به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از جام جم، ۵۴۰۰ متر از این مسیر، صعود از کوه‌های سخت است که می‌توان آن را با دو بار صعود از مونت بلانت، بلندترین کوه رشته‌کوه‌های آلپ مقایسه کرد. همیشه متخصصان سلامت گفته‌اند ورزش برای بدن مفید است و همچون دارو عمل می‌کند. پس اگر ورزش واقعا داروست، این مسابقه می‌تواند نوعی مصرف بیش از حد دارو باشد! در‌حال حاضر صدها مسابقه از این نوع در سراسر دنیا شکل گرفته که مشتاقان بسیاری را به خود جذب می‌کند. اما در مقابل افرادی هم هستند که علاقه‌ای به تحرک ندارند. با این حال می‌دانیم ورزش برای جسم و روانمان سودمند است. اما پرسش مهم این است که بدن ما به چه میزان ورزش نیاز دارد؟
اجداد ما از گذشته‌های دور به شکار و جمع‌کردن غذا می‌پرداختند و اساس زندگی‌شان بر‌مبنای کار فیزیکی طاقت‌فرسا بود. آنها برای تهیه غذا، باید ساعت‌ها تلاش می‌کردند و هر‌کسی که فعالیت بیشتری داشت، غذای بیشتری به دست می‌آورد و می‌توانست فرزندان بیشتری داشته باشد. به این ترتیب میل به تحرک به نسل‌های بعدی منتقل شد.
بعدها انسان به‌گونه‌ای رشد کرد که در برابر انجام کار سخت می‌توانست پاداش بگیرد. این پاداش ترشح هورمون‌های اندورفین و اندوکانابینوئید است. این هورمون‌ها داروهای طبیعی بدن هستند که حال روحی ما را خوب می‌کنند. ورزش و تحرک می‌تواند موجب ترشح این هورمون‌ها شود. در این دوره بود که انسان دونده متولد شد، اما هنوز هم در کنار حس دویدن، میل به استراحت که در ذات ماست، ما را به تنبلی فرامی‌خواند.
در دنیای مدرن، محیط‌زیست‌مان بسیار تغییر کرده است. امروزه با تکیه بر فناوری‌های جدید گرسنه نمی‌مانیم و مشکلات اجداد شکارچی-گردآورنده‌مان را نداریم. پرخوری آن‌قدر ساده شده که ما را گرفتار بیماری‌های قلبی، چاقی، دیابت و دیگر مشکلات شهرنشینی می‌کند.
خطرات تنبلی و نقش ورزش در سلامت بدن
برای درک این‌که چقدر باید ورزش کنیم، باید بدانیم حرکات ورزشی چه فایده‌ای برای بدن ما دارند. ورزش، ماهیچه‌ها و قلب‌مان را قوی نگه می‌دارد. تعداد ضربان قلب را افزایش می‌دهد، سلامت و انعطاف رگ‌های خونی را حفظ و بدن را برای انجام ورزش‌های هوازی آماده می‌کند.
حفظ قدرت و آمادگی هوازی به ویژه وقتی سن‌مان بالا می‌رود، مهم است. خطر مرگ در بزرگسالانی که می‌توانند حداقل ۳۶۵ متر در یک آزمون استاندارد شش دقیقه‌ای راه بروند، در مقایسه با همسالان خود که کمتر از ۲۹۰ متر می‌توانند در چنین آزمونی راه بروند، تا یک دهه به نصف می‌رسد. همچنین ورزش از التهاب مزمن بدن می‌کاهد. مقدار تولید هورمون‌های تولیدمثل مانند تستوسترون، استروژن و پروژسترون را بهبود می‌بخشد و از واکنش فیزیولوژی بدن به اضطراب می‌کاهد. التهاب مزمن و اضطراب، قاتل‌های خطرناکی‌اند و مسؤول بیشتر بیماری‌های قلبی، سرطان، دیابت، بیماری‌های ذهنی و دیگر مشکلات جسمی هستند.
ورزش‌های هوازی روند جریان خون را به مغز افزایش می‌دهند و باعث آزادسازی مولکول‌هایی می‌شوند که نسل جدیدی از سلول‌های مغزی را تحریک کرده و در عین حال سلول‌های قدیمی را سالم نگه می‌دارند.
دویدن، دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی هم به کمک مغز می‌آیند و علائم بی‌شمار مغزی را که در حفظ تعادل، جهت‌یابی و درک شناختی‌مان نقش دارند، هماهنگ می‌کنند. این هماهنگی به ما کمک می‌کند در دوران کهولت، گرفتار زوال عقل و دیگر مشکلات شناختی نشویم.
