باشگاه بولونیا بعد از اینکه او در بیمارستان سنت اوروسولا این شهر بستری شد، در اقدامی فوق‌العاده تاثیرگذار، او را در راس امور فنی باشگاه حفظ کرد و تمام تمهیدات لازم را برای اینکه او با کمترین فشار ممکن کار کند فراهم کرد. میهایلوویچ از تلویزیون اتاقش در بیمارستان تمرینات را پیگیری می‌کند و گهگداری که به مرخصی می‌آید، در کمپ نیکولا گالی شاگردانش را زیر نظر می‌گیرد. او پنجشنبه از بیمارستان مرخص شد و چند هفته‌ای در خانه و محل کارش حضور خواهد داشت. اما میهایلوویچ تنها مربی سرطانی حال حاضر فوتبال جهان نیست.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از اعتماد، آن سوی دنیا و در کره جنوبی، یو سانگ چول، ستاره سابق تیم ملی که سابقه حضور در نیمه‌نهایی جام جهانی 2002 را هم در کارنامه دارد، سرمربی اینچئون یونایتد است. سانگ چول مبتلا به سرطان پانکراس است و مراحل اولیه درمان را از دست داده و الان در مرحله چهارم است. سرطان او متاستاز کرده و از پانکراس، به سایر نقاط بدن سرایت کرده است. سانگ چول مدتی در بیمارستان بستری بود و تیمش در کی‌لیگ کره، وضعیت مناسبی ندارد. آنها از دو بازی پایانی باید حداقل یک برد به دست بیاورند و با توجه به نتایج رقبا، امیدوار به بقا باشند. سانگ چول امیدوار است علاوه بر حفظ تیمش، سلامتی‌اش را هم به دست بیاورد. او در کنفرانس خبری چند روز پیشش اعلام کرد: «من همه سعی خودم را خواهم کرد تا تیم را در دسته اول نگه دارم. هرگز از تلاش برای حفظ تیمم دست برنخواهم داشت و در تلاش برای مبارزه با سرطان و به دست آوردن سلامتی‌ام هم کنار نخواهم کشید.»
فروردین 98 هم با خبر سرطان خون مربی سویا آغاز شد. خواکین کاپاروش 63 ساله که به‌طور موقت هدایت سویا را بر عهده داشت، در کنفرانس خبری بعد از شکست وایادولید در زمین خودی به خبرنگاران گفت: «من سرطان خون دارم، اما می‌خواهم مانند یک انسان عادی زندگی کنم و از حرفه‌ام لذت ببرم. تا به حال هیچ دوره درمانی را طی نکرده‌ام و از فرصتی که باشگاه برای ادامه فعالیت روی نیمکت سویا به من داده، متشکرم.» او انتهای فصل گذشته فوتبالی از سمتش برکنار شد و جایش را به خولین لوپتگی داد تا مراحل درمانش را آغاز کند.
سرطان بین فوتبالیست‌ها و مربی‌های فوتبال در سال‌های اخیر تبدیل به اپیدمی شده و به نسبت گذشته بیشتر شاهد مبتلا شدن ورزشکاران حرفه‌ای به سرطان هستیم. سرطان داستان‌های تلخ و شیرینی در فوتبال ساخته که در ادامه به چند مورد از مشهورترین‌های‌شان خواهیم پرداخت.
تیتو ویلانوا، پوزخند سرطان به فوتبال
برنامه بارسلونا واضح و روشن بود، بعد از پایان دوران حضور پپ گواردیولا در بارسلونا، دوران تیتو ویلانوا آغاز می‌شد. مرد اول نیمکت کاتالان‌ها بعد از گواردیولا که با ترک بارسا توسط پپ، به تنهایی سکاندار بارسلونا شد اما خیلی زود اخبار بدی پخش و مشخص شد که تیتو سرطان دارد. زمانی که قرار بود زیر تیغ جراحان برود، گفت: «من آنقدر مطمئن بودم که وقتی داشتم به اتاق عمل می‌رفتم، انگار دارم برای قهوه خوردن می‌روم. من دو فرزند 14 و 17 ساله دارم که هنوز به من نیاز دارند.» تیتو با قدرت زیادی مقابل سرطان ایستادگی می‌کرد اما مشکل او جدی‌تر از این حرف‌ها بود و بیماری به سرعت در حال گسترش بود. او یک‌بار با جراحی تصور کرد که بیماری سرطان غدد لنفاوی را شکست داده، اما بعد از مدتی این بیماری عود کرد و یک فصل بارسا تقریبا بدون حضور او روی نیمکت گذشت. هرچند سرانجام او پایان فصل 2013 به نیوکمپ بازگشت و با بازیکنانش جشن قهرمانی گرفت. او یک‌سال بعد بر اثر همین بیماری جانش را از دست داد.
آبیدال، لبخند فوتبال
بیماری سرطان کبد می‌توانست فوتبال و حتی زندگی آبیدال را تمام کند. اما او مبارزه کرد، جنگید و موفق شد و پاداش این موفقیت علاوه بر ادامه زندگی، بالا بردن جام لیگ قهرمانان اروپا به عنوان کاپیتان بارسا بود. کارلس پویول به عنوان کاپیتان اول تصمیم گرفته بود که برای روحیه دادن به آبیدال، او جام قهرمانی را بالای سر ببرد. آبیدال بعد از بازگشت به میادین به تیم ملی فرانسه هم دعوت شد. آبیدال در حال حاضر در کادر مدیریتی باشگاه بارسلونا حضور دارد.
آچربی، مردی که سرطان را به زانو درآورد
شکست دادن سرطان به خودی خود کار سختی است و زمانی که این بیماری بازمی‌گردد، شکست دادن دوباره‌اش کار وحشتناکی به شمار می‌رود. اما فرانچسکو آچربی بعد از اینکه اولین بار سرطان بیضه را شکست داد، وقتی فکر کرد زندگی درست شده و می‌تواند با قدرت به کارش در باشگاه و تیم ملی ادامه بدهد. اما زمانی که گمان می‌برد همه چیز خوب پیش رفته، سرطان دوباره برگشت. سرطان بیضه، فرانچسکو آچربی را رها نمی‌کرد و او مجبور شد بار دیگر به مبارزه با این بیماری برخیزد. تنها چند ماه بعد از اینکه سرطان را شکست داده بود، تست دوپینگش مثبت اعلام شد. آچربی به نتیجه تست اعتراض کرد و پزشکان باشگاه ساسولو معتقد بودند همه چیز به سرطان برمی‌گردد و اعتقاد درستی هم داشتند. آچربی، بار دیگر مبتلا به سرطان شده بود. خود او در مورد وضعیتش گفت: «ابتدا فکر کردم که شکست خورده‌ام. دیگر هدفی پیش رویم نداشتم و نمی‌خواستم بجنگم. اما بعد جنگیدم، اول با سرطان و بعد برای پس گرفتن جایگاهم در زمین.» او آنقدر جنگید تا نه تنها سرطان را شکست داد، بلکه به تیم ملی ایتالیا هم دعوت شد. 21 سپتامبر 2014، دقیقا 294 روز بعد از اینکه سرطانش برای دومین بار تشخیص داده شد، در تساوی بدون گل ساسولو مقابل سمپدوریا به میدان رفت و یک ورزشگاه به افتخار او ایستاد و تشویقش کرد.
