دولت شبیه آدمى است که یک هفته مانده به جام جهانى باید تیم را ببرد مسابقه.
دولت هم آمده تو زمین، دیده اصلا تیمى در کار نیست. یک عده دارند با واکر راه می‌روند، یک عده هم چون هشت سال راه نرفتند، پایشان خواب رفته و نمی‌توانند راه بروند. مربى هم مجبور می‌شود دو نفر را از نیمکت، چهار نفر را از بین تماشاچی‌ها، سه نفر را از تدارکات و دو نفر را هم از بوقچى‌ها صدا کند، که لباس بپوشند و بیایند تو زمین.
مربى رفت جلو دروازه حریف و دید یک نفر بغل تیر دروازه زیر پتو خوابیده، گفت: شما؟
طرف گفت: من اینجام که با دروازه‌بان حریف مذاکره کنم گل بخوره.
مربی: پس خیلى ظریف این کار رو بکن، نه مثل قبلى‌ها زمخت.
طرف گفت: باشه. به شرطى که به تماشاچی‌ها بگى علیه من شعار ندن و تیتر نزنن.
مربی: شعار ندن؟ شانس بیاری سمتت سنگ پرت نکنن، باقیش پیشکش.
خلاصه بازى شروع که می‌شود، وقتى تیم دولت مدافعان حریف را دریبل می‌کنند و می‌رسند به دروازه حریف، می‌بینند رسانه‌های مخالف سد دفاعى ایجاد کرده‌اند.
دولت می‌گوید ببخشید شما جلو ما را گرفتید و ما نمی‌توانیم به حریف گل بزنیم، چرا؟
اساتید می‌گویند: زکى. تا با گل‌زدن به حریف، مواضع خودمان را تضعیف کنى و ما را از قعر جدول دیپلماسى و اقتصاد ببرى بالا؟ تا حریف چشممان بزند؟ عمرا.
خلاصه تحت فشار تیم دفاعى، شش‌تا از وزراى روحانى مجبور به استعفا و هشت‌تاشان مجبور به عملیات انتحارى می‌شوند.
نتیجه؟
صداوسیما در گزارشى ثابت می‌کند تیم دولت سوراخ است و شش‌تا گل از ١+٥ خورده است. پایان.
