اقتصاد آنلاین – سجاد رفیع؛ دورکاری و عدم نیاز به حضور در محل کار می‌تواند باعث افزایش زمان در دسترس افراد شود. در همین رابطه، اپیدمی کووید 19 و کاهش ترددهای حاصل از آن، تنها در آمریکا باعث ذخیره بیش از 89 میلیون ساعت زمان در هفته می‌شود. مساله‌ای که در نگاه نخست به معنای اختصاص زمان بیشتر به فعالیت‌های مثبتی مانند مدیتیشن، مطالعه و ... از سوی افراد است. با این حال، نتیجه یک تحقیق بین‌المللی در مورد بیش از 12 هزار نفر از شهروندان آمریکایی و اروپایی حاکی از نادرست بودن گزاره فوق است.
بسیاری از افراد، دورکاری را به منزله نوعی سردرگمی میان مسائل کاری و شخصی خود معرفی کرده‌اند. واقعیت آن است که خروج شما از منزل به سمت محیط کار، به نوعی نقش یک مرز روانی میان کار و زندگی شخصی را برای شما ایفا می‌کند. در همین رابطه، اگرچه بسیاری از افراد، ترددات روزانه رو مترداف با خستگی و انواع تنش می‌دانند اما حذف همین بخش از زندگی روزمره می‌تواند باعث ایجاد سردرگمی در افراد گردد. مساله‌ای که در عمل باعث شده است که افراد نتوانند به درستی از زمان‌های مازاد خود در جهت انجام کارهای مثبت و مورد علاقه‌شان استفاده کنند.
به طور کلی، فعالیت‌های فوق برنامه به دو دسته فعالیت پویا (active leisure) مانند تعامل اجتماعی با سایر افراد و انجام فعالیت‌های داوطلبانه اجتماعی و فعالیت غیر پویا (passive leisure) مانند تماشای تلویزیون تقسیم می‌شود. بر اساس نتایج تحقیقات صورت گرفته در این حوزه، عدم وجود مرز مشخص میان کار و زندگی شخصی باعث حرکت بسیاری از افراد به سمت تفریحات غیر پویا می‌شود.
چه باید کرد
محققان برای رفع این معضل، افراد را به شبیه‌سازی ترددهای روزانه خود در دوران پیش از شیوع ویروس کرونا تشویق می‌کنند. به اعتقاد آن‌ها افراد می‌توانند پیش از شروع به کار در منزل، حدود یک ربع از زمان خود را به پیاده‌روی و برنامه‌ریزی کارها اختصاص دهند و به این ترتیب نوعی مرز روانی میان کار و زندگی شخصی خود ایجاد کنند. اقداماتی مانند تماس با دوستان و پیاده‌روی عصرگاهی می‌تواند همین نقش را در پایان کار روزانه انجام دهد.
