به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایلنا، پس از نزول آشکار رشید مظاهری که در بازی‌های ضعیف دو فصل اخیر ذوب‌آهن گم شده است و جواب ندادن نسبی امیر عابدزاده در تک دیدارهای ملی‌اش و اعتمادهای نصف و نیمه صورت گرفته به امثال حامل لک و با احتساب محو شدن سیدحسین حسینی زیر سایه «بزرگتر» وی در تیم استقلال یعنی سیدمهدی رحمتی، فضا طوری برای علیرضا بیرانوند مهیا شد که هیچ‌کس به چیزی جز حضور ثابت او درون دروازه تیم ملی چه در جام جهانی 2018 و چه جام ملت‌های آسیا 2019 نیندیشید. به واقع نیز چه کسی می‌توانست در این امر تردید و یا بحث کند که دفع کننده پنالتی کریس رونالدو در دیدار تیم ملی با پرتغال و مهار‌کننده ضربه سر مخوف ژاوی در مسابقه پرسپولیس با السد می‌توانست مکانی به جز چارچوب تمامی دروازه‌های مهم ایران داشته باشد.
حالا که کی‌روش نیست
امروز اما با علنی شدن عزم کاملاً منطقی سیدمهدی رحمتی برای بازگشت به دروازه‌های ملی، بیرانوند (که او را بیرو می‌نامند) هرگز نمی‌تواند همان حاشیه امنیتی را حس کند که به واقع نیز سزاوار آن بوده است. هیچ‌کس نگفته است که سیدمهدی از نو ملی‌پوش خواهد شد اما وقتی دیگر کارلوس کی‌روش در صحنه نیست و هر سرمربی تازه‌ای با دیدن بیلان سیدمهدی در مسابقات امسال استقلال سرش به سوت کشیدن بیفتد چطور می‌توان به وسوسه بازگرداندن او به دیدارهای ملی نه گفت؟
هر چه پیرتر، بهتر
ورود به 39 سالگی نه تنها قابلیت‌های رحمتی را کمرنگ نکرده است بلکه او را به بینشی رسانده که در ایام جوان‌تر بودنش و حتی در سال‌های طلایی 2005 تا 2014 در بازی‌ها و نمایش‌های وی رویت نمی‌شد و آن عنصر اطمینان و استمرار در تشخیص لحظات و تصمیم‌گیری درست و مواجهه با خطرات ناگهانی است. بخشی از عکس‌العمل‌های رحمتی در دیدارهای ملی و باشگاهی 20 ساله اخیر، به دفاتر تاریخ فوتبال ایران تعلق دارد و از آن دست سیوهایی که او در مسابقه با ازبکستان در شهر تاشکند در شروع مرحله نهایی انتخابی جام جهانی 2014 در قاره آسیا به نمایش نهاد. با آن «نجات»های معیرالعقول ایران تا دقیقه 3+90 گلی نخورد و البته با نابینایی داور که یک توپ مسلم ورود کرده به دروازه ما را ندید، خلعتبری مهاجم وقت تیم ملی قادر شد تیر خلاص ازبک‌ها را هم بزند و ایران را یک - صفر برنده کند و از همان نخستین دیدار سوار کالسکه صعود‌کنندگان به مرحله نهایی جام نماید.
ماجرای بدون پایان
آمار درخشان سید مهدی در فصل جاری و حدود چهار ماه گل نخوردن وی که سرانجام با شوت مهلک دژاگه در تبریز شکسته شد خبر از اوج‌گیری مجدد دروازه‌بانی می‌دهد که هرگز سودای بازگشت به صحنه‌های ملی را از سر بیرو‌ن نکرده و حتی در روزهایی که می‌گفت این قضیه برای او پایان یافته، به زمانی می‌اندیشید که تیم ملی بدون کارلوس کی‌روش شود. حالا هر مربی خارجی یا داخلی که مصدر کار شود، کم یا زیاد محکوم به دعوت کردن رحمتی به اردوی ملی خواهد بود، آن‌وقت چالش جذابی درون دروازه تیم ملی شکل می‌گیرد که اگر سایر متقاضیان حضور درون دروازه تیم ملی سهم بزرگی در آن نداشته باشند، قطعاً رحمتی و بیرو سهم‌داران اول در آن خواهند بود. آیا سنگربان لرستانی و 27 ساله تیم ملی مغلوب مردی 12 سال مسن‌تر از خود خواهد شد و همان بر سر وی می‌رود که بر سر حسینی در استقلال رفته است.
این از جالب‌ترین سوالات در فصل تازه فعالیت‌های تیم ملی است. عصری که به زودی آغاز می‌شود و بعید است کاپیتان و سنگربان پردوام استقلال حرف‌های رسایی برای گفتن طی آن نداشته باشد و دور از ذهن است که ماه عسل بالنسبه طولانی بیرانوند را در تیم ملی پایان یافته ندانیم.
