حالا همه‌جا بحث از ایمنی ساختمان‌‌هاست. این موضوع به بیمارستانها هم کشیده شده است. به‌طوری که پس از حادثه پلاسکو بود که حسن قاضی‌زاده‌هاشمی قول داد تا وضعیت ایمنی بیمارستان‌های دولتی را بررسی کند. همین دیروز هم که محمدباقر قالیباف شهردار تهران برای ارائه گزارش به مجلس رفته بود، موضوع ایمنی بیمارستانها را پیش کشید و گفت که شهرداری موضوع ارزیابی بیمارستانها را هم در دستور کار داشته است. با این حال نگاهی به وضعیت بیمارستان نشان می‌دهد که اغلب بیمارستان‌های تهران استانداردهای لازم برای ایمنی را ندارند. اغلب این بیمارستانها یا به دلیل داشتن عمر بالا فرسوده شده‌اند یا استانداردهای لازم برای ایمنی آنها در زمان ساخت رعایت نشده است.
تعریف بیمارستان فرسوده
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از فرهیختگان ، محمدرضا اردلانی، پیشکسوت بیمارستان‌‌سازی با اشاره به اینکه اغلب بیمارستانها بالای 30 سال تهران ایمن نیستند می‌گوید که از نظر تخصصی وقتی سخن از بیمارستان فرسوده به میان می‌آید، منظور فقط بیمارستان‌های با عمر بالای نیم قرن نیست، بلکه بیمارستانهایی که بارگذاری بیش از حد دارند یا از ابتدا با کاربری بیمارستان ساخته نشده‌اند هم فرسوده به حساب می‌آیند. اغلب بیمارستان‌های قدیمی تهران هتل، درمانگاه، منزل مسکونی یا ساختمان اداری بودند که به تدریج به بیمارستان تبدیل شده‌اند. به اعتقاد اردلانی، همین موضوع یکی از دلایل ناایمن بودن و فرسودگی ساختمان بیمارستانهاست. بیمارستان نجمیه تهران مثالی است که می‌توان در این باره زد. چراکه این بیمارستان، اوایل دوره پهلوی اول با کاربری مسکونی ساخته شد اما در سال 1306 به‌عنوان اولین بیمارستان مدرن تهران تغییر کاربری یافت. به اعتقاد اردلانی، زمانی بیمارستان‌های فرسوده از رده خارج‌شده به حساب می‌آیند که روابط درون‌بخشی و برون‌بخشی آنها دچار مشکل شود. در مواردی ساختمانی با تفکر بیمارستانی ساخته نشده است، به‌طوری که مثلا باعث می‌شود ریسک عفونت‌های بیمارستانی بالا برود یا ورودی و خروجی بیمار در ساختمان غلط است. به گفته اردلانی، این قبیل بیمارستانها از نظر ما دچار بحران هستند و باید از رده خارج شوند.
ایستایی ساختمان بیمارستان
ایستایی ساختمان موضوع دیگری است که به اعتقاد اردلانی می‌تواند بیمارستانها را دچار بحران کند. موضوعی که به اعتقاد او بیش از سایر تهدیدات مورد توجه قرار می‌گیرد و تا به امروز بررسی‌های زیادی در مورد آن انجام شده است. به اعتقاد او تمامی بیمارستان‌های بالای 30 سال تهران این مشکل را دارند، چراکه دهنه ستون‌‌های ساختمان‌ها کوچک است. در طول این سال‌ها علم پزشکی پیشرفت‌هایی داشته است، همین موضوع باعث شده است تعداد تجهیزات پزشکی در اتاق بیمار یا اتاق‌های عمل بیشتر شود و همین موضوع بار اضافی به ساختمان تحمیل می‌کند. در این میان به دلیل اینکه اتاق‌های عمل قبلی ظرفیت ورود دستگاه‌ها را نداشت بسیاری از مدیران بیمارستانها مجبور شدند تا دیوار‌ها را بردارند تا اتاق‌ها بزرگ‌تر شود. موضوعی که اردلانی با اشاره به آن می‌گوید که همه بیمارستان‌های بالای 30 سال این مشکل را دارند و فقط برخی بیمارستانها مثل بیمارستان بعثت نیروی هوایی که توسط خارجی‌ها ساخته شده، این مشکلات را ندارد و طراحی آن تا به امروز از باقی بیمارستانها جلوتر است.
