به گزارش اقتصادآنلاین، در طول چند دهه اخیر، سفرهای هوایی به لطف پیشرفت فناوری هواپیماها، کنترل بهینه‌تر ترافیک هوایی و آموزش بهتر خلبان‌ها و مکانیک‌ها، بسیار امن‌تر از قبل شده‌اند. نرخ تلفات حوادث هوانوردی که در سال ۱۹۵۹، ۴۰ نفر در یک میلیون پرواز بود؛ در سال ۲۰۲۱ به ۰.۰۵ مرگ در یک میلیون پرواز رسید. اما حادثه همیشه در کمین است؛ به ویژه وقتی که هواپیما باید در یکی از خطرناک ترین فرودگاه های جهان به زمین بنشیند.
فرودگاه تنزینگ هیلاری، شهر لوکلا، نپال
این فرودگاه که در سال ۱۹۶۴ تحت نظارت سِر ادموند هیلاری احداث شد، دسترسی به کمپ دامنه کوه اورست را فراهم می‌کند. با توجه به قرار داشتن فرودگاه در ارتفاع ۲۸۶۰ متری، خلبان‌ها باید با سرعت بیشتری از معمول پرواز کنند تا تراکم پایین هوا، جبران شود.
طول باند آن نیز فقط ۵۲۷ متر است و به لبه پرتگاه منتهی می‌شود. البته کمی شیب رو به بالا دارد تا سرعت هواپیما را هنگام فرود، بگیرد. شرایط آب و هوایی غیر قابل پیش‌بینی منطقه هم کار خلبان‌ها را برای هدایت هواپیما سخت‌تر می‌کند.
فرودگاه پرنسس جولیانا، جزیره سَن مارتن
برای فرود در این فرودگاه کارائیبی، تاسیس شده در سال ۱۹۶۴، باید از بالای یک منطقه ساحلی بگذرید. آن‌قدر نزدیک که مردم هنگام حمام آفتاب گرفتن در ساحل، باد هواپیما را هم احساس می‌کنند. البته با وجود اینکه خطرناک به نظر می‌رسد، اما فرودگاه پرنسس جولیانا هرگز حادثه‌ای به خود ندیده است.
فرودگاه کورشِوِل، شهر کورشول، فرانسه
این فرودگاه در ناحیه آلپ فرانسه واقع شده و طول باند آن بیشتر از ۵۳۷ متر نیست. شیب ۱۸.۶ درجه‌ای آن اما به کاهش سرعت هواپیماهای در حال نشست، کمک می‌کند.
برای استفاده از این فرودگاه، خلبانان باید با گذراندن یک تست پرواز کوهستانی، صلاحیت ویژه‌ای کسب کنند. همچنین لازم است دست‌کم هر شش ماه یکبار، در آنجا پرواز داشته باشند تا امتیازشان حفظ شود.
فرودگاه کوشوک باکولا ریمپوچی، شهر له، هند
موقعیت این فرودگاه در شهر له هندوستان، ۳۲۵۶ متر بالاتر از سطح دریاست و کوه‌های منطقه، آن را احاطه کرده‌اند. وزش باد در بعدازظهر، چنان شدید است که تنها خلبان‌هایی با آموزش ویژه، آن هم فقط صبح‌ها اجازه پرواز در کوشوک باکولا ریمپوچی را دارند.
از سال ۱۹۷۹ به بعد که این فرودگاه یک پایگاه نظامی بود، حادثه مرگباری در مجاورت آن گزارش نشده است.
فرودگاه بین‌المللی پارو، شهر پارو، بوتان
تنها فرودگاه بین‌المللی این کشور هیمالیایی، ۲۲۴۵ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده و فرود در آنجا، فقط تحت شرایطی که دید کافی وجود داشته باشد، مجاز است. خلبان هم باید پیش از قوس گرفتن برای نشستن روی باند، هواپیما را از روی ساختمان‌ها و بین تپه‌های اطراف هدایت کند.
جالب اینکه در سال ۲۰۲۰، فقط ۲۰ خلبان دارای مجوز فرود در پارو بودند. با وجود این، در آرشیو سازمان‌های معتبر هوانوردی، هیچ گزارشی از وقوع حادثه در این فرودگاه دیده نمی‌شود.
بد نیست بدانید که از مناظر جزیره سابا، در تولید فیلم اصلی کینگ کونگ (سال ۱۹۳۳) هم استفاده شده بود.
فرودگاه بین المللی جبل الطارق، جبل الطارق
فرودگاه جبل الطارق در سال ۱۹۳۹ تاسیس شد. یک باند ۱۶۷۶ متری دارد که از دو طرف، به دریا می‌رسد. این یعنی خلبان‌ها پس از نشاندن هواپیما، در کمترین زمان باید ترمز کنند.
چیزی که موضوع را پیچیده‌تر می‌کند، گذشتن باند از وسط یک خیابان شلوغ است که هنگام فرود هواپیماها، بسته می‌شود. شاید خیلی خطرناک به نظر برسد؛ اما این فرودگاه سابقه خوبی در ایمنی دارد و از سال ۱۹۵۱، حادثه‌ای به خود ندیده است.
فرودگاه کونگونیاس، سائوپائولو، برزیل
رشد شهر سائوپائولو طی دهه‌های گذشته، این فرودگاه تاسیس شده در سال ۱۹۳۶ را چنان در منگنه گذاشت که حالا هواپیماها برای فرود، باید با کمترین فاصله از سقف خانه‌ها بگذرند.
برخلاف سایر نام‌های موجود در این لیست، فرودگاه کونگونیاس محل وقوع یک حادثه مرگبار در سال ۲۰۰۷ بود که جان ۱۹۹ نفر را گرفت. پس از آن، تمهیدات ایمنی ویژه‌ای اتخاذ شد که می‌توانیم به شیاردار کردن سطح باند برای کاهش لغزندگی و نصب سیستم EMAS برای جلوگیری از خروج هواپیما از باند اشاره کنیم.
فرودگاه فینیکس ایرفیلد، جزیره راس، قطب جنوب
این فرودگاه در سال ۲۰۱۷ احداث شد تا دسترسی به مرکز تحقیقاتی McMurdo Station آمریکا، در جنوب راس آیلند را فراهم کند.
آنجا خبری از آسفالت و بتن نیست؛ بلکه خلبان‌ها روی برف متراکمی فرود می‌آیند که کاملا سفت شده و این به راحتی‌ها آب نمی‌شود. علاوه بر باند غیر معمول، شرایط جوی منطقه هم غیر قابل پیش‌بینی است. چیزی که بر دشواری کار خلبان‌ها می‌افزاید، فرود شب هنگام، بدون وجود چراغ‌های روشنایی باند است؛ آن هم وقتی که بدانیم تقریبا نیمی از سال، این ناحیه در تاریکی فرو می‌رود.
پیش‌تر استرالیا قصد احداث یک باند سنگ‌فرش شده را در جنوبگان داشت که به دلیل نگرانی‌های محیط زیستی، از اتمام پروژه منصرف شد. البته با وجود خطرات فرود در جنوبگان، آخرین حادثه گزارش شده قاره، به سال ۱۹۶۶ برمی‌گردد.
