به گزارش اقتصادآنلاین، افراد مبتلا به COPD ممکن است برونشیت مزمن (بیماری ناشی از التهاب مزمن در نایژه‌ها)، آمفیزم (نابودی پارانشیم ریوی) و یا هر دو را تجربه کنند.
در ادامه شما را با علائم بیماری انسداد مزمن ریوی و راه‌های تشخیص آن آشنا می‌کنیم:
علائم بیماری انسداد مزمن ریوی چیست؟
این بیماری می‌تواند مجاری هوایی را مسدود کند و به کیسه‌های کوچک و بادکنک مانند جاذب اکسیژن (آلوئول)، آسیب برساند. این تغییرات باعث تنگی نفس در فعالیت‌های روزمره، خس‌خس سینه، درد قفسه سینه، سرفه مداوم و تولید مخاط زیادی، احساس خستگی، سرماخوردگی یا آنفلوانزا می‌شود.
انسداد مزمن ریوی شدید، فعالیت‌هایی مثل پیاده‌روی، آشپزی، تمیزکردن منزل یا حتی استحمام را دشوار می‌کند. این بیماری باعث افزایش مخاط همراه با سرفه و تشدید تنگی نفس می‌شود. COPD پیشرفته با تورم ران‌ها یا پا‌ها به علت تجمع مایعات، کاهش وزن، کاهش استقامت عضلات، سردرد صبحگاهی، خاکستری شدن لب‌ها و ناخنها به دلیل پایین آمدن سطح اکسیژن، همراه است.
COPD و برونشیت مزمن چه تفاوتی با هم دارد؟
برونشیت مزمن، مشکل اصلی برخی از افراد مبتلا به COPD است. علامت بارز این بیماری سرفه پیوسته همراه با مخاط فراوان بوده، به‌گونه‌ای که مخاط حبس شده می‌تواند جریان هوا را مسدود کرده و بستری برای پرورش میکروب ایجاد کند. سرفه افراد سیگاری، معمولاً نشانه‌ای از برونشیت مزمن است؛ این سرفه اغلب هنگام صبح و در هوای سرد و مرطوب بدتر می‌شود.
تفاوت COPD و آمفیزم چیست؟
آمفیزم به کیسه‌های هوای ریز موجود در ریه‌ها آسیب می‌زند؛ در این وضعیت ریه‌ها هنگام تنفس و ورود اکسیژن به خون، متورم می‌شود. سپس این اندام‌ها در حین بازدم، دی‌اکسیدکربن را به‌صورت گاز زائد از ریه‌ها خارج می‌کند. هنگام ابتلا به آمفیزم، این کیسه‌های هوای ظریف نمی‌تواند به‌درستی منبسط و منقبض شود. باگذشت زمان این آسیب، کیسه‌های هوا را از بین می‌برد و سوراخ‌های بزرگی را در ریه‌ها ایجاد می‌کند که هوای غیر تازه در آن محبوس می‌شود؛ افراد مبتلا به آمفیزم دچار مشکلات زیادی در بازدم می‌شوند.
معاینه بدنی برای تشخیص COPD
پزشک هنگام نفس‌کشیدن به صدای سینه بیمار گوش می‌دهد، سپس درباره سابقه سیگارکشیدن و پیشینه خانوادگی COPD از او سؤال می‌کند. میزان اکسیژن خون نیز ممکن است با آزمایش خون یا پالس اکسیمتر، اندازه‌گیری شود.
آزمایش تنفس اسپیرومتری:
اسپیرومتری، آزمایش اصلی برای تشخیص COPD است؛ این وسیله میزان ورود و خروج هوا به ریه‌ها و سرعت آن را اندازه‌گیری می‌کند. در این آزمایش افراد نفس عمیق می‌کشند؛ آن‌ها ممکن است تست را بعد از استنشاق داروی برونکودیلاتور (باز‌کننده مجاری هوایی)، تکرار کنند. اسپیرومتری می‌تواند حتی قبل از بروز علائم COPD، مشکل را پیدا کند.
