او حتی از طرح سوال و چه بسا استیضاح وزیر‌ورزش هم به‌عنوان گام‌های بعدی مجلس خبر داده است. همین نماینده چندی پیش از پیگیری برای بازگشت برنامه نود به آنتن تلویزیون خبر داده بود، اما حالا روشن شده حتی مجوز تولید برنامه در تلویزیون‌های اینترنتی را هم به عادل فردوسی‌پور نمی‌دهند! بحث نام‌ها و رنگ‌ها در میان نیست؛ چه اینکه اواخر مجلس قبلی هم عده‌ای از نمایندگان برای بازگشت حمیدرضا گرشاسبی به منصب مدیرعاملی پرسپولیس امضا جمع کردند. نمایندگان دیگری هم از استان‌های متفاوت داشتیم که مثلا به اشتباهات داوری رخ داده علیه تیم‌های حوزه انتخابیه‌شان اعتراض می‌کردند. پرسش اینجاست که آیا بهترین مسیر کمک‌رسانی مجلس قانون‌گذار به فوتبال، همین است؟ حقیقتا اینطور به‌نظر نمی‌رسد. چنین رفتارهایی ممکن است حتی نمایندگان محترم را در مظان اتهام رفتارهای عوام‌گرایانه قرار بدهد. این درحالی است که مجلس می‌تواند گره‌های کور مدیریت در فوتبال ایران را باز کند. در حال‌حاضر چندین‌بار زمان واگذاری پرسپولیس و استقلال به بخش خصوصی و مثلا عرضه سهام آنها در بازار سرمایه عقب‌افتاده و کماکان مشخص نیست چه زمانی این اتفاق رخ خواهد داد. مجلس با ابزار نظارتی‌اش می‌تواند این داستان را پی بگیرد و ترتیبی بدهد که با تغییر مالکیت سرخابی‌ها، بسیاری از مشکلات کنونی از بین برود. اگر پرسپولیس و استقلال به معنی واقعی کلمه خصوصی شوند، دیگر نیازی به طرح سوال از وزیر ورزش یا استیضاح او نیست.
از دیگر خدمات مهمی که مجلس شورای اسلامی می‌تواند به فوتبال داشته باشد، آزادسازی حق‌پخش تلویزیونی است. صداوسیما در این مورد نم پس نمی‌دهد و این به یک بحران مالی بزرگ برای همه تیم‌های ایرانی، از جمله پرسپولیس و استقلال تبدیل شده است. قاعدتا اگر سهم چشمگیر سرخابی‌ها از حق‌پخش تلویزیونی به آنها پرداخت می‌شد، نه استراماچونی به خاطر عدم دریافت دستمزدش از ایران می‌رفت و نه شکایت برانکو بیخ پیدا می‌کرد. حتی اگر برداشتن چنین گام‌هایی را دشوار بدانیم، مجلس می‌تواند با اصلاح قانون منع دولت از کمک به ورزش قهرمانی، موانع وزارت ورزش برای یاری‌رساندن به سرخابی‌ها را حذف کند. این اتفاق حتی می‌تواند به سروسامان گرفتن تیم‌های نفتی منجر شود. سه تیم نفت‌‌آبادان، نفت مسجدسلیمان و پارس‌جنوبی جم به‌شدت با مشکلات مالی مواجه هستند و از این بین پارس به‌دسته پایین‌تر سقوط کرد. وزارت نفت اما به‌خاطر ممنوعیت کمک به ورزش قهرمانی، قادر به یاری تیم‌هایی نیست که چشم و چراغ مردم یک شهر هستند. آیا رسیدگی اصولی به این مشکلات، نمی‌تواند مفیدتر از برگزاری جلسه با پیشکسوتان یک تیم یا فعالیت تبلیغاتی در رسانه‌ها باشد؟