حریق در بیمارستانها
اینکه بیمارستان در مقابل حریق چه میزان ایمن است موضوعی است که کمتر به آن پرداخته شده است. اردلانی می‌گوید که برخی بیمارستان‌های تهران سوختنی هستند، به این معنی که تمام مصالح استفاده شده در آن قابل اشتعال است. او بیمارستان مسیح دانشوری را مثال می‌زند. به گفته او سقف این بیمارستان چوبی است. چنین بیمارستانی در زمان حریق هیچ ایمنی ندارد. او به بیمارستانهایی که در زمان زلزله گیلان ساخته شد هم اشاره می‌کند. به گفته او برای ساخت این بیمارستانها از کانکس‌های پیش‌ساخته استفاده کردند که در برابر آتش مقاومتی ندارند. به گفته اردلانی، یکی از استانداردهای ساخت بیمارستان این است که بیمارستان نباید از مواد سوختنی ساخته شود. بنابراین نخستین گروه از بیمارستانهایی که باید از رده خارج شوند، بیمارستانهایی هستند که ساختار و مصالح تشکیل‌دهنده آنها سوختنی است.
نبود سیستم اعلام و اطفای حریق خودکار
بحران دیگر در بیمارستان‌های امروز تهران نبود سیستم اعلام و اطفای حریق است. در حالی که یکی از راه‌های ایمنی ساختمان این است که ساختمان خود در زمان حریق بتواند خود را خاموش کند، نبود این امتیاز بیمارستانها را نا ایمن کرده است. به‌ویژه آن که وجود این سیستم در ساختمان‌های بالای 11 طبقه الزامی است.
افزایش بار حریق در بیمارستانها
اردلانی با اشاره به اینکه این استانداردها مدتی است از سوی دفتر منابع فیزیکی وزارتخانه بهداشت مورد بررسی و پیگیری قرار می‌گیرد، می‌گوید: «با این حال حتی اگر سازه هم درست باشد، مدیران و پزشکان بیمارستانها توجهی به مفاهیم مهندسی و ایمن‌سازی ساختمان ندارند. یکی از تهدیداتی که در ساختمان از طریق مدیران بیمارستان و پزشکان فراهم می‌شود، افزایش میزان بار حریق در بیمارستانهاست.» به گفته اردلانی این موضوع درباره تمامی بیمارستان‌های بالای 30 سال تهران صدق می‌کند. بار حریق ساختمان معیاری است که اگر از حداکثر مجاز بیشتر شود منجر به ناایمن شدن ساختمان می‌شود. این میزان حداکثری 35 کیلوگرم مواد سوختنی در مترمربع است. این مواد سوختنی شامل سقف‌ها و دیوارهای کاذب، کابل‌ها، لوله پولیکا، پرده، تشک و هر ماده سوختنی می‌شود.
به گفته اردلانی با وجود چنین معیاری، متاسفانه شرکت‌های تجهیزات پزشکی با همکاری مدیران بیمارستان به صورت ناخواسته دست به جنایت می‌زنند و بار حریق بیمارستانها را افزایش می‌دهند. این اتفاق در بیمارستان‌های جدید هم دیده می‌شود، به‌طوری که مدیران این بیمارستانها برای اینکه ظاهری زیبا به بیمارستان بدهند از انواع کفپوش‌ها، دیوار‌ها و سقف‌های تزئینی استفاده می‌کنند.
