به گزارش اقتصادآنلاین، ASD گاهی اوقات در 18 ماهگی یا کمتر قابل تشخیص است. در سن 2 سالگی، تشخیص توسط یک متخصص باتجربه می‌تواند بسیار قابل‌اعتماد تلقی شود. بااین‌حال، بسیاری از کودکان تا سن بسیار بالاتر تشخیص نهایی را دریافت نمی‌کنند. بیماری برخی از افراد تا زمان بلوغ یا بزرگسالی تشخیص داده نمی‌شود. این تأخیر به این معنی است که کودکان مبتلا به ASD ممکن است کمک اولیه موردنیاز خود را دریافت نکنند.
علائم اولیه ASD می‌تواند به شرح زیر باشد، اما محدود به این موارد نیست:
- اجتناب از تماس چشمی،
- علاقه کم به کودکان یا سرپرستان دیگر،
- بیان محدود زبانی (به‌عنوان‌مثال، داشتن کلمات کمتر از همسالان یا مشکل داشتن در استفاده از کلمات برای برقراری ارتباط)، یا ناراحت شدن از تغییرات جزئی روزمره.
هنگامی‌که کودکان مبتلا به ASD به نوجوانی و بزرگسالی می‌رسند، ممکن است در ایجاد و حفظ دوستی، برقراری ارتباط با همسالان و بزرگسالان یا درک رفتار‌هایی که در مدرسه یا شغل انتظار می‌رود، دچار مشکل شوند. همچنین ممکن است موردتوجه ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی قرار بگیرند زیرا دارای بیماری‌های هم‌زمان مانند اختلال کمبود توجه / پیش فعالی، وسواس فکری عملی، اضطراب یا افسردگی یا اختلال رفتار هستند.
نظارت، غربالگری، ارزیابی و تشخیص کودکان مبتلا به ASD دراسرع‌وقت برای اطمینان از دریافت خدمات و پشتیبانی از کودکان برای رسیدن به پتانسیل کامل خود از اهمیت برخوردار است. مراحل مختلفی در این فرایند وجود دارد.
نظارت بر رشد
نظارت بر رشد، چگونگی رشد و تغییر فرزندتان و اینکه آیا کودک شما مراحل عادی رشد را در بازی، یادگیری، گفتار، رفتار و حرکت را مشاهده می‌کند. والدین، پدربزرگ و مادربزرگ، تأمین‌کنندگان کودکی و سایر مراقبان می‌توانند در نظارت بر رشد شرکت کنند.
برای دیدن چگونگی رشد فرزندتان می‌توانید از چک‌لیست مختصری از نقاط عطف (مرحله رشدی اصلی) استفاده کنید. اگر متوجه شدید که کودک شما نقاط عطفی را تجربه نمی‌کند، در مورد نگرانی‌های خود با پزشک یا پرستار خود صحبت کنید.
هنگامی‌که کودک خود را به ویزیت می‌برید، پزشک یا پرستار شما نیز نظارت بر رشد را انجام می‌دهد. پزشک یا پرستار ممکن است در مورد رشد فرزندتان سوالاتی از شما بپرسند یا با کودک شما صحبت و بازی کنند تا ببینند آیا در حال پیشرفت است یا خیر.
یک نقطه عطف فراموش شده می‌تواند نشانه‌ای از یک مشکل باشد، بنابراین پزشک یا متخصص دیگری با استفاده از یک آزمایش دقیق‌تر یا معاینه، بررسی دقیق‌تری می‌کند. پزشک مراقبت از کودک شما همچنین می‌تواند منبع ارزنده اطلاعاتی در مورد چگونگی رشد کودک شما باشد.