ورزش و مقدار مصرف کالری
برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد، ورزش تنها کاری را که به خوبی انجام نمی‌دهد، مصرف کالری است. محققان در بررسی افراد بومی هادزا (Hadza) که ساکن تانزانیا هستند و شبیه انسان‌های شکارچی-گردآورنده زندگی می‌کنند) به این نتیجه رسیدند آنها در روز همان‌قدر کالری می‌سوزانند که یک انسان شهرنشین با سبک زندگی مدرن کالری مصرف می‌کند! در واقع بدن این افراد با سبک زندگی‌شان تنظیم شده و با مصرف کمتر انرژی می‌توانند پنج تا ده برابر افراد معمولی شهرنشین، فعالیت داشته باشند. بنابراین باید گفت ورزش مقدار مصرف کالری روزانه را تغییر نمی‌دهد، بلکه چگونگی مصرف آن را تعیین می‌کند. این خبر می‌تواند برای آنهایی ناگوار باشد که برای کاهش وزن، فقط به ورزش تکیه می‌کنند. اما نشان می‌دهد چرا تحرک در دنیای مدرن بسیار مهم است. بدن ما در این دنیای بی‌تحرک، مقدار زیادی ذخیره کالری دارد در نتیجه، فعالیت‌های فیزیولوژی مانند التهاب یا واکنش‌های فرار یا مبارزه، که به‌طور طبیعی کوتاه‌مدت و کم هستند، همیشه در ما وجود دارند.
بخش تاریک ورزش
ورزش با تمام خوبی‌هایی که دارد، جنبه تاریک هم دارد. اثرات سرکوب‌کننده ورزش می‌تواند عملکردهای ضروری بدن را کاهش دهد. افرادی که مشغول ورزش‌ها و فعالیت‌های سخت و شدیدی هستند، در مقایسه با افرادی که فقط چند روز در هفته ورزش می‌کنند، نرخ مرگ‌ومیر بالاتری دارند. برخی از ورزشکارها هم به سندرم ورزش افراطی مبتلا می‌شوند. این سندرم، سیستم ایمنی و باروری را ضعیف می‌کند. از تعداد گلبول‌های قرمز خون می‌کاهد و میل جنسی افراد و مقدار تخمک‌گذاری را در زنان کاهش می‌دهد. ورزش در این حالت نه تنها مفید نیست بلکه ضرر هم می‌رساند.
نتیجه بررسی‌ها
برای بیشتر ما که در فضای راحتی رشد کرده‌ایم، روزانه دو ساعت کار فیزیکی به نظر دشوار می‌آید. اما افرادی که این مقدار زمان در روز تحرک دارند، از فواید آن استفاده کرده‌اند. نتایج تحقیقی روی کارگرهای پستچی بریتانیایی که روزانه برای حمل نامه‌ها، ۱۵هزار قدم راه می‌رفتند نشان داد وضعیت متابولیک قلبی آنها به اندازه انسان‌های شکارچی-گردآورنده خوب بوده است و این افراد در واقع در شهری از بریتانیا زندگی می‌کنند که مردمانش، کوتاه‌ترین عمر را در بریتانیا دارند. محققان به این نتیجه رسیده‌اند میزان بهینه ورزش در روز برابر با ۱۵هزار قدم پیاده‌روی است. بررسی‌های مختلف علمی نشان داده است فقط ۲۵ دقیقه فعالیت فیزیکی متوسط تا سخت در روز می‌تواند از خطر مرگ‌ومیر تا ۲۵درصد بکاهد. یا افرادی که صددقیقه در روز یا بیشتر پیاده‌روی می‌کنند، ۸۰درصد کمتر از افراد کم‌تحرک به مرگ زودهنگام مبتلا می‌شوند. مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا توصیه می‌کند، افراد باید حداقل روزی ۲۵دقیقه تمرین‌های ورزشی متوسط تا سخت داشته باشند. محققان می‌گویند، بهتر است مانند بومیان هادزا تحرک روزانه داشته باشیم. افرادی که بیشتر روزشان را جلوی رایانه می‌گذرانند، باید تمرین‌های ورزشی بیشتری داشته باشند و در بررسی محققان استرالیایی روی ۱۵۰ هزار نفر مشخص شد، این افراد باید حداقل روزی یک ساعت ورزش‌های سنگین انجام دهند تا اثرات منفی ساعات کار روی سلامت‌شان را خنثی کنند. اگر نمی‌توانید روزانه دو ساعت تحرک یا ۱۵ هزار قدم پیاده‌روی داشته باشید، نگران نباشید. بررسی‌ها نشان داده است حتی فقط با ۳۰ دقیقه ورزش متوسط در روز هم می‌توانید سلامت بدن و کیفیت زندگی‌تان را افزایش دهید.
محققان می‌گویند، اگر روشی برای فعال ماندن پیدا کردید، به طوری‌که توانستید مراکز پاداش مغزتان را تحریک کنید و حال جسم و روح‌تان خوب شد، پس کارتان را درست انجام داده‌اید.
