به گزارش اقتصادآنلاین، ایران نوشت: ساعت که به نزدیکی‌های 8 می‌رسد، یک نفر از ساختمان قدیمی کنار داروخانه، با لباس‌های فرمی که پوشیده، به‌سمت درهای شیشه‌ای ساختمان نونوار آجری حرکت می‌کند. هنوز درهای کلینیک باز نشده، جمعیت کوچه از سمت ماشین‌ها و چادرهای مسافرتی به یکباره به داخل کلینیک هجوم می‌برد. خیلی‌ها از نیمه‌های شب، پشت درهای کلینیک صف کشیده‌اند تا مبادا فردا، نوبتشان از دست رفته و به ناچار یک روز دیگر از شهرستان به تهران بیایند؛ برخی هایشان از آدرس کلینیک، فقط نام یک کوچه شنیده‌اند. یک کوچه با عرض 4 متر که ساکنان آن بخوبی می‌دانند تا همین چند سال پیش یک واحد مسکونی کهنه ساز بوده و حالا از تغییر نما و کمی هم ولخرجی مالک خصوصی‌اش، به یک کلینیک فوق‌تخصصی تبدیل شده است. پارکینگ‌اش را به داروخانه تبدیل کرده و در زیر زمین‌اش هم انبار داروها و تجهیزات پزشکی است. یک ساختمان نما سنگ قدیمی هم درکنارش به مرکزی تبدیل شده که بنا به گفته اهالی، زباله‌ها را آنجا می‌برند و ظاهراً محل نگهداری بعضی اجناس و استراحت پرسنل است. وارد کلینیک که می‌شوید مالک با کمی تغییرات در داخل ساختمان، یک واحد مسکونی قدیمی حیاط‌دار را به مرکز کلینیک تخصصی با اتاق‌های عمل فوق پیشرفته تبدیل کرده است. بیماران در آسانسورهای تنگ و تاریک به طبقات بالا راهنمایی می‌شوند و اگر هم ظرفیتش پر شده باشد، می‌توانید از راه پله‌های تنگ بدون هیچ فضای عمومی و پنجره‌ای به طبقات بالا بروید. در این ساختمان هیچ راه پله خروج اضطراری تعبیه نشده و اساساً مالک هرچقدر هم که هزینه کند، نمی‌تواند در یک ساختمان 25ساله، راه خروج اضطراری ایجاد کند.
همین تصویر را به کمی بالاتر از خیابان ولیعصر در شمال تهران ببرید؛ ساختمانی که چند سال است با سنگ‌های گران گرانیت شبیه یک سازه نوساز شده است. اما همین که گذرتان به داخل بیمارستان می‌افتد، تمام تصورتان از یک سازه شیک و لوکس تغییر می‌کند، تازه یادتان می‌افتد که وارد یک بیمارستان فرسوده نه چندان روبه‌راه شده اید. برخی پرسنل می‌گویند که طرح تحول سلامت، ظاهر بیمارستان‌ها را تحت تأثیر قرار داده و برای همین حالا اگر از بد حادثه به یک بیمارستان قدیمی با سن بالا مراجعه کنید، متوجه می‌شوید که جز یکی- دو بخش که نوساز بوده و جدیداً ساخته شده‌اند و صرف نظر از ورودی بیمارستان و اورژانس، سایر بخش‌ها با همان چهره فرسوده گذشته شناخته می‌شوند. برخی بیماران البته از این وضع ناراضی اند، می‌گویند در همین بیمارستان شمال تهران، زمانی که در بخش بیماران سرطانی بستری شده بودند، کارگران با شن پاشی و خاک‌برداری مشغول کار بودند و همین نوسازی‌ها، مجبورشان می‌کرده تا از اتاق‌ها خارج نشوند. برخی بیماران از زیرزمین‌های نمور و تاریک بیمارستان‌های قدیمی گلایه دارند؛ مخصوصاً آنها که مجبورند به مراکز پزشکی هسته‌ای مراجعه کنند. ترس از تشعشعات را که به جان می‌خرند، نگرانی‌شان از حادثه ای است که سقف زیر زمین را روی سرشان خراب کند، دغدغه‌شان شده مبادا انفجاری، آتش‌سوزی یا زلزله و خرابی سازه‌ای، در زیر زمین محبوس شان کند. اشعه‌های رادیواکتیو شوخی بردار نیست، خیلی هایشان حتی نمی‌دانند اگر اتفاقی افتاد چگونه باید از زیر زمین خودشان را به روی زمین برسانند. شبیه همین تصویر در بیمارستانی در جنوب تهران هم دیده می‌شود. یک بیمارستان معروف که حالا حتی جای سوزن انداختن هم ندارد. تصور کنید وارد بیمارستان که می‌شوید، سنگ‌های گرانیت زیبا چهره یک بیمارستان جذاب را به شما نوید می‌دهند. به بخش اورژانس هم که وارد شوید هنوز این تصویر زیبا با شماست؛ اما همین که راهروهای باریک و پر پیچ و خم بیمارستان را به سمت حیاط مرکزی طی کردید، وارد محوطه‌ای می‌شوید که دورتادورش را ساختمان‌های کهنه ساز و قدیمی احاطه کرده است. ساختمان‌های 3 طبقه که از آسانسور خبری نیست. جلوی بخش‌های ویژه، مردم روبه‌روی سالن انتظار، در صف‌های فشرده و بدون فاصله نشسته و ایستاده‌اند. بیماران ذهنشان آنقدر مشغول درمان و داروهاست که یادشان می‌رود اگر زمانی حادثه‌ای در این بخش رخ دهد، چگونه می‌خواهند از میان سیل جمعیت، مسیر این راهروی باریک را تا در خروج طی کنند. انتهای این راهروی باریک به گیت و نگهبانی ختم می‌شود که در شرایط عادی هم ترافیک ایجاد می‌کند و وای به روزی که اتفاقی بخواهد جمعیت فشرده را از این گیت خارج کند! حتی اگر مسئولان بیمارستان هم برای روزهای مبادا، راه‌های خروج اضطراری یا حتی اقدامات اورژانسی پیش‌بینی کرده باشند، اما این مردمند که در شرایط سخت بیماری نمی‌دانند این راه‌ها دقیقاً کجاست و اصولاً چه زمانی قرار است این آموزش‌ها به بیماران سرگردان داده شود.