غربالگری رشد
غربالگری رشد از نزدیک به چگونگی رشد کودک شما نگاه می‌کند. کودک شما یک آزمایش کوتاه داده، یا شما یک پرسش‌نامه در مورد فرزند خود تکمیل می‌کنید. ابزار‌های مورداستفاده برای غربالگری رشدی و رفتاری، پرسش‌نامه‌های رسمی یا چک‌لیست‌هایی مبتنی بر تحقیقی است که درباره رشد کودک سوالاتی، از جمله زبان، حرکت، تفکر، رفتار و عواطف را مطرح می‌کند.
غربالگری رشد می‌تواند توسط پزشک یا پرستار انجام شود، اما همچنین توسط متخصصان دیگر در مراقبت‌های بهداشتی، اجتماع یا مدارس انجام می‌شود.
غربالگری رشد نسبت به نظارت بر رشد رسمی‌تر است و معمولاً کمتر از نظارت بر رشد انجام می‌شود. اگر شما یا پزشک، نگران هستید کودک شما باید تحت غربالگری قرار گیرد. بااین‌حال، غربالگری رشد بخشی منظم از برخی ویزیت‌های مناسب کودکان برای همه کودکان است حتی اگر نگرانی خاصی وجود نداشته باشد.
آکادمی اطفال، غربالگری رشد و رفتاری را برای همه کودکان در هنگام مراجعه منظم کودکان در این سنین توصیه می‌کند:
- 9 ماه
- 18 ماه
- 30 ماه
علاوه بر این، AAP توصیه می‌کند که همه کودکان به طور خاص برای ASD در هنگام مراجعه منظم به پزشک با کودک کاملاً خوب در غربالگری شوند:
- 18 ماه
- 24 ماه
اگر کودکی در معرض خطر زیادی برای ASD باشد (مثلاً داشتن خواهر، برادر یا سایر اعضای خانواده مبتلا به ASD) یا اگر بعضی اوقات رفتار‌های مرتبط با ASD وجود داشته باشد، ممکن است غربالگری اضافی موردنیاز باشد.
اگر کودک شما به دلیل زایمان زودرس، وزن کم هنگام تولد، خطرات محیطی مانند قرارگرفتن در معرض سرب یا سایر عوامل در معرض خطر بیشتری برای مشکلات رشد است، ارائه‌دهنده خدمات بهداشتی درمانی شما ممکن است در مورد غربالگری اضافی بحث کند.
اگر کودک دارای مشکل طولانی‌مدت سلامتی یا بیماری تشخیص‌داده‌شده است، کودک باید تحت نظارت و غربالگری رشدی در تمام زمینه‌های رشد باشد، دقیقاً مانند کودکانی که نیاز‌های ویژه بهداشتی ندارند.
اگر ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی کودک شما به طور دوره‌ای کودک شما را با آزمایش غربالگری رشد بررسی نمی‌کند، می‌توانید درخواست کنید که این کار انجام شود.
ارزیابی جامع توسعه
یک آزمایش کوتاه با استفاده از ابزار غربالگری تشخیصی را ارائه نمی‌دهد، اما نشان می‌دهد که آیا کودک در مسیر رشد مناسب بوده یا یک متخصص باید از نزدیک بررسی کند. اگر ابزار غربالگری زمینه مورد نگرانی را شناسایی کند، ممکن است به ارزیابی رسمی توسعه نیاز باشد.
این ارزیابی رسمی، نگاه عمیق‌تری به رشد کودک است که معمولاً توسط یک متخصص آموزش‌دیده، مانند متخصص اطفال، روان‌شناس کودک، آسیب‌شناس گفتار زبانی، کار درمانگر یا متخصص دیگر انجام می‌شود. متخصص ممکن است کودک را مشاهده نموده، به او آزمایش ساختاری بدهد، از والدین یا مراقبان سوال بپرسد یا از آن‌ها بخواهد پرسش‌نامه‌ها را پر کنند. نتایج این ارزیابی رسمی مشخص می‌کند که آیا کودک به درمان‌های خاص یا خدمات مداخله زودرس یا هر دو نیاز دارد.
