچ‌گونه مسئولیتی ندارند. یک شرکت سهامی ممکن است تحت مالکیت افراد یا دولت باشد. اگرچه شرکت های سهامی نهادهای تجاری هستند اما می توانند مشابه به افراد عادی عمل کنند. به عنوان مثال، این شرکت‌های سهامی می‌توانند وام بگیرند، توافق‌های قراردادی منعقد کنند و مالیات بپردازند. بنگاهی که تحت مالکیت چندین نفر باشد، اغلب شرکت سهامی نامیده می شود.
یک تعاونی مالی از این نظر که صاحبان آن دارای مسئولیت محدود هستند شبیه یک شرکت سهامی است اما از این نظر با آن متفاوت است که سرمایه گذاران آن در عملیات شرکت حق اظهار نظر دارند.