عکس‌برداری از قفسه سینه با اشعه ایکس:
برای تشخیص COPD عکس‌برداری از قفسه سینه استفاده نمیشود، اما ممکن است این روش به حذف بیماری‌های دارای علائم مشابه مانند پنومونی کمک کند. در COPD پیشرفته، عکس‌برداری از قفسه سینه با اشعه ایکس ممکن است ریههایی را که بسیار بزرگتر از حد طبیعی به نظر میرسد، نشان دهد.
درمان دارویی COPD
برونکودیلاتور‌ها، دارو‌هایی است که عضلات مجاری هوایی را شل کرده و به باز نگه‌داشتن آن‌ها و تنفس راحت‌تر کمک می‌کند. آنتی کولینرژیک، نوعی برونکودیلاتور است که اغلب توسط افراد مبتلا به COPD استفاده می‌شود. بعضی برونکودیلاتور‌ها اثر کوتاه‌مدتی داشته، حدوداً چهارتا ۶ ساعت دوام می‌آورد و بر اساس نیاز بیمار استفاده می‌شود. برونکودیلاتور‌هایی که دارای اثر طولانی است، برای افراد دارای علائم پایدارتر، استفاده می‌شود. مبتلایان به COPD ممکن است از هر دو نوع برونکودیلاتور استفاده کنند. در صورت تسکین‌نیافتن بیماری با کمک برونکودیلاتور‌ها، بیماران می‌توانند دارو‌های کورتیکواستروئید مصرف کنند.
این دارو‌ها معمولاً به‌صورت استنشاقی استفاده می‌شود و التهاب مجاری هوایی را کاهش می‌دهد. استروئید‌ها نیز ممکن است به شکل قرص یا تزریق در هنگام عود بیماری تجویز شود. همچنین در صورت تشخیص نشانه‌های عفونت ریه شامل سرفه، تنگی نفس و یا تب نیز مصرف آنتی‌بیوتیک توصیه می‌شود.
درمان COPD با توان‌بخشی ریه:
کلاس‌های توان‌بخشی ریوی به افراد روش‌هایی را می‌آموزد که بتوانند فعالیت‌های روزانه خود را بدون هرگونه تنگی نفس پیگیری کنند. تمرینات خاص به تقویت قدرت عضلات، از جمله عضلات مورداستفاده در تنفس کمک می‌کند؛ روش‌های مدیریت استرس و کنترل تنفس نیز در این شیوه آموزش داده می‌شود.
درمان COPD با جراحی:
تعداد کمی از مبتلایان به COPD با عمل جراحی بهبود می‌یابند. در بولکتومی و جراحی کاهش حجم ریه، قسمت‌های بیمار ریه برداشته می‌شود تا بافت سالم بهتر عمل کند و تنفس آسان‌تر شود. پیوند ریه نیز ممکن است به بهبود برخی از مبتلایان به COPD شدید که نارسایی ریه دارند، کمک کند، اما این روش ممکن است عوارض جدی داشته باشد.
موضوعی که شاید بیشتر افراد بیمار از آن غافل باشند، این است که در کنار تنگی نفس، داشتن فعالیت و انجام تمرینات ورزشی به‌صورت آهسته و پیوسته در بهبود آن‌ها اهمیت زیادی دارد. معاشرت با افراد سیگاری و استنشاق بخارات شیمیایی و سایر مواد تحریککننده ریه نیز برای بیماران COPD بسیار مضر است.
واکسیناسیون در برابر آنفلوانزا و بیماری پنوموکوکی و شستشوی مرتب دست‌ها می‌تواند برای پیشگیری از بیماری مفید باشد. همچنین در فصل سرما و آنفلوانزا، بیماران COPD نباید با افراد مبتلا به سرماخوردگی تماس داشته باشند.