بیمارستانی در بزرگراه آزادگان که حالا نامش هر روز بر سر زبانهاست. اقداماتش در مقابله با کرونا زبانزد خاص و عام شده، اما تصویر این روزهایش همان فرسودگی و کهنگی است که نشانه اغلب بیمارستان‌های دولتی است. آسانسورها بقدری قدیمی و خارج از استانداردهای روز به نظر می‌رسند که بجز مردمی که درگیر درد و بیماری اند، قطعاً مراجعه‌کنندگان عادی با خیال آسوده نمی‌توانند سوار شوند. سقف بیمارستان کوتاه است و بخش‌های زیادی در دست ساخت! همراهان بیماران بخش سوختگی باید از مسیر نخاله‌ها و لا به لای گچ و سیمان به قسمت اصلی برسند و خیلی‌ها حتی نمی‌دانند اگر زلزله‌ای رخ داد یا بخشی از ساختمان ریزش کرد، چگونه باید از این مسیر به در خروجی برسند.
بیمارستان معروف «حوا»ی میدان توحید را نباید از قلم انداخت. خیلی‌ها بواسطه بیماری، سروکارشان به اینجا افتاده، اما فارغ از خدماتی که گرفته‌اند، ایمنی بیمارستان همیشه یکی از دغدغه‌های جدی مراجعه‌کنندگان بوده است. با همراه بیماران که صحبت می‌کنید، از فرسودگی بیمارستان دل پری دارند، می‌گویند ما مریض داریم، بیمارانمان سن‌شان بالاست، شما بگویید اگر حادثه‌ای اتفاق افتاد، چگونه می‌توانیم از اینجا جان سالم به در ببریم! بیمارستانی که بنا به‌گفته مسئولان آتش‌نشانی، در ساخت سازه جدید آن هم هیچ مجوز یا تأییدیه‌ای گرفته نشده است. ساختمانی با نمای شیشه‌ای که از میدان توحید هم رخ نمایی می‌کند. آتش‌نشانی طی مکاتبه‌ای اجازه خواسته تا کارشناسان ایمنی بتوانند بازدید کنند، اما ظاهراً مسئولان پاسخی نداده‌اند.
بیمارستانی با 80 سال سن!
محمود معصومی، مسئول پشتیبانی بیمارستان امام خمینی درباره انتقاداتی که به ایمنی تأسیسات و سازه این بیمارستان می‌شود، می‌گوید: ما در بیمارستان امام خمینی کمیته‌های متعددی از کمیته فنی و بهداشت محیط گرفته تا بهداشت حرفه‌ای و بحران تشکیل داده‌ایم که بازدیدهای دوره‌ای برعهده آنهاست، هر ماه نیز به‌طور منظم تشکیل جلسه می‌دهند و مورد به مورد را بررسی می‌کنند. علاوه بر این معاونت بهداشتی هر دانشگاه علوم پزشکی هم مرکز مجزایی دارد که روند بازرسی‌ها را انجام داده و به ما گزارش می‌دهند تا اگر مورد نا ایمنی وجود دارد، برطرف کنیم، بنابراین با همه مغایرت‌هایی که به ما از طرف هر کدام از این بخش‌ها اعلام می‌شود، به طور مجزا رسیدگی می‌کنیم.
وی با بیان اینکه همه کمیته‌ها به‌صورت ماهانه تشکیل جلسه می‌دهند، می‌گوید: حتی در موارد بحرانی مثل الان که درگیر ویروس کرونا هستیم، برگزاری جلسات به‌صورت روزانه انجام می‌شود، در همین بحران اخیر از اول اسفند تا اردیبهشت هر روز یک جلسه برگزار کرده‌ایم. اما اگر اتفاق خاصی هم نیفتد، طبق تقویم بیمارستان، کمیته‌ها تشکیل جلسه می‌دهند، البته معاونت بهداشت بر مبنای جدول‌های بازدید خود مراجعه می‌کنند.
به‌گفته وی، بازدیدهای دوره‌ای وجود دارد، چرا که اگر بیمارستان‌ها کنترل نشود، هر روز یک اتفاق جدید می‌افتد و این‌طور نیست که به حال خود رها شده باشد. بر مبنای گزارش‌های بهداشتی معمولاً از یک هفته تا 10 روز به ما مهلت داده می‌شود تا برای رفع ایرادات و موارد نا ایمنی اقدام کنیم.در این مدت در بخش‌هایی کمبود وجود داشته که برطرف کرده‌ایم.
معصومی تأکید می‌کند: بیمارستان امام حدوداً 80 سال سن دارد و حتماً هر چند وقت یکبار کار بازسازی و اصلاح براساس استانداردهای روز انجام می‌شود، بخشی از ساختمان که قدمت میراثی دارد و ما برای هر تغییر یا اصلاحی باید با معاونت میراث فرهنگی هماهنگ کنیم.
