در ۲۰۱۰ مارک اسکوسن توضیح می‌دهد چگونه دیوید ریکاردو(۱۷۷۲-۱۸۲۳) ثروتمندترین اقتصاددان تاریخ شد(این مطلب گزیده‌ای از کتاب ۲۰۰۹ او”ساختار اقتصادهای نوین: زندگی و ایده‌های اندیشمندان بزرگ”است):
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از بازده، ریکاردو دو وجه تمایز دارد: نوشتن آثار متبحرانه‌ی نظری و ثروت. تعداد کمی از اقتصاددان‌ها می‌توانند ادعای هر دوی این‌ها را داشته‌باشند…ریکاردو در ابتدا به جای این‌که کارگزار بورس شود، عمده‌فروش سهام شد و ثروتش ر ا از رسیدگی به حساب‌های خودش به‌دست آورد. شاید در بازار سهام نیویورک یک عمده‌فروش سهام با یک کارشناس مقایسه شود که مجموع سهام زیادی را اداره می‌کند و دائما در موضوعات خاص بازارگردانی می‌کنند… یکی از اقتصاددان‌های معاصر درباره‌ی ریکاردو نوشت: “درباره‌ی او می‌گویند او سرعت خارق‌العاده‌ای در تشخیص تفاوت‌های جزیی ناشی از چرخش بازار بین قیمت نسبی سهام‌های مختلف داشت[اوراق قرضه‌ی دولتی]. معاملات او کوتاه‌مدت بودند و “از مبالغ زیاددرصد کمی پول‌سازی می‌کرد”، معمولا ۲۰۰ تا ۳۰۰ پوند در روز. او به یک دوست نوشت”من برای سهام‌های کوچک بازی می‌کنم، و برای همین اگر ببازم زیاد افسوس نمی‌خورم”.
وقتی درگذشت، ارزش املاک او بیش از ۱۰۰ میلیون دلار، به ارزش امروز دلار، بود. پس چرا تعداد اقتصاددان‌های ابرثروتمند زیاد نیست؟ شاید اشتباهی در این فرضیه‌ی وجود داشته‌باشد که اقتصاددان بودن ریکارد با موفقیت‌اش در بازار ارتباط دارد.(شاید به عنوان یک سیاست‌مدار هم به همین اندازه ثروتمند می‌شد…یک لحظه صبر کنید، او در اواخر زندگی یک سیاست‌مدار بود.) وقتی درنظر می‌گیریم او کارش را به عنوان یک کارگزار و بورس‌باز شروع کرد، فرض یک رابطه‌ی علت و معلولی در مورد ریکاردو بیش‌تر قوت می‌گیرد. او ابتدا ثروتمند شد، و بعد به راه و چاه ثروتمند شدن علاقه پیدا کرد. اینوستوپدیا در یکی از مطالب خود سعی می‌کند ثروتمند نبودن اقتصاددان‌ها را با این استدلال توضیح دهد که حرفه‌ی آنها با مطالعات نظری سرو کار دارد نه کار عملی، و فقط در صورتی می‌توانند به عنوان تحلیل‌گر کمّی، پول زیادی به‌دست بیاورند که بازار با مدل آنها تفاوت پیدا نکند.
رابرت سکستون در مقدمه‌ی”کشف اقتصاد”(ویراست ۵ام، ۲۰۰۸) توضیح مشابهی ارائه می‌کند:
اگر هدف‌تان از مطالعه‌ی اقتصاد ثروتمند شدن است، ممکن است ناامید شوید. هرچند بیش‌تر اقتصاددان‌ها درآمد خوبی دارند، اما تعداد کمی از آنها از دانش اقتصادشان ثروتمند شده‌اند. درواقع اگر اقتصادها شگردی برای پول درآوردن، مثلا در بازار بورس، داشتند، احتمالا از آن در جهت منافع مالی خودشان استفاده می‌کردند… به‌طور خلاصه، اقتصاد لزوما شما را ثروتمندتر نمی‌کند، ولی شاید شما را از تصمیم‌هایی بازدارد که شاید فقیرتان کند.
علت شهرت ریکاردو ثروتمند بودن او نیست: او به خاطر بعضی نظریه‌های مهم اقتصادی مشهور است: نظریه‌ی مزیت نسبی، و نظریه‌ی بهره‌ی مالکانه(اجاره).
چند مباحثه‌ی وبلاگی درمورد اقتصاددان‌های ثروتمند دیگر وجود دارد: وبلاگ کلایمتیر اینوستینگ(Climateer Investing) در ۲۰۱۱ مطلبی درباره‌ی پل ساموئلسون و صندوق پوشش ریسک دارد. اینوستوپدیا درباره‌ی مینارد کینز، دومین ثروتمندترین اقتصاددان صحبت می‌کند.
شما می‌توانید چندین ویراست رساله‌ی مشهور ریکاردو”در اصول اقتصاد سیاسی و مالیات‌ستانی” را در اینترنت پیدا کنید. هم‌چنین “طرح ایجاد بانک ملی” او را که در ۱۸۲۴ پس از درگذشت‌اش چاپ شد بخوانید.
