به گزارش اقتصاد آنلاین، رویخی نشاسته پخته با گلاب بود که در بشقابهای مسی به اندازههای مختلف ریخته میشد. این بشقابها را روی خردههای یخ میگذاشتند و رویش یک پارچه سفید و تمیز میکشیدند. موقع فروش هم روی بشقابها شیره میریختند. هوسانههای دیگری هم مانند «یخدربهشت» و «پالوده» هم داشتیم.
ممدریش بود که نخستین بستنی را ساخت و «خامه» به آن اضافه کرد. اول خامه را به دور قالب میمالید و بعد آنقدر قالب را میگرداند تا خامه سفت میشد. بعد آن را میبرید و داخل بستنیای میریخت.
ممدریش قدی کوتاه، شکمی بزرگ و هیکلی چاق داشت. «تنبان»بندی میپوشید و وقتی هوا خیلی سرد میشد، کت خود را روی دست میانداخت. اصطلاحی در تهران رواج داشت که میگفتند «هوا آنقدر سرد شده که ممدریش کتش را روی دست انداخته!»
بستنی را با چرخ دورهگردی میفروخت و آنقدر معروف شده بود که برایش تصنیف هم ساخته بودند:
ز تهرون تا به قلهک تا به تجریش
عجب بستنی داره، ممدریش!
ممدریش بعدها دکان کوچکی در خیابان ری، سر بازارچه نایبالسلطنه خرید. او بچه نداشت و همان دکان را به خواهرزاده خود اکبر داد که بعدها به «اکبرمشتی» معروف شد.