پروژه‌های درازمدتی برای آشناکردن مردم با فرهنگ بازیافت، جداسازی زباله‌ها و بهینه‌کردن روند کارخانه‌های بازیافت در سراسر جهان اجرا شده است. شهر سانفرانسیسکو در آمریکا یکی از بهترین نرخ‌های بازیافت در جهان را در اختیار دارد. 10سال تلاش هماهنگ مسئولان و مردم در این شهر، میزان بازیافت زباله‌ها را به 75 درصد رسانده است.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از وقایع اتفاقیه ، سانفرانسیسکو می‌تواند الگوی بسیار خوبی برای سایر شهرهای جهان باشد اما هنوز مشکلات زیادی بر سر راه است. چیزی که باید مورد توجه قرار بگیرد، کندتربودن فرایند بازیافت نسبت به زباله‌سازی است. هنوز فاصله زیادی بین 75 درصد بازیافت و هدف نهایی مسئولان این شهر که بازیافت صددرصدی است، وجود دارد و تجربیات سانفرانسیسکو نشان می‌دهد، بازیافت صددرصدی یا آرزویی که به اصطلاح «زباله صفر» نام دارد برای تحقق با سه دشمن اصلی روبه‌رو است:
پوشک‌ها
مشکل اصلی این محصول دو نوع است؛ در پوشک‌ها اغلب از مواد کامپوزیت استفاده شده است، یعنی بیش از یک نوع پلاستیک در آن استفاده می‌شود؛ البته مشکل دوم هم وجود زباله‌های آلی در این پوشک‌هاست. گری لیس، مشاور بازیافت در شمال کالیفرنیا و یکی از مدیران گروه غیردولتی زباله صفر در آمریکا، می‌گوید: «هم‌اکنون در حال آزمایش مراحل پردازش زباله‌هایی مانند پوشک بچه هستیم. روش فعلی، بسیار گران است اما در دید کلی، هیچ رقمی برای مبارزه با زباله‌ها و مضرات آن، گران حساب نمی‌شود.»
یکی از راه‌های مبارزه با این دست زباله‌ها، افزایش قیمت آنهاست، به‌این‌ترتیب که تولیدکنندگان پوشک باید هزینه اضافه‌ای را با عنوان هزینه بازیافت به قیمت اصلی محصول خود اضافه کنند یا اینکه مالیات بر این محصول اضافه شود. راه افزایش قیمت با توجه به هزینه‌های بالای بچه‌دارشدن به نظر من به این زودی اتفاق نمی‌افتد. لیس می‌گوید: «به نظر می‌رسد مشکل زباله‌های پوشکی به‌زودی به جای اینکه بهتر شود، به سمت بدترشدن پیش برود و دلیل این استدلال، افراد نسل ما هستند که با پیرشدن، نیاز به این محصول پیدا می‌کنند و تعداد آنها روزبه‌روز درحال بیشترشدن است، ضمن اینکه در پوشک‌های ویژه بزرگسالان، مواد کامپوزیت بیشتری نیز به‌کار می‌رود.»
کیسه‌های پلاستیکی
ارزان هستند و برای حمل بارهای سبک، بهترین انتخاب اما کابوسی واقعی برای کارخانه‌های بازیافت به‌شمار می‌روند چون خاصیت شناوری دارند، چسبناک هستند و به بسته‌بندی‌ها می‌چسبند، ضمن اینکه خیلی راحت با گیرکردن در لابه‌لای چرخ‌دنده‌های ماشین‌های چندمیلیون دلاری بازیافت، آنها را از کار می‌اندازند. کیسه‌های پلاستیکی تقریبا ماهی دو بار چرخه فعالیت کارخانه‌های بازیافت را با مشکل روبه‌رو می‌کنند. کارگران کارخانه‌های بازیافت باید به صورت مداوم دستگاه‌ها را باز کرده و آنها را شست‌وشو دهند و از وجود این کیسه‌ها، پاک کنند؛ عملیاتی که در کارخانه‌های بازیافت به «پاکسازی ریه» معروف شده است. در سال 2012، سانفرانسیسکو استفاده از کیسه‌های پلاستیکی را در فروشگاه‌ها ممنوع کرد اما خرده‌فروش‌ها به این مسئله تن نمی‌دهند. کیسه‌های پلاستیکی کارشان را سرعت می‌بخشد و از نظر قیمت برای آنها به‌صرفه است و جمع‌کردن آنها موجب دلسردی‌شان است. پتی مور، رئیس کمپانی مور که در امور بازیافت فعالیت می‌کند، می‌گوید: «روزانه تقریبا 18هزار کیسه پلاستیکی از هر سایت بازیافت جا می‌مانند که بیشتر این زباله‌ها در فروشگاه‌های مواد غذایی تولید شده‌اند.»
آبمیوه‌های پاکتی
این پاکت‌ها مثال بارزی از مواد کامپوزیت هستند؛ مخلوطی متصل از پلاستیک، الیاف فلزی و کاغذ که امروزه تقریبا در همه‌جا استفاده می‌شوند؛ ترکیبی آزاردهنده برای دستگاه‌ها و فرایندهای بازیافت که در بسته‌بندی همه‌چیز از آنها استفاده می‌شود. صنایع بسته‌بندی می‌گویند که نمی‌شود کاری کرد. اگر می‌خواهید محصول سالم و تازه، به دست مشتریان برسد ترکیب همین است که هست: 74 درصد کاغذ، 22 درصد پلی‌اتیلن و چهار درصد آلومینیوم. این پاکت‌ها از هردو محصول ذکرشده قبلی پراستفاده‌تر، پردردسرتر و درحال‌حاضر بدون جایگزین هستند. این لایه‌ها که به حفظ نوشیدنی و محصول درون پاکت کمک کرده، آن را تبدیل به جعبه‌ای پر از معما برای جداسازی می‌کنند. لیس می‌گوید: «جداسازی این جعبه‌ها مانند جداکردن زرده تخم‌مرغ از سفیده است؛ جداکردنشان قبل از هم‌زدن بسیار ساده‌تر است اما با مواد غذایی که همیشه در ته آنها باقی می‌ماند، این جداسازی اولیه بسیار پیچیده‌تر می‌شود. خبر خوب این است که با پیشرفت‌های صورت‌گرفته و همکاری نزدیک با شرکت‌های بسته‌بندی به راه‌حل‌های بسیار مفید و خوبی برای مرتب‌سازی و سپس جداسازی، برای رسیدن به پروسه بازیافت صددرصدی این محصولات رسیده‌ایم اما خبر بد این است که سرعت این فرایند در مقایسه با سرعت تولید آنها مثل رقابت لاک‌پشت و خرگوش است.
