به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایران ، این پرنده مهاجر امسال برای هشتمین بار پس از گذر از 4 هزار کیلومتر «حادثه» خود را به فریدونکنار رساند تا دوباره همه نگاه‌ها به او معطوف شود. «کوروس ربیعی» رئیس اداره حیات وحش اداره کل محیط زیست مازندران می‌گوید که طبق پیش‌بینی‌ها امید تک درنای سیبری صبح دیروز به سلامت وارد آبگیر«اولجا کله» شهرستان فریدونکنار درغرب مازندران شد.
آبان که از نیمه بگذرد، «فریدونکنار» و دامگاه‌های «ازباران» و «سرخرود» آماده میزبانی از هزاران پرنده مهاجر می‌شود. شالیزارهای شمال به پاییز که می‌رسند، اول «خوتکاهای مهاجر» در آنها لانه می‌کنند. بعد «سرسبز» و «چنگر»از راه می‌رسند و بعد هزاران پرنده دیگر. دامگاه‌ها که قرق شد و درنا از امنیت منطقه مطمئن شد، سر و کله سفید امید پیدا می‌شود تا اهالی شاهد رقص باله‌اش باشند. انگار که هرگز نرفته است.آنطور که ربیعی می‌گوید: فعالان حوزه محیط زیست از چند روز پیش منتظر ورود «امید» بودند. هرچند باز آن دلشوره‌ها که خبر از انقراض می‌داد به جان برخی افتاده بود اما امید امسال هم چشم انتظاران را ناامید نکرد و آمد.
تک درنای سیبری وقتی به فریدونکنار می‌رسد، می‌شود پادشاه مهاجر«اولجا کله» فریدونکنار. بی‌سر و همسر. بی‌گروه و سپاه. اما بی‌سرو صدا نمی‌آید. با آواز «کروپ» «کروپ» خود را به رخ همگانی که پشت شالیزارها و دامگاه به انتظارش نشسته‌اند، می‌کشاند.امید در سال 88 تنها به ایران آمد؛ بی‌جفت. درنا‌ها تک همسری هستند و تا آخرعمر به جفت خود وفادار. پیش از آن هم اعضای گروهش را از دست داد. گروهی که همه اعضایش شکار شدند.
درناهایی که محلی‌ها آنها را به جای «اگرت» می‌گرفتند و شکار می‌کردند تا بالاخره «الن توکلی» - مادر درنای سیبری -عکس درنا را در دست گرفت و به تک تک محلی‌ها و شکارچی‌ها داد تا شاید با کمک طرح احیای درنای سیبری، امید را از غربت نجات بدهد. برنامه‌ها جواب داد و «امید» به شناخته شده‌ترین پرنده کشور تبدیل شد. این پرنده تنها مهاجر شالیزارهای ازباران و فریدونکنار نیست، براساس آمار150 گونه از پرندگان مهاجر زمستان خود را در این نقطه می‌گذرانند. اما درنای سیبری تک پرنده‌ای است که باعث شد تا نگاه بسیاری به این نقطه از کشورمعطوف شود.
امنیتی که برای «امید» رقم خورد البته یک روی تلخ هم دارد. بسیاری از پرندگان مهاجر مازندران فریب ظاهر آرام و امنیت شالیزارهای فریدونکنار را می‌خورند و راه ازباران و فریدونکنار و محمود آباد را می‌گیرند. وضعیت نامطلوب زیستگاه‌های دیگر چون «میانکاله» و... هم باعث شد تا پرندگان مهاجر بیشتری به سمت فریدونکنار بیایند. این در حالی بود که تا پیش از آنکه امنیت از میانکاله رخت ببندد، این جزیره به بارانداز جهانی مهاجران معروف بود. تعداد پرندگانی که زمستان‌ها به فریدونکنار می‌آیند تا یک میلیون بال اعلام می‌شود که براساس گفته‌های فعالان محیط زیست منطقه، هر ساله پرواز نزدیک به 700 هزار «بال» آن توسط شکارچیان خط می‌خورد. این قتل عام تا زمانی که «امید» برگردد ادامه دارد. تعداد پرندگان در زمستان در این منطقه آنقدر زیاد می‌شود که دیگر چیزی برای خوردن پیدا نمی‌شود.
فعالان هر ساله در فراخوانی برای آنها ذرت می‌خرند و در آبگیرها و شالیزارها پخش می‌کند. همین مسأله هم تعداد بیشتری از پرندگانی را که در زیستگاه‌های دیگر چیزی برای خوردن نمی‌یابند به سمت فریدونکنار می‌کشاند تا همه روزه برای شکارچیان «عید» شود. سال گذشته تنها در یک شب مه آلود 1500 غاز وحشی شکار شد. چند روز پیش هم خبر قتل عام پرندگان فریدونکنار دوباره صدای اعتراض افکارعمومی را بلند کرد تا نیروی یگان حفاظت محیط زیست به جمع‌آوری دامگاه‌ها و دام‌ها در منطقه بپردازد.
هرچند کارشناسان سازمان محیط زیست سال گذشته یک دوره 5 ساله را برای گسترش آرامش به شالیزارهای شمال بویژه فریدونکنار پیش‌بینی کردند اما بخش مردد جامعه، اعتقاد دارد سودهای کلان، سد بزرگی است که به احتمال قوی فریدونکنار را تا سال‌های زیادی به قتلگاه پرندگان تبدیل می‌کند. قتلی که اگر محیط زیست ایران شانس نیاورد، شاید دامان پادشاه اولجا کله را هم بگیرد.
